Przyrzeczenie, jakie każda harcerka i harcerz składają u progu harcerskiej drogi, stanowić ma ich życiową busolę. Dla instruktorów jest ideałem wychowawczym, celem wieloletniej pracy z młodszymi. Dla harcerskiej organizacji jest jej wizytówką. Rodzi się pytanie, co zmienia się w organizacji, gdy do tekstu przyrzeczenia harcerskiego o ponad stuletnim rodowodzie („Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Bogu i Polsce, nieść chętną pomoc bliźnim i być posłusznym/posłuszną Prawu Harcerskiemu”) dodaje się drugi alternatywny tekst dla osób niewierzących: „Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Polsce, stać na straży harcerskich zasad, nieść chętną pomoc bliźnim i być posłusznym/posłuszną Prawu Harcerskiemu”?

 

Zwolennicy wprowadzenia drugiej roty przyrzeczenia twierdzą, że dla osób wierzących nie zmienia się nic. Przyrzeczenie w wersji „z Bogiem” nie zostało przecież naruszone, a tylko dla niewierzących otwarto drogę rozwoju bez umocowań wyznaniowych. Określają takie rozwiązanie jako niezbędne w dobie różnorodności światopoglądowej i deklarowanej otwartości Związku. Argumentują, że religijność traci na znaczeniu, młodzież chce mieć wybór i trzeba iść z duchem czasu. Hasła te okazały się chwytliwe, a przecież nie są prawdziwe.

 

O wyborze roty składanego w ZHP przyrzeczenia harcerskiego decydować będą odtąd harcerka i harcerz w wieku około 12 lat. To zaledwie końcówka dzieciństwa. Czy wolno dwunastolatkowi podejmować decyzje o wyborze szkoły czy samodzielnym podróżowaniu? A przecież wybór bądź odrzucenie w życiu osobistym Pana Boga jest sprawą bez porównania większej wagi. Samo sugerowanie dziecku, że Pana Boga można wybierać w życiu bądź odrzucać jest z wychowawczego punktu widzenia szkodliwe. Wolność decydowania postawiona zostaje tu nie tylko ponad ludzką wiarą, ale i ponad rozumem.

 

Trudno odgadnąć, jak w nowej sytuacji instruktorzy ZHP wypełnią zadanie wspierania rozwoju duchowego harcerek i harcerzy, o którym mowa w harcerskim systemie wychowywania. Czy nie będą rozpościerali przed młodymi całego wachlarza duchowości Wschodu lub modnych starosłowiańskich wierzeń? Jak uzasadnią fundamentalną dla harcerstwa ideę służby, niezrozumiałą przecież w pełni poza ewangelicznym przekazem? Wiemy, że warunkiem skuteczności harcerskiej metody jest przykład osobisty instruktora, a zatem, w jaki sposób niewierzący instruktorzy swoją postawą mają zamiar dawać przykład służby Bogu? A instruktor wierzący, czy nie będzie pomijał odniesień do Pana Boga z obawy o posądzenie o „religijną indoktrynację” harcerzy, którzy służby Bogu nie przyrzekali? Postawione pytania wydają się zasadne, lecz nie ma na nie odpowiedzi. Furtka otwarta dla postaw laickich łatwo zatrzaskuje się przed Bogiem.

 

[...]

Jolanta Dobrzyńska

 

cały tekst dostępny tu:

https://www.radiomaryja.pl/informacje/nasz-dziennik-lewicowo-genderowy-zwrot-w-zhp/