\ 

Ostatnio teologowie katoliccy usiłują rozmyć ofiarniczy charakter Mszy św. Idąc za protestantami podkreślają, że Msza św. to uczta, spotkanie wspólnoty. Jeśli zaprzeczy się, że Msza św. to ofiara, to traci sens funkcja kapłana, który tę ofiarę spełnia.

Ofiara krzyżowa jest jedyną ofiarą Nowego Testamentu, gdyż tą ofiarą nasz Pan Jezus Chrystus przebłagał sprawiedliwość Bożą i wysłużył nam wszystkie potrzebne łaski, a więc ze swej strony w pełni dokonał naszego odkupienia. Zasługi te są nam wszakże udzielane za pomocą środków ustanowionych przez Niego w Jego Kościele, wśród których znajduje się Ofiara Mszy Świętej (Katechizm Katolicki Św. Piusa X).

P. Lisicki w książce „Wygnianie Melchizedeka” tak pisze: „tym, czego Kościół tak dramatycznie potrzebuje, jest sakralność... Wydzielenie, oderwanie, przeznaczenie na wyłączność Bogu. Wyłączenie osoby, ale też przestrzeni i czasu. Dlatego trzeba wyrzucić z kościołów stoły i przywrócić ołtarze. Trzeba oddawać kult Bogu, a nie czcić wspólnotę. Trzeba odzyskać cześć ofiary i odnaleźć się w postawie ofiarnika. Kult Boga wyłącza człowieka z doczesności i wynosi ku temu, co nadprzyrodzone. Z ziemi do nieba. Żeby do tego aktu przekroczenia doszło, konieczny jest przewodnik i pośrednik. Ktoś musi mnie poprowadzić. Tym kimś właśnie, co do istoty, zawsze jest Chrystus. Zmartwychwstały zawsze jest już żywy. Ale tu i teraz, w tym moim życiu, w tym konkretnym XXI wieku, rolę tę spełnia kapłan. Sprowadza na ołtarz żywego Chrystusa, realnego, z ciałem i krwią, duszą i boskością. Osłabienie i rozmycie ofiary pociąga za sobą osłabienie i rozmycie tożsamości kapłaństwa, To zaś prowadzi do rozmycia sakralności mszy św.”

Nowożytność przywłaszczyła sobie chrześcijańskie rozumienie wartości człowieka jako dziecka Bożego, dla którego Chrystus umarł, wynosząc go przez to do godności synów Bożych, ale jednocześnie znaturalizowała je, zeświecczyła, sprofanowała. Z daru uczyniła prawo, z łaski i przywileju obowiązek Nieba.

Współcześni teologowie (również katoliccy) uważają, że nie potrzeba pośrednika między człowiekiem a Bogiem i że kapłaństwo powinno się tylko sprowadzić do przewodniczenia wspólnemu spotkaniu, a nie pośredniczeniu w składaniu ofiary. Usiłują też zaprzeczać, że Pan Jezus ustanowił podczas wieczerzy paschalnej obrzęd ofiary przebłagalnej. Wielcy teologowie katoliccy minionych wieków widzieli Bożą miłość do człowieka w tym, że posłał Swego Syna, jako przebłaganie, jako ofiarę za nasze grzechy. Miłość Boża nie pominęła sprawiedliwości, ale mimo zachowania jej ocaliła nas. Bóg Syn jest jedyną wielkością porównywalną z wielkością Boga Ojca. Tylko Bóg Syn, składając się w ofierze, może wyrównać zniewagę i obrazę, jakie grzechy świata wyrządzają najwyższemu Majestatowi Boga.

„Ofiara jest objawem najprzedniejszym czci Bożej; przez ofiarę Pan Bóg odbiera w swym majestacie cześć najgodniejszą i najdoskonalszą. Cześć Boża (religio) jest to cnota moralna, która usposabia i pobudza wolę do oddawania Panu Bogu tej najwyższej czci i hołdu, które Mu się należą jako Stwórcy, Panu i ostatecznemu celowi wszystkiego. A więc i człowieka. Ofiara, czyli przeobrażenie daru ofiarnego, ma symbolicznie wyobrażać, że Bóg posiada najwyższe prawo własności i najwyższe panowanie nad wszystkimi rzeczami, jak również to, że człowiek jest całkowicie zależny od Boga, jest Jego własnością” - ks. Mikołaj Gihr „Ofiara mszy św.”.

Przenajświętsza Ofiara Ołtarza nie jest tylko prostym i zwykłym wspomnieniem mąk i śmierci Jezusa Chrystusa, ale prawdziwym i istotnym ofiarowaniem, w którym Najwyższy Kapłan to samo czyni przez niekrwawą ofiarę, co uczynił już na krzyżu, ofiarowując siebie Ojcu Przedwiecznemu jako Hostię najmilszą (Pius XII)

Może warto przytoczyć kilka sformułowań z tradycyjnego katechizmu, by przypomnieć sobie, co to jest  ofiara Mszy świętej:

Ofiara jest to dar widzialny, który składamy ku czci Boga przez zniszczenie lub przemianę, żeby Go uznać najwyższym Panem, stworzycielem i ostatecznym celem naszym. Msza święta jest prawdziwą i właściwą ofiarą Nowego Zakonu, bo Jezus Chrystus, zastąpiony przez kapłana, ofiaruje w niej Bogu w sposób bezkrwawy i tajemniczy swoje Ciało i Krew pod postaciami chleba i wina.

Jezus Chrystus ustanowił tę cudowną ofiarę, żeby Kościołowi zostawić widzialną ofiarę, jak tego wymaga ludzka natura; Msza święta ma przedstawiać ową ofiarę krwawą, którą Jezus Chrystus miał złożyć raz na Krzyżu; przez Mszę świętą ma aż do końca świata trwać Jego pamiątka, zbawcza moc owej ofiary ma się nam poprzez Mszę świętą udzielać na odpuszczenie grzechów, które popełniamy codziennie.

Msza święta nie jest tylko prostym przedstawieniem ofiary krzyżowej, lecz jest samą ofiarą krzyżową, która się podczs Mszy świętej ponawia, skoro tu i tam jest ten sam dar, składany Bogu Ojcu w ofierze, i ten sam ofiarujący się za pośrednictwem kapłanów, a tylko sposób ofiarowania jest inny.

Przez ofiarę Mszy św. przydzielają nam się owoce ofiary krzyżowej w ten sposób, że Bóg, przejednany tą ofiarą, użycza łask, które nam wysłużył Jezus Chrystus za cenę Krwi swojej.

Pamiętajmy więc o ofiarniczym charakterze Mszy św., nawet jeśli współcześnie usiłuje się go wymazać.

Wszystkim moim czytelnikom i sympatykom portalu www.solidarni2010.pl przekazuję życzenia na Święta Zmartwychwstania Pańskiego:

Nie zna śmierci Pan żywota, chociaż przeszedł przez jej wrota!

Jezus Chrystus złożywszy ofiarę przebłagalną za nasze grzechy otworzył dla wszystkich niebo i wysłużył dla nas łaski, które mogą być naszym udziałem. Niech  Zmartwychwstały  Chrystus obdarzy nas wolnością dzieci Bożych i umocni w nas wiarę, nadzieję i miłość.

Zb.