Zbliża się ostatnia niedziela października. Do roku 1970 było to Święto Chrystusa Króla wprowadzone w roku 1925 przez Piusa XI (encyklika Quas primas) przed uroczystością Wszystkich Świętych i oznaczało społeczne panowanie Chrystusa w czasie doczesnej walki ze złem w drodze do wiecznej ojczyzny – nieba. Papież chciał przypomnieć o panowaniu Chrystusa nad ludźmi i nad instytucjami. Chciał również, aby na ziemi rozbrzmiewała chwała Chrystusa podobna do tej w niebie. Święto promieniowało też na dzień modlitwy za zmarłych, którzy w czyśćcu oczekują na wejście do chwały nieba.

Święto Chrystusa Króla ustanowiono jako remedium na laicyzm rozumiany jako rugowanie religii ze sfery publicznej. Albo przynajmniej jako obojętność państwa względem niej. O ile jednak ideologia „laicyzmu” pokazywała swą siłę w 1925 roku, o tyle generalnie jej znaczenie, przynajmniej w świecie Zachodu, jeszcze wzrosło. Papież zastanawiając się nad najważniejszymi przyczynami nieszczęść ludzi i wylewie zła, jakim była I wojna światowa (a był również w Warszawie świadkiem zagrożenia bolszewickiego w 1920 r.), uznał, iż bardzo wielu usunęło Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze swych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego.

Pius XI stwierdza, że początku procesu laicyzacji należy dopatrywać się w zaprzeczeniu „panowaniu Chrystusa Pana nad wszystkimi narodami”. Później zaś „odmawiano Kościołowi władzy nauczania ludzi, wydawania praw, rządzenia narodami, którą to władzę otrzymał Kościół od Chrystusa Pana, aby prowadził ludzi do szczęścia wiekuistego. I wtedy to zaczęto powoli zrównywać religię Chrystusową z innymi religiami fałszywymi i stawiać ją bezczelnie w tym samym rzędzie; następnie podporządkowano ją pod władzę świecką i wydano ją prawie na samowolę rządu i panujących; dalej jeszcze poszli ci, którzy umyślili sobie, że należy zastąpić religię Bożą jakową religią naturalną, naturalnym jakimś wewnętrznym odruchem. A nie brakło i państw, które sądziły, że mogą się obejść bez Boga i że ich religią to - bezbożność i lekceważenie Boga”. Papież uznał więc, że zachwianemu porządkowi świata można przywrócić stabilność przez ponowne odkrycie roli Chrystusa i Boga w ogóle.

Zdaniem Piusa XI uroczystość Chrystusa Króla powinna być swoistym przypomnieniem dla wszystkich kierujących państwami o tym, że choć mają władzę najwyższą w doczesności - sami podlegają władzy Boga. Szczególnie mocno papież akcentuje tu władzę sądowniczą, wskazując na Chrystusa jako Sędziego ostatecznego, który osądzać będzie wszystkich i każdego za czyny dokonane w trakcie ziemskiego życia. Ważne jest tu zdaniem papieża takie kierowanie rozmaitymi instytucjami i takie ustanawianie praw, które nie naruszają i nie sprzeciwiają się przykazaniom Bożym i zasadom chrześcijańskim.

Pius XI: "Przeto gdyby kiedy ludzie uznali tak w życiu prywatnym, jak i publicznym królewską władzę Chrystusa, wówczas musiałyby przeniknąć wszystkie warstwy społeczne niewypowiedziane dobrodziejstwa, jak sprawiedliwa wolność, jak ład i uspokojenie, zgoda i pokój". Jak uczy Kościół Święty - tak jak poza Kościołem nie ma zbawienia, tak też nie ma pokoju poza łaską Chrystusową. Władza Pana Jezusa rozciąga się nie tylko na Królestwo Niebieskie, ale również związana jest z panowaniem nad sprawami doczesnymi. Podkreśla to zdecydowanie Pius XI w słowach: "Błądziłby zresztą bardzo ten, kto by odmawiał Chrystusowi Człowiekowi władzy nad jakimikolwiek sprawami doczesnymi, kiedy On od Ojca otrzymał nieograniczone prawo nad stworzeniem tak, iż wszystko poddane jest Jego woli".

W tym kontekście jasnym jest również fakt, że władza Chrystusa rozciąga się na ten świat nie inaczej, jak poprzez Kościół Święty, którego On jest założycielem i głową. Od miejsca Kościoła w życiu społecznym i uprzywilejowania zależne jest, czy Chrystus Król będzie odbierał należną sobie cześć i chwałę jako monarcha - Król królów i Pan panujących.

Wprawdzie Jezus za swego ziemskiego życia powiedział, że Jego Królestwo nie jest stąd, ale Bóg Ojciec poddał wszystko Jego panowaniu i to, co na ziemi, i to, co w niebie.

Papież przypomina, że chrześcijańska niegdyś Europa, która stawiała na pierwszym miejscu prawa Boskie, opanowała i ucywilizowała barbarzyńskie niegdyś ludy, rozprawiając się z zabobonami i przyprowadzając do prawdy. Ta właśnie Europa chrześcijańska zwycięsko odparła muzułmańskie najazdy i stanęła na czele cywilizacji. We wszystkich zdobyczach kultury była niegdyś przewodniczką i mistrzynią reszty ludzkości, dzięki wierności Chrystusowi.

Reforma liturgiczna przeniosła uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata na  ostatnią niedzielę roku kościelnego i zmieniła znaczenie, ukazując kosmiczny i eschatologiczny sens królewskiej władzy Chrystusa. Poprzednie znaczenie święta było wezwaniem do intronizacji jako aktu państwowego i narodowego w miejsce powszechnej współcześnie detronizacji. Natomiast drugie znaczenie (po reformie) intronizacji nie potrzebuje, bo kosmos poddany jest Chrystusowi, czy ktoś tego chce, czy nie chce.

W posoborowym kalendarzu liturgicznym święto Chrystusa Króla otrzymało nową treść oraz nową datę. Święto w nowej formie wyprowadza nas poza ziemię, stawia nas wobec wszechświata poddanego Chrystusowi. Zmiana daty uroczystości ma teologiczne znaczenie: obchodzone teraz w ostatnią niedzielę roku liturgicznego ma wymiar eschatologiczny. Na końcu roku liturgicznego stoi Król Chwały, który jest celem historii ludzkiej, punktem, ku któremu zwracają się pragnienia historii i cywilizacji, ośrodkiem rodzaju ludzkiego, radością wszystkich serc i wypełnieniem ich tęsknot.

Jezus jest Królem, a jego królowanie opiera się na ludziach przemienionych Jego łaską i złączonych Jego miłością. Warto postawić sobie pytanie: jak w praktyce powinno wyglądać nasze poddanie się Chrystusowi Królowi i jak bardzo odeszliśmy dzisiaj od Jego Królestwa? I osobiście uznać Jezusa Chrystusa za naszego Króla, za Króla naszych rodzin, dobrowolne uznać istniejącą już uprzednio Jego władzę.

Obecnie człowiek odrzuca władzę Chrystusa nad sobą, nie chce uznać władzy swego Stworzyciela. Ale odrzucając władzę Boga oddaje się we władanie różnorakim bożkom i staje się ich niewolnikiem.

Niedługo, w dniach 4-7 listopada, będzie się odbywał w Warszawie Ogólnopolski Kongres Jezusa Chrystusa Króla. Program Kongresu dostępny: /www.intronizacja.pl Myślę, że można w niektórych z tych punktów programu wziąć udział nawet nie będąc zarejestrowanym; w szczególności - w niedzielnym Orszaku Jezusa Chrystusa Króla ulicą Krakowskie Przedmieście z Bazyliki Świętego Krzyża do Archikatedry 7 listopada wg programu:

12.00 – 13.30 – Orszak Jezusa Chrystusa Króla ulicą Krakowskie Przemieście z Bazyliki Świętego Krzyża do Archikatedry św. Jana Chrzciciela.
prowadzący: Mgr inż. Adam KĘDZIERSKI, Wiceprzewodniczący ODIJChK (Ustroń).
Wstęp: Bp Stanisław JAMROZEK.
Stacje:
- Pałac S. Staszica (ul. Nowy Świat 72) – przemówienie: Idziemy w hołdzie Chrystusowi Królowi - Mgr inż. Adam KĘDZIERSKI (Ustroń). Kościół św. Józefa Oblubieńca NMP, przy pomniku Prymasa Tysiąclecia – przemówienie: Walczymy o Polskę Chrystusową – Mgr inż. Henryk GLINKOWSKI (Warszawa).
- Pałac Prezydencki – przemówienie: Chcemy Cię, Jezu Chryste ‒ Króluj Polsce! ‒ Prof. dr hab. inż. Włodzimierz BOJARSKI (Warszawa).  
- Kościół św. Anny – przemówienie: O praktycznej realizacji postanowień Jubileuszowego Aktu Intronizacji w życiu osobistym, rodzinnym, parafialnym i narodowym ‒ Prof. dr hab. inż. Andrzej FLAGA (Kraków).
13.30 – 14.30 – EUCHARYSTIA – Archikatedra św. Jan Chrzciciela – przewodniczenie i homilia: Abp prof. dr hab. Andrzej DZIĘGA, Metropolita Szczecińsko-Kamieński. Oprawa muzyczna: Chór Parafialny z Zalesia Górnego.

Króluj nam Chryste zawsze i wszędzie!

Zb.