Zastanawiam się, jak wiele aktywności ludzkiej nie służy żadnemu dobru, jak wiele osób angażuje się w różne przedsięwzięcia, poświęcając swój czas, które nie tworzą żadnego dobra materialnego ani duchowego. Najczęściej są to ludzie, którzy dają się uwieść jakiemuś fałszywemu prorokowi, który ich przekonał do jakiejś idei czy ideologii.

 

Myślę tu dla przykładu o ideologii gender, która nie ma nic wspólnego z nauką, która jest przedmiotem studiów na wielu uczelniach, również w Polsce. Czy „wykładają” ją ci, którzy nie mogliby osiągnąć sukcesów w dyscyplinach naukowych, czy może też tacy, którzy zwietrzyli możliwość uzyskania pieniędzy na te zajęcia, a może tacy, którzy dali wiarę tezom tej ideologii. W ślad za wykładowcami pojawiają się młodzi ludzie, którzy w zajęciach dotyczących tej ideologii, tracąc czas swojej młodości. Czy zastanawiają się, czym będą się zajmować po ukończeniu takich „studiów”? Czy będą spełniać jakąś służbę na rzecz społeczeństwa, czy może będą wprowadzali zamęt? Czy rodzice takich osób nie upomnieli ich przed wyborem takiego sposobu studiowania?

 

Z drugiej strony władze Polski (i pewnie podobnie innych państw) nie mają wpływu, by na państwowych uczelniach nie prowadzić zajęć z pseudonauki. W ramach rzekomej autonomii uczelni o tym decydują ich rektorzy, a ci, chcąc się przypodobać ośrodkom decydującym o przyznawaniu pieniędzy na różne projekty, uruchamiają takie studia. Studia tego typu pojawiają się również na, nominalnie, katolickich uczelniach. Również np. ambasada USA proponuje wysokie granty na promocję lgbt: https://pch24.pl/ambasada-usa-rozdaje-granty-dla-ngo-sow-promujacych-agende-gender/.

Ten artykuł wart jest uwagi, gdyż pokazuje, że priorytetem polityki zagranicznej USA jest promocja agendy gender. Wielkie koncerny również wspierają tę ideologię i przeznaczają duże środki na jej promocję, są więc tacy, którzy chętnie sięgają po te pieniądze. I może się okazać, że wszelkie relacje międzypaństwowe będą uzależnione od wprowadzenia w naszym kraju agendy gender.

 

Ile dobra mogliby zrobić ci, którzy swój czas poświęciliby dla lepszej sprawy.

 

Drugi przykład niepotrzebnej aktywności to ideologia zrównoważonego rozwoju i wymuszanie na społecznościach wielu szkodliwych dla nich zachowań. W ramach tego mieści się ekologizm, który pociągnął młodych ludzi, dającym wiarę, że ratują ziemię. Są też tacy, którzy to robią dla pieniędzy, oraz tacy, którzy mogą w ten sposób uczestniczyć w jakichś rozróbach. Utrudnia to prowadzenie racjonalnej gospodarki i zapewnienie rozwoju kraju. Następuje skłócenie społeczeństwa i dzielenie go. Widać tu również kontekst polityczny. Silne państwa mogą wpływać na część społeczeństwa, by ograniczyć konkurencję w stosunku do swoich firm i pomniejszać możliwości rozwojowe firm polskich. Wprowadza się całe dziedziny aktywności gospodarczej, by wypełnić wymogi dyrektyw UE w zakresie tzw. ochrony klimatu. Te aktywności kosztują wiele w budżecie państwa, przez co nie można zrealizować wydatków w innych obszarach. A gdy dochodzi do tego jeszcze biurokracja, bardzo rozbudowana, to wiele środków finansowych jest marnowanych.

 

Jest też obszar naszej osobistej aktywności, który wymaga rachunku sumienia. Czy nie marnuje nadmiernie czasu korzystając z mediów elektronicznych, czy to z komunikatorów, czy to wysłuchując różnych komentarzy, by być „na bieżąco” z wydarzeniami, nie wspominając już o grach. Są wydarzenia, w których nie mógłbym bezpośrednio uczestniczyć ze względu na miejsce bądź czas, w którym się odbywają, a tak to mogę zapoznać się z nimi poprzez transmisję lub nagranie internetowe. Czy jednak dokonuję dziennego, tygodniowego bilansu czasu, który temu poświęciłem i czy – z drugiej strony – oceniam wartość tego, co otrzymałem? Nie mamy obowiązku wiedzieć wszystkiego, co się dzieje na świecie; mamy obowiązek zbawić swoją duszę!

 

Może warto wspomóc się jakąś podpowiedzią do przeprowadzenia rachunku sumienia. Zaproponowałbym np taki:

 

24 marca jest obchodzony Narodowy Dzień Życia; ustanowiony w 2004 roku, by inspirować refleksję nad odpowiedzialnością władz państwowych, społeczeństwa i opinii publicznej za ochronę i budowanie szacunku dla życia ludzkiego, szczególnie ludzi najmniejszych, najsłabszych i zdanych na pomoc innych. Narodowy Dzień Życia ma być również motywem solidarności społecznej, zachętą dla wszelkich działań służących wsparciu i ochronie życia. W Sejmie RP odbyła się konferencja pt. "Prawo do życia czy prawo do aborcji?". Uczestnicy wyrazili radość z osiągnięć obrony życia w Polsce, ale jednocześnie stwierdzili, że należy zwiększyć wysiłki, by prawo stanowione chroniło życie każdego człowieka od poczęcia do naturalnej śmierci i było skutecznie egzekwowane oraz doprowadzenie do sytuacji, w której zdecydowana większość opowiada się za prawem do życia.

 

Dziś zaś obchodzimy Dzień świętości życia; koncentruje się on szczególnie na obronie życia dzieci poczętych, ale niech również mobilizuje nas do zadbania o świętość naszego życia. Nie marnujmy więc naszego życia, rozpoznajmy i wypełnijmy ten zamysł, który Bóg dla nas przeznaczył!

 

 

Zb.