Byłem u Przyjaciela i zapowiadało się miłe popołudnie, z kuchni dobiegał zapach kawy zaparzonej przez jego małżonkę. Wyciągnąłem z torby paczuszkę z ciastkami. A Przyjaciel nastawił CD z preludiami Chopina – dzisiaj posłuchamy interpretacji Nelsona Freire...O, pianisty z Brazylii!  No właśnie, tam jak nie tańczą sambę to grają Chopina...ale on już nie zagra, bo nagle kilka tygodni temu zmarł w wieku 77 lat,  zostały tylko nagrania...

Nagle rozległo się mocne pukanie do drzwi, a za chwilę do domu Przyjaciela wszedł prezydent Andrzej Duda, z obstawą oczywiście... Przepraszam za najście, ale są sprawy wagi państwowej...- i dał mi do zrozumienia, że musi naradzić się z moim Przyjacielem. Pod czujnym okiem goryli ubierałem więc płaszcz, by opuścić gościnny dom. Przedtem jednak prezydent zapytał mnie: - A co sądzi pan o kończącym się roku ?  Myślę, że nieźle przygwoździł pan prezydent Łukaszenkę trzema transportami darów dla „nachodźców”, odmowę ich przyjęcia świat  ujrzał i odpowiednio oceni...Ale proszę nie zapominać, że za kilka dni – 10 grudnia - minie kolejna miesięcznica smoleńskiego zamachu, ostatnia w tym roku, a tu działa pan prezydent z mniejszą energią, jeśli w ogóle...Tymczasem bez wyjaśnienia smoleńskiej „katastrofy” Polska będzie nieustannie w cieniu podeptanej suwerenności...Tu oczekujemy zasadniczej zmiany, bez niej Polska nigdy nie odzyska prestiżu i szacunku u innych państw..- i opuściłem gościnny dom. Prezydent, może zaskoczony, nie pożegnał się ze mną.

                                                                                                                             Marek Baterowicz