W czasie zamętu istnieje lęk przed przygotowaniem planów dla siebie, dla swoich bliskich. Nie wiadomo, co może się zdarzyć, jakie decyzje będą podejmować władze, które mogą zmuszać nas do wykonywania czynności, których nie chcemy. Dlatego rodzi się pokusa, by nie planować, by żyć z dnia na dzień.

 

Trzeba powierzyć się Bogu i na Nim budować. Ponieważ Bóg chce naszego dobra, to możemy planować, co chcielibyśmy w tym roku osiągnąć, ponieważ powinniśmy zabiegać o swój rozwój. I niezależnie od tego, ile mamy lat; rozwój jest nieustannym zadaniem człowieka. Myślę, że Bóg przewidział najlepszy plan dla każdego z nas; problem w tym, by ten plan rozpoznać i przyjąć go do wykonania. Potrzebny jest więc namysł nad tym, czego Bóg oczekuje od nas w tym roku, co dla nas najlepszego przewidział. Trzeba też wypracować bądź umocnić pracowitość i odpowiedzialność za to, co się robi.

 

Dziś Objawienie Pańskie: Jezus objawił się mędrcom będących reprezentantami wszystkich narodów pogańskich. Zbawienie, które wraz z wcieleniem przyniósł Jezus, jest dostępne dla wszystkich, nikt nie jest wykluczony; trzeba tylko wysiłku by Go poznać. Mędrcy złożyli hołd uznając wyższość Boga i Jego mądrości: Mędrcy, przy całej swojej wiedzy, zdawali sobie sprawę, że ludzka mądrość nie wystarcza.

 

Mędrcy, wskutek obserwacji nieba i różnorakich dociekaniach doszli do wniosku, że narodził się nowy król, Mesjasz. W ówczesnym świecie istniało powszechne przekonanie, że każdy człowiek ma swoją gwiazdę, musiał się więc narodzić ktoś znamienity skoro tak wielka gwiazda się pojawiła. Człowiek stworzony dla nieskończoności patrzył z zachwytem w niebo i gwiazdy a majestat rozgwieżdżonego firmamentu wprawia w zadumę i metafizyczny zachwyt. Mędrcy podjęli przygotowania do zorganizowania wyprawy, którą następnie podjęli narażając się na różnorakie trudności. Mieli jednak wiarę, że gwiazda doprowadzi ich do króla. I gdy przybyli do Betlejem uznali Mesjasza w małym dziecięciu: upadli na kolana, oddali Mu pokłon i złożyli dary. Opracowali plan działania i wprowadzili go w czyn. Czyn podjęty po rozpoznaniu prawdy jest wyrazem miłości; i tak też uczynili Mędrcy.

 

I my powinniśmy rozpznać Chrystusa, jako Gwiazdę oświecającą „każdego człowieka, który na ten świat przychodzi” (J 1,9). Pragnie i proponuje, byśmy szli za Nim. Każdy z nas powinien odkryć Go jako swoją osobistą i najważniejszą gwiazdę, która go prowadzi.

 

Kryzysy na świecie były i będą, to nie powinno nas przygnębiać, ale skłaniać do poszukiwań dobra i piękna, które potrafią ukazać sens i smak życia. W każdej sytuacji można znajdować drogę ku dobru i je wybierać.

 

Możemy podjąć postanowienia, by zadbać o wzrost naszej wiary: choćby przez udział we mszach św. godnie odprawianych (nie skupiających się na człowieku, ale na Bogu), które zabezpieczą nas przed herezjami czy błędami, przez lekturę tradycyjnych katechizmów, które umocnią naszą wiarę. Dostępne są dobre książki wyjaśniające i umacniające wiarę. A nade wszystko warto podjąć lekturę Pisma św.

 

Tak więc warto pracować nad swoim osobistym rozwojem: duchowym i intelektualnym. Warto też podtrzymywać sprawność fizyczną.

 

Warto też postanowić sobie, by dzięki mnie wzrastało dobro, bym nim obdarzał swoich najbliższych, a także znajomych.

 

Działajmy tak jakby wszystko zależało od nas, ale ufajmy tak, jakby wszystko zależało od Boga i bądźmy gotowi  na spotkanie z Nim każdego dnia.

 

A gdyby ktoś chciał, to może posłuchac np. kantat J. S. Bacha na uroczystość Objawienia:

 

Zb.