Minęło właśnie 5 lat, od kiedy przestałem pracować i przeszedłem „na emeryturę”. Próbuję spojrzeć na ten czas i zweryfikować, czy nie zmarnowałem tego czasu, czy go należycie wykorzystałem. Jakąś aktywność odnalazłem, choćby spisywanie tych myśli i dzielenie się nimi z czytelnikami. Trochę aktywności przydomowej. Więcej modlitwy i kontemplacji. Ale wydaje mi się, że jeszcze czymś można by się zająć, że jeszcze na coś starczyłoby czasu.

I pojawia się kwestia: jak najlepiej wykorzystać czas, który jeszcze człowiekowi pozostał. Mam świadomość, że tego czasu może być już niewiele, i trzeba zrobić wszystko, by nie stanąć przed Bogiem z pustymi rękoma. O ile wcześniej nie uzbierało się naręcza dobrych czynów, to pojawia się bojaźń i drżenie. Dlatego trzeba staranniej wybierać swoją aktywność, by nie marnować tego czasu, który jeszcze pozostał. Wybierać więc staranniej, co się czyta, czego się słucha i co się ogląda.

Natomiast jeśli chce się innym zarekomendować coś wartościowego do wysłuchania bądź oglądania, to trzeba wiele przesłuchać, by wybrać coś najbardziej wartościowego tak, by innym  oszczędzić czasu.

Z drugiej zaś strony pojawia się myślenie: a może spokojnie poddać się temu, co się człowiekowi przydarza. Może już należy spowolnić nieco swój rytm życia i kontemplować ten piękny świat radując się tym, co widzą oczy, słyszą uszy.

Zawsze starałem się dużo czytać, by jakoś poszerzać swoje horyzonty, teraz zaś może nieco należy ograniczyć ten wysiłek intelektualny? Ale wciąż jest wola walki! Trzeba nieustannie poznawać, trzeba tym poznanym dzielić się z innymi, być może w ten sposób pomóc innym lepiej poznawać rzeczywistość.

I znów dylemat: może lepiej obcować z dziełami sztuki, słuchać muzyki, by z tego świata wydobywać coś, co warto polecić innym. Ten świat jest dość dobrze rozpoznany i raczej chce się doświadczać tego, co już człowiek poznał, by jeszcze raz doznać podobnych wzruszeń. Ale czy w ten sposób nie koncentruje się człowiek na sobie?

Może też warto niektóre sprawy podsumować? Sporządzić jakieś opracowanie, by pozostawić potomnym. Tak udało się zebrać aktywność ukierunkowaną na pomoc parafii w Stryju, 70 km od Lwowa, realizowaną przez kilkanaście lat, a także opis wypraw kresowych. Choć chciałoby się dotrzeć jeszcze do Polaków tam mieszkających.

Może warto byłoby opisać aktywności zawodowe i co w ramach tego udało się osiągnąć. Choć osiągnięcia to zawsze wynik zbiorowego wysiłku i niekiedy trudno wyselekcjonować, co było osobistą zasługą tej czy innej osoby. Choć być może te aktywności w zakresie informatyki byłyby interesujące, gdyż opowiadane bezpośrednio przez osoby w to zaangażowane. Być może nikt inny nie spisał wysiłków informatyzacji systemów obsługujących Ministerstwo Finansów. Choć to raczej trudna praca wymagająca wysiłku zbiorowego, czyli zgromadzenia zespołu, który by się podjął takiej pracy. To wymaga konsultacji z wieloma uczestnikami tych wysiłków i przypominania sobie, jak to było. Ale może byłoby to inspirujące i powstałby jakiś fragment historii rozwoju systemów informatycznych w Polsce.

Tu widać jak dobrym nawykiem jest sporządzanie notatek z każdego dnia aktywności, czegoś na kształt „dziennika budowy”, by później przypomnieć sobie to, co ważne. Dobrym nawykiem jest sporządzanie zapisków, przynajmniej raz w tygodniu.

Może warte opisania byłyby też aktywności dotyczące duszpasterstwa w parafii Najświętszego Zbawiciela w Warszawie; choć byłoby to spojrzenie subiektywne, widziane moimi oczami.

Wydaje się, że wielu ludzi ma interesujące historie do opowiedzenia, gdyby tylko się zmobilizowali i zechcieli je opisać. Może wakacje to dobry czas na podjęcie próby spisania tego, co w rodzinnej historii jest wartościowe, albo w czym uczestniczyliśmy.

A nie należy zapominać, że w wakacje można się wybrać na rekolekcje (czy to w formie pieszej pielgrzymki, czy też w innej formie), by wzmocnić się duchowo. Można spodziewać się kolejnych nowych wyzwań po wakacjach; trzeba wzmocnić ducha!

Ks. M. Dziewiecki pisze, że „Optymalna sytuacja ma miejsce wtedy, gdy odpoczynek połączony jest ze świętowaniem! A świętować można najpełniej w gronie tych, którzy najbardziej kochają, czyli w gronie rodziny i przyjaciół. Wakacje i urlopy to możliwość bycia z tymi, z którymi łączą nas najsilniejsze i najpiękniejsze więzi. To także czas na zachwyt nad pięknem świata. To czas na refleksję nad sensem życia i codzienności. To wspaniała okazja do mierzenia się z samym sobą, na przykład poprzez wysiłek sportowy, troskę o sprawność i kondycję fizyczną, a także poprzez zachowanie rozsądku i dyscypliny w wykorzystaniu wakacyjnego czasu w sytuacji, w której nie ma regulatora zewnętrznego w postaci obowiązku szkolnego czy pracy zawodowej”. I dalej: „Wakacje są udane jedynie wtedy, gdy wracamy z nich zdrowsi i mocniejsi fizycznie. Wakacje są udane wtedy, gdy spędzamy je w towarzystwie szlachetnych ludzi, gdy znajdujemy czas na wartościową lekturę, na pasjonującą wymianę zdań, na osobistą refleksję nad sobą i życiem, na zwiedzanie ciekawych okolic, na zachwycanie się naturą i kulturą”

Korzystajmy w ten sposób z wakacji!

Zb.