x           x           x

„Ziemia mogił i krzyży” (Zygmunt Krasiński)

  O, ziemio mogił i krzyży – jak w otchłani listopada –

widział Ciebie Polsko poeta romantyczny

i nie było to przywidzeniem z pustyni,

porównał  Polskę do cmentarza,

a z kresem wojny rósł las szubienic...

Widma powstańców  walcząc z armiami cara

jeszcze krążyły po Ojczyźnie,

gdy bohaterzy szli na Sybir

niosąc w pamięci Polski imię

i jeszcze idą tak przez wieki,

by umrzeć  w śniegach i zamieci...

Dzisiaj katują nas rodacy,

co zapomnieli wspólnej mowy

podczas półwiecznej  niewoli,

tak dotarliśmy  do pustki i skargi,

nicości niewypowiedzianej.

bo słów nie znajdziesz,aby oddać brzemię

nieszczęść tak dotkliwej miary,

zrodzonych z nienawiści ślepej i upartej,

co zatruwa umysły i serca

wbrew głosom rozsądku i sumienia

rozłożonym - jak Kartezjusz sądził –

równomiernie wśród ludzi szukających prawdy,

choć nie jest ona igłą  w stogu siana

i błyszczy od krwi, rozproszonej wiatrem

w smoleńskiej mgle, w której krążymy bezradni

i  z  której wyjść  nie możemy

spętani jej śmiertelną bielą

w bolesnej ciszy po eksplozji,

gdy krajem znowu rządzą zdrajcy,

oszczercy krążą z każdej strony,

im Twoje imię – Polsko – nic nie znaczy...

                                                                Marek Baterowicz,  2024/25