Projekt poselski:

Do reprezentowania wnioskodawców w pracach nad projektem ustawy upoważniamy pana posła Pawła Rychlika. (-) Waldemar Andzel; (-) Marek Ast; (-) Barbara Bartuś; (-) Mieczysław Baszko; (-) Dariusz Bąk; (-) Mariusz Błaszczak; (-) Joanna Borowiak; (-) Bożena Borys-Szopa; (-) Waldemar Buda; (-) Anna Ewa Cicholska; (-) Witold Czarnecki; (-) Ewa Filipiak; (-) Radosław Fogiel; (-) Kazimierz Gołojuch; (-) Robert Gontarz; (-) Andrzej Gut-Mostowy; (-) Czesław Hoc; (-) Jarosław Kaczyński; (-) Piotr Kaleta; (-) Wojciech Kossakowski; (-) Leonard Krasulski; (-) Krzysztof Lipiec; (-) Paweł Lisiecki; (-) Ewa Malik; (-) Kazimierz Matuszny; (-) Anna Milczanowska; (-) Arkadiusz Mularczyk; (-) Jacek Osuch; (-) Teresa Pamuła; (-) Bolesław Piecha; (-) Elżbieta Płonka; (-) Urszula Rusecka; (-) Paweł Rychlik; (-) Krzysztof Sobolewski; (-) Marek Suski; (-) Artur Szałabawka; (-) Ewa Szymańska; (-) Ryszard Terlecki; (-) Jan Warzecha; (-) Grzegorz Wojciechowski.

USTAWA

z dnia .............................. 2022 r.

o szczególnych rozwiązaniach dotyczących ochrony życia i zdrowia obywateli

w okresie epidemii COVID­‑19[1])

Mając na względzie obowiązek ochrony życia i zdrowia obywateli wynikający z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także ciążący na władzach Rzeczypospolitej Polskiej obowiązek zwalczania chorób epidemicznych i zapewnienia każdemu prawa do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, w poczuciu odpowiedzialności za wspólnotę oraz świadomi skali bezprecedensowego zagrożenia, jakie niesie globalna epidemia        COVID­‑19, uchwala się niniejszą ustawę.

Art. 1. 1. Ustawa określa szczególne rozwiązania dotyczące ochrony życia i zdrowia obywateli w okresie epidemii COVID-19, w szczególności zasady nieodpłatnego wykonywania przez pracowników testów diagnostycznych w kierunku SARS­‑CoV­‑2 oraz zasady i tryb przyznawania świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS­‑CoV­‑2.

2. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1)     pracodawcy – należy przez to rozumieć także osobę lub jednostkę organizacyjną, na rzecz której jest wykonywana umowa agencyjna, umowa zlecenia, inna umowa o świadczenie usług, do której zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowa o dzieło;

2)     pracowniku – należy przez to rozumieć także osobę wykonującą umowę agencyjną, umowę zlecenia, inną umowę o świadczenie usług, do której zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 1509 i 2459) stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowę o dzieło.

Art. 2. 1. W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID­‑19, pracownik jest uprawniony do nieodpłatnego wykonania testu diagnostycznego w kierunku SARS­‑CoV­‑2 finansowanego ze środków Funduszu Przeciwdziałania COVID­‑19, o którym mowa w art. 65 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID­‑19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568, z późn. zm.[2])).

2. Prawo do nieodpłatnego wykonania testu, o którym mowa w ust. 1, przysługuje pracownikowi raz w tygodniu.

3. Częstotliwość wykonania testu, o której mowa w ust. 2, może ulec zmianie ze względu na aktualną sytuację epidemiczną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub dostępność testów diagnostycznych w kierunku SARS­‑CoV­‑2 zgodnie z art. 7.

Art. 3. 1. W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID­‑19, jeżeli jest to niezbędne do przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się COVID­‑19 w zakładzie pracy lub innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy, pracodawca może żądać od pracownika, w terminie wyznaczonym z wyprzedzeniem nie krótszym niż 48 godzin, nie częściej niż raz w tygodniu, podania informacji o posiadaniu negatywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS­‑CoV­‑2 wykonanego nie wcześniej niż 48 godzin przed jego okazaniem.

2. Częstotliwość wykonania testu, o której mowa w ust. 1, może ulec zmianie ze względu na aktualną sytuację epidemiczną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub dostępność testów diagnostycznych w kierunku SARS­‑CoV­‑2 zgodnie z art. 7.

3. Udostępnienie pracodawcy danych osobowych, o których mowa w ust. 1, następuje przez okazanie negatywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS­‑CoV­‑2 wykonanego nie wcześniej niż 48 godzin przed jego okazaniem.

4. Przetwarzanie danych osobowych, o których mowa w ust. 1, jest dopuszczalne przez okres niezbędny do realizacji celów, o których mowa w ust. 1 oraz art. 4 ust. 1.

5. Dane osobowe, o których mowa w ust. 1, przechowuje się w sposób gwarantujący zachowanie ich poufności, integralności, kompletności oraz dostępności, w warunkach niegrożących uszkodzeniem, zniszczeniem lub ujawnieniem osobom trzecim przez okres, o którym mowa w ust. 4.

6. Do przetwarzania danych osobowych, o których mowa w ust. 1, mogą być dopuszczone wyłącznie osoby posiadające upoważnienie do przetwarzania takich danych. Osoby dopuszczone do przetwarzania takich danych są obowiązane do zachowania ich w tajemnicy.

7. Dane osobowe, o których mowa w ust. 1, których dalsze przetwarzanie jest zbędne do realizacji celu określonego w ust. 1 lub art. 4 ust. 1, podlegają niezwłocznemu usunięciu.

8. Jeżeli pracownik nie przekaże pracodawcy informacji, o których mowa w ust. 1, takiego pracownika traktuje się jak osobę, która nie poddała się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS­‑CoV­‑2 wykonanemu nie wcześniej niż 48 godzin przed jego okazaniem.

Art. 4. 1. Pracownik, u którego zostało potwierdzone zakażenie SARS­‑CoV­‑2 i który ma uzasadnione podejrzenie, że do zakażenia doszło w zakładzie pracy lub innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy, może złożyć pracodawcy, o którym mowa w art. 3 ust. 1, w terminie 2 miesięcy od dnia zakończenia izolacji, izolacji w warunkach domowych albo hospitalizacji z powodu COVID­‑19, wniosek o wszczęcie postępowania w przedmiocie świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS­‑CoV­‑2 przysługującego od pracownika, który nie poddał się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS­‑CoV­‑2.

2. We wniosku, o którym mowa w ust. 1, pracownik wskazuje okoliczności uzasadniające, że zakażenie nastąpiło w zakładzie pracy lub innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy i wskazuje osoby, z którymi miał kontakt w tym zakładzie pracy lub miejscu w okresie poprzedzającym zakażenie, nie dłuższym niż 7 dni.

3. Pracodawca, o którym mowa w art. 3 ust. 1, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w ust. 1, weryfikuje, czy wśród pracowników, z którymi miał kontakt pracownik zakażony wirusem SARS­‑CoV­‑2, znajdują się osoby, które nie poddały się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS­‑CoV­‑2 w okresie poprzedzającym zakażenie, nie dłuższym niż 7 dni.

4. W przypadku potwierdzenia przez pracodawcę, o którym mowa w art. 3 ust. 1, że wśród pracowników, z którymi miał kontakt pracownik zakażony wirusem SARS­‑CoV­‑2, znajdują się osoby, o których mowa w ust. 3, pracodawca niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni, przekazuje wniosek pracownika zakażonego wirusem SARS­‑CoV­‑2 do wojewody właściwego ze względu na miejsce wyznaczone do wykonywania pracy wraz z listą pracowników, którzy nie poddali się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS­‑CoV­‑2, a zostali wskazani przez pracownika zakażonego wirusem SARS­‑CoV­‑2 jako osoby, z którymi pracownik ten miał kontakt.

5. Wojewoda, na podstawie wniosku, o którym mowa w ust. 4, wszczyna postępowanie w przedmiocie świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS­‑CoV­‑2. Datą wszczęcia postępowania jest dzień doręczenia wniosku pracownika, o którym mowa w ust. 4, wojewodzie.

6. Przyznanie świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS­‑CoV­‑2 następuje w drodze decyzji.

7. Od decyzji, o której mowa w ust. 6, wnioskodawcy oraz pracownikowi obowiązanemu do uiszczenia świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS­‑CoV­‑2 przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Prawo do wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego przysługuje wnioskodawcy oraz pracownikowi obowiązanemu do uiszczenia świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS­‑CoV­‑2 również od decyzji, od której nie wniesiono wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

8. Wysokość świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS­‑CoV­‑2 wynosi równowartość 5‑krotności minimalnego wynagrodzenia za pracę określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2020 r. poz. 2207) obowiązującego w dniu złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1. W decyzji, o której mowa w ust. 6, określa się pracownika obowiązanego do świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem Sars­‑Cov­‑2. W przypadku dwóch lub większej liczby pracowników obowiązanych do uiszczenia świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS­‑CoV­‑2, w decyzji, o której mowa w ust. 6 określa się, że świadczenie to jest uiszczane w częściach równych.

9. Ostateczna decyzja w sprawie przyznania świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS­‑CoV­‑2 stanowi tytuł wykonawczy. Przepisy działu II tytułu I części trzeciej ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 1805, z późn. zm.[3])) stosuje się.

Art. 5. 1. W przypadku gdy pracodawca nie skorzystał z możliwości żądania od pracownika, w wyznaczonym terminie, podania informacji o posiadaniu negatywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS­‑CoV­‑2, a pracownik, u którego zostało potwierdzone zakażenie SARS­‑CoV­‑2, ma uzasadnione podejrzenie, że do zakażenia doszło w zakładzie pracy lub innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy, pracownik ten może wystąpić do wojewody właściwego ze względu na miejsce wyznaczone do wykonywania pracy z wnioskiem o wszczęcie postępowania w przedmiocie świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS­‑CoV­‑2 przysługującego od pracodawcy.

2. Przepisy art. 4 ust. 5‑9 stosuje się odpowiednio.

Art. 6. 1. W przypadku gdy pracodawca skorzystał z możliwości żądania od pracownika, w wyznaczonym terminie, podania informacji o posiadaniu negatywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS­‑CoV­‑2, a u pracowników, którzy mieli kontakt z pracownikiem, który nie poddał się temu testowi, stwierdzono zakażenie wirusem SARS­‑CoV­‑2, pracodawca może wystąpić do wojewody właściwego ze względu na miejsce wyznaczone do wykonywania pracy z wnioskiem o wszczęcie postępowania w przedmiocie świadczenia odszkodowawczego z tytułu zakażenia wirusem SARS­‑CoV­‑2 przysługującego od pracownika, który nie poddał się testowi diagnostycznemu w kierunku SARS­‑CoV­‑2. Wniosek podlega rozpatrzeniu, jeżeli na skutek zakażenia pracowników wirusem SARS­‑CoV­‑2 u tego pracodawcy, prowadzenie działalności przez pracodawcę zostało istotnie utrudnione.

2. Przepisy art. 4 ust. 2 i 5‑9 stosuje się odpowiednio.

Art. 7. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia, liczbę testów finansowanych z Funduszu Przeciwdziałania COVID­‑19, o którym mowa w art. 65 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID­‑19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw, które mogą być przeprowadzone w określonym przedziale czasowym, kierując się koniecznością przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się COVID­‑19 oraz aktualną sytuacją epidemiczną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i biorąc pod uwagę dostępność testów diagnostycznych w kierunku SARS­‑CoV­‑2.

Art. 8. W przypadku pacjenta skierowanego do odbycia izolacji w warunkach domowych z powodu zakażenia wirusem SARS-CoV-2, lekarz podstawowej opieki zdrowotnej udziela temu pacjentowi porady, podczas której na podstawie badania fizykalnego dokonuje oceny stanu zdrowia pacjenta, w sposób określony w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust. 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2021 r. poz. 711, 1773 i 2120) określających standard organizacyjny opieki zdrowotnej nad pacjentem podejrzanym o zakażenie lub zakażonym wirusem SARS-CoV-2.

Art. 9. 1. W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID­‑19, Prezes Rady Ministrów, minister, kierownik urzędu administracji publicznej, kierujący jednostką organizacyjną realizującą zadania publiczne oraz organ prowadzący szkołę lub placówkę mogą nałożyć na jednostki podległe lub nadzorowane oraz szkoły lub placówki, obowiązek żądania przez te jednostki od pracownika podania informacji o posiadaniu negatywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS­‑CoV­‑2.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do podmiotu uprawnionego do wykonywania praw z akcji należących do Skarbu Państwa.

Art. 10. 1. W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii podstawowe służby zobowiązane do zwalczania wirusa SARS­‑CoV­‑2 są obowiązane do wzmożenia czynności mających na celu ochronę porządku publicznego i zdrowia publicznego, związanych z przeciwdziałaniem SARS­‑CoV­‑2, w tym przeprowadzania regularnych i rutynowych kontroli w zakresie przestrzegania w miejscach ogólnodostępnych zakazów, nakazów, ograniczeń lub obowiązków określonych w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, wydanych w związku z epidemią COVID-19.

2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wykaz podstawowych służb zobowiązanych do zwalczania wirusa SARS­‑CoV­‑2, biorąc pod uwagę ustawowe kompetencje poszczególnych służb oraz ich zadania związane ze zwalczaniem chorób zakaźnych.

3. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, standardy kontroli przestrzegania zakazów, nakazów, ograniczeń lub obowiązków określonych w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, wydanych w związku z epidemią COVID-19, w tym częstotliwość kontroli przeprowadzanych w miejscach ogólnodostępnych, z uwzględnieniem typu obiektów, budynków lub miejsc, oraz szczegółowy sposób kontroli przeprowadzanych przez funkcjonariuszy podstawowych służb zobowiązanych do zwalczania wirusa SARS­‑CoV­‑2, biorąc pod uwagę drogi szerzenia się wirusa SARS­‑CoV­‑2 oraz bieżące prognozy rozwoju sytuacji epidemicznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 11. 1. Kto w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie przestrzega zakazów, nakazów, ograniczeń lub obowiązków określonych w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, wydanych w związku z epidemią COVID-19, podlega karze grzywny w wysokości do 6000 złotych.

2. Do wykroczenia, o którym mowa w ust. 1, przepisu art. 2 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2021 r. poz. 2008, 2052, 2269 i 2328) nie stosuje się.

Art. 12. 1. W przypadku popełnienia czynu, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przepisu art. 41 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń nie stosuje się.

2. Do wysokości grzywny nałożonej w postępowaniu mandatowym wszczętym na podstawie art. 11 ust. 1, przepis art. 96 § 1aa ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2021 r. poz. 457, 1005, 1595 i 2328) stosuje się odpowiednio.

3. Kierując, na podstawie art. 99 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, wniosek o ukaranie sprawcy czynu, o którym mowa w art. 11 ust. 1, funkcjonariusz, który nałożył grzywnę, wskazuje we wniosku wysokość nałożonej grzywny.

4. Sąd, rozstrzygając co do kary w postępowaniu wszczętym na podstawie wniosku, o którym mowa w ust. 3, nie może nałożyć na ukaranego grzywny w wysokości niższej niż wskazana we wniosku, o którym mowa w ust. 3.

Art. 13. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1285, z późn. zm.[4])) po art. 17 dodaje się art. 17a w brzmieniu:

„Art. 17a. 1. Świadczenie zdrowotne jest udzielane w bezpośrednim kontakcie z pacjentem, bez pośrednictwa systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.

2. Na wyraźne żądanie pacjenta, jego przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego świadczenie zdrowotne  jest udzielane za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności.”.

Art. 14. Ustawa wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

27.01 - O nowym projekcie mówił w czwartek w „Salonie Politycznym Trójki” poseł Bolesław Piecha.

– Ten test będzie musiał wykonywać pracownik, nieobowiązkowo oczywiście, a pracodawca go sprawdzić, ale jeżeli tego testu nie wykona, a w zakładzie pracy ktoś, kto ma ten test ujemny, zarazi, to niestety pracodawca albo pracownicy będą ponosić konsekwencje tego, że pracownik, że ten który uczestniczy w jakimś życiu edukacyjnym, zakaził się w szkole, w zakładzie pracy, będzie musiał po prostu zapłacić odszkodowanie – powiedział Bolesław Piecha.

„Wniosek, żeby pracodawca ukarał niezaszczepionych”

W ocenie Piechy jest to „uproszczone postępowanie”. – To uproszczone postępowanie mówi wprost, że jeżeli w moim zakładzie pracy pracownik wystąpi z wnioskiem, który przeszedł test i ma ten test ujemny, na przykład 48 godzin przed stawieniem do pracy, w takiej sekwencji przynajmniej raz na tydzień na razie, a w zakładzie pracy są osoby niezaszczepione, to on składa wniosek, żeby pracodawca ukarał osoby niezaszczepione, które nie skorzystały z tego wniosku, to jest pierwsza sprawcza.

„Lekko mówiąc przymus”

– Oczywiście jest droga odwoławcza i ostatecznie może decydować w tej drodze odwoławczej sąd administracyjny, ale jest to, taki lekko mówiąc przymus, po to, żebyśmy się testowali przed przystąpieniem do pracy raz na tydzień, czyli w każdy poniedziałek przychodzimy do zakładu pracy z testem – powiedział poseł PiS.

– Głównie to chodzi o grzywnę, wcale nie jest taka mała, bo jeśli ja na przykład zakażę się w Sejmie i wykażę, że w Sejmie na przykład nie byli wszyscy przetestowani to jeżeli ci posłowie nieprzetestowani uważają, że nie ma takiej potrzeby, no będą mieli kłopoty, ponieważ będą musieli wypłacić odszkodowanie w wysokości 5 minimalnych płac, to jest kwota około 12-15 tysięcy – powiedział Bolesław Piecha.

---------------------------------------------------