…
Czytam dziś Ewangelię o rozmnożeniu chleba.
Gdy chleb był na kartki,
lepiej rozumieliśmy słowa Pana Jezusa
i troskę Apostołów.
Żal mi was,
bo tak długo trwacie przy Mnie
i jesteście głodni.
Panie, roześlij ich do domów,
ba niektórzy są z daleka
i ustaną Ci w drodze.
„Dajcie wy im jeść!”
(To zdanie nigdy nie daje mi spokoju).
„Dajcie wy im jeść!”
Tłumaczę się przed Panem Jezusem tak,
jak Apostołowie:
Panie, ile to trzeba pieniędzy,
aby każdy otrzymał chociaż kromkę?
Jest tu jeden chłopiec,
co ma pięć chlebów i dwie ryby,
ale co to jest na tak wielu.
Wszystko, co się potem stało, to już wiemy,
ale to zdanie:
jest tu jeden chłopiec,
co ma pięć chlebów i dwie ryby,
– wciąż jest mi wyrzutem.
Dlaczego o nim nikt jeszcze
nie napisał dużej książki?
Przecież on nie mógł zapomnieć tego wydarzenia.
Pewnie był w Jerozolimie w te święta,
kiedy Pan Jezus umarł, zmartwychwstał.
A może był uczniem Apostołów?
Może którymś z męczenników?
A może to ten, co przyszedł pytać:
Panie, co mam czynić,
aby być człowiekiem doskonałym?
Zachowaj przykazania
– odpowiedział mu Pan.
Panie, wszystko to zachowywałem od dzieciństwa.
To zostaw wszystko i chodź za Mną.
A on odszedł smutny,
bo miał duży majątek.
Może to ten?
Nie wiem.
Ile razy patrzę na ministrantów przy ołtarzu,
na lektorów,
przypomina mi się tamten,
co miał pięć chlebów i dwie ryby.
Dobry był,
bo się chlebem z Panem Jezusem podzielił,
ludziom chleb roznosił,
okruchy do koszyka zbierał
i nie mógł się temu wszystkiemu nadziwić.
Bardzo przeżywam każdą promocję lektorów
Daję im do ręki Pismo Święte,
jak zdrowy bochen chleba,
i mówię:
Czytaj! I uwierz w to, co czytasz.
I głoś to, w co uwierzyłeś!
Udzielałem święceń diakonatu,
święciłem kapłanów.
I nadziwić się temu wszystkiemu nie mogę,
że Pan Bóg taką moc dał ludziom.
Całuję ze czcią namaszczone ręce
nowo wyświęconych kapłanów,
a w sercu noszę za nich modlitwę
i pragnienie,
aby zawsze byli dobrzy,
aby byli czyści i święci,
aby żaden z nich nie odszedł
i nie zginął.
