Przychodzimy do was z wyblakłych fotografii

podnosząc się w bólu z naszej śmierci,

 semper fidelis polegliśmy wyklęci,

 ale to nasi zabójcy są martwi...

My żyjemy jeszcze póki czyjeś dłonie

 przynoszą maki na nasze cmentarze

wśród zbóż zerwane w polskiej ziemi –

a krzyże na polach schylone

niech jasność zapalą jak witraże,

 bo mrok zbyt długo nas więzi...

 Wtedy ujrzymy, że nie był to kres drogi

 i serca nam będą bić jak dawniej,

 a Polska sponiewierana, gdzieś na dnie,

wybuchnie płaczem milionów łez i trwogi

Kiedy zrozumie, że jest zupełnie sama...

także opuszczona przez rodaków fałszywych

 i osaczona ze wszystkich stron jak sarna

na muszce zapitych zdrajców  i myśliwych...

 A z głosów krążących wśród drzew jak ptaki

 słowa złowieszcze unoszą się wyżej,

że źli ludzie chcą wojnę w sercach zapalić –

 I Polska miałaby płonąć? Znowu liczyć krzyże?

 To przeniewiercy niecni i niegodni

widzą nas wszystkich jak żołnierzy wyklętych

a zdolni do niejednej zbrodni –

nie szczędzą nam śmiertelnych cierni...

Ale to Polska jest nieśmiertelna i święta

i woła do ciebie poprzez wieki,

Jej śpiew usłyszysz i w Bogarodzicy,

 i zawsze o tym musimy pamiętać,

gdy głos Jej zagłuszyć chcą peerelczycy!

                                                             28.IV.2025

                                                        Marek Baterowicz