Oba upamiętnienia różniące się  klimatem udowodniły wielką żywotność ideałów Powstania Warszawskiego oraz wzajemne przenikanie się pokoleń współczesnych Polaków zjednoczonych pamięcią o bohaterskim zrywie.  

Solidarni2010 uczestniczyli w Godzinie W na Placu Dmowskiego i wyruszyli w Marszu w kierunku Starego Miasta trasą wiodącą przez centrum Warszawy.

Większość uczestników stanowiła młodzież, młodzi rodzice z dziećmi, a nawet z wózkami. Grupa rekonstruktorów także łączyła co najmniej dwa pokolenia.

Nie odstraszyła nas gwałtowna ulewa, jaka rozpętała się podczas hymnu oraz słynnej pieśni Niemena „Sen o Warszawie”, która zawsze rozbrzmiewa przez wyruszeniem Marszu.

Podczas przemarszu przez Aleje Jerozolimskie  przeprowadziliśmy niezwykle przejmującą rozmowę z uczestniczką marszu 88-letnią Panią Heleną, która w momencie wybuchu II wojny światowej straciła oboje rodziców [ojciec zamordowany przez Niemców, matka zmarła na gruźlicę] i całą wojnę spędziła w niemieckim obozie koncentracyjnym dla dzieci w Łodzi, zwanym "Małym Oświęcimiem". Uratowana od wywiezienia do Niemiec i zniemczenia [wie dobrze, że taki był plan wobec niej jako kilkuletniego dziecka bez rodziców], dotrwała do końca wojny w obozie, a następnie została wychowanicą jednego z licznych po wojnie domów dziecka. Dzielnie podążała w Marszu ubrana w patriotyczne barwy, niosąc flagę, a inni uczestnicy i przechodnie podziwiali jej rezolutność, energię i wolę dotrzymania kroku młodszym pokoleniom.

Wielkim zaszczytem było dla nas towarzyszyć Pani Helenie na trasie:

.