Zdjęcia wykonane w Lublinie 21.01.2023 r. oraz biogramy zostały nadesłane przez Wojciecha Radkowiaka na Konkurs "Na śladach Powstania Styczniowego".
Wierciński Henryk (1843-1923) ziemianin, uczestnik Powstania Styczniowego, społecznik. Ur. w Kłodnicy k. Bełżyc, zm. w Lublinie. Ukończył Gimnazjum Lubelskie i studiował w Kijowie oraz w Warszawie. Przerwał studia i wziął udział w Powstaniu Styczniowym. Walczył w oddziale gen. Langiewicza, biorąc udział w bitwach pod Wąchockiem, na Świętym Krzyżu i koło Staszowa. Pod Małogoszczą dostał się do niewoli, następnie przebywał w więzieniach. W lutym 1864 r. został zesłany na Sybir, gdzie spędził 5 lat. Po powrocie osiadł w Niezabitowie i zajął się gospodarowaniem. Zrujnowany osiedlił się w 1880 r. w Nałęczowie, prowadząc działalność naukowo-publicystyczną. Od 1915 r. zamieszkał w Lublinie. H. Wierciński położył duże zasługi w obronie polskości Chełmszczyzny, gromadząc i publikując materiały dotyczące tego regionu. W czasie I wojny światowej zorganizował Biuro Statystyczne, które rejestrowało klęski wojenne w 27 powiatach okupacji austro-węgierskiej. Autor Statystyki Guberni Lubelskiej i Pamiętników.
Frankowski Leon (1843-1863) działacz niepodległościowy, związany z lewicą „czerwonych”, uczestnik Powstania Styczniowego, dowódca oddziału powstańczego, komisarz na woj. lubelskie. Ur. na Podlasiu, stracony w Lublinie. Podczas nauki w warszawskim Gimnazjum Realnym organizował kółka niepodległościowe wśród młodzieży szkolnej. W tym samym czasie powoływał kółka spiskowe, głównie wśród młodzieży na Lubelszczyźnie. W 1862 r. został mianowany przez Centralny Komitet Narodowy komisarzem na woj. lubelskie. W chwili rozpoczęcia Powstania Styczniowego znalazł się na Lubelszczyźnie. Na czele studentów Instytutu Politechnicznego w Puławach zajął Kazimierz, po czym pomaszerował do Kurowa, gdzie zajął furgon pocztowy z 48 000 rs. Oddział Frankowskiego, ustępujący przed wojskami rosyjskimi, rozbito pod Słupczą, a jego dowódcę ciężko raniono. Odwieziony do szpitala w Sandomierzu został rozpoznany, aresztowany i przewieziony do Lublina, gdzie stanął przed sądem wojennym, który skazał go na karę śmierci przez powieszenie. Wyrok wykonano 16 VI. W 1916 r. prochy ekshumowano i pochowano we wspólnej mogile powstańców.
Liniewski Seweryn (1814-1892)
uczestnik Powstania Listopadowego i Styczniowego, ziemianin. Ur. w Warszawie, zm. w Lublinie. Przerwał naukę w gimnazjum lubelskim, wstępując do Gwardii Narodowej w Lublinie. Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1830-31. Po jej zakończeniu pracował w Wydziale Skarbowym w Lublinie, a następnie osiadł w Lejnie na Podlasiu, zajmując się gospodarstwem. W 1861 r. współpracował z przedstawicielami Komitetu Powstańczego na Podlasiu. W 1863 r. pełnił funkcję zastępcy naczelnika powiatu radzyńskiego. Po upadku powstania sprzedał rodzinny majątek i osiedlił się w Lublinie. Pod koniec życia spisał pamiętniki, obejmujące lata 1814-92, które stały się cennym materiałem historycznym do dziejów Powstań Listopadowego i Styczniowego na Lubelszczyźnie.
Bogdanowicz Kazimierz (1837-1863)
ziemianin, uczestnik Powstania Styczniowego, dowódca oddziału powstańczego. Ur. w Puchaczowie, rozstrzelany w Lublinie. Od 1861 r. włączył się czynnie do organizacji narodowej na Lubelszczyźnie. W momencie wybuchu powstania sformował własnym kosztem oddział liczący 400 piechurów i 100 kawalerzystów. 23 I 1863 r. został pojmany w Małej Bukowej przez ułanów rosyjskich i wkrótce odbity przez powstańców. W lutym ponownie rozpoczął walkę z wojskami rosyjskimi. Niedaleko Zezulina został wzięty do niewoli, a jego oddział rozbito. Sprowadzony do Lublina, został postawiony przed sądem wojskowym i skazany na karę śmierci. Rozstrzelany 6 III za koszarami świętokrzyskimi (obecnie koło hotelu Asystenta UMCS). W 1916 r. prochy ekshumowano i pochowano we wspólnej mogile powstańców.