Ewentualne zezwolenie na użycie Mszału z 1962 roku należeć będzie do kompetencji biskupa diecezjalnego. W diecezjach, w których istnieją grupy odprawiające Msze wedle Mszału sprzed reformy, ów biskup musi upewnić się, czy nie podważają one prawomocności i ważności reformy liturgicznej. Hierarcha powinien też wyznaczyć miejsce/miejsca odprawiania tych Mszy, jednak nie w parafiach i bez tworzenia specjalnych parafii personalnych. Wśród zaleceń dla biskupa diecezjalnego znajduje się między innymi nieautoryzowanie tworzenia nowych grup związanych ze starym rytem.

Z kolei księża odprawiający już Mszę według starej liturgii powinni zwrócić się o zezwolenie biskupa. Księża, którzy będą chcieli po raz pierwszy zacząć odprawiać Mszę w starym rycie będą również musieli prosić o zezwolenie biskupa, który z kolei przed ewentualnym udzieleniem zgody skonsultuje się ze Stolicą Apostolską. Natomiast instytucje powołane przez Ecclesia Dei mają podlegać Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Franciszek pisze, że dokument wchodzi w życie ze skutkiem natychmiastowym oraz, w razie wystąpienia sprzeczności, zastępuje wszystkie wcześniejsze rozporządzenia.
[...]

Ojciec Święty chce, by wszyscy katolicy uczestniczyli w Mszy świętej sprawowanej według Mszału zreformowanego. Choć w samym motu proprio Traditionis custodes nie ma o tym mowy, to dużo jaśniej Franciszek wypowiada się w swoim liście towarzyszącym publikacji dokumentu.

Ojciec Święty przekonuje, że wysiłki św. Jana Pawła II oraz Benedykta XVI na rzecz umożliwiania celebrowania Mszy Wszechczasów motywowane były po Soborze Watykańskim II przede wszystkim chęcią zażegnania problemu „schizmy z ruchem monsignore Lefebvre’a”. Później dopiero Benedykt XVI zdecydował się na publikację Summorum pontificum, uważając, że pozwoli to ubogacić liturgię. Według Franciszka projekt ten poniósł klęskę, bo Summorum pontificum doprowadziło do narastania w Kościele katolickim konfliktów. Franciszek wskazuje, że w ubiegłym roku polecił Kongregacji Nauki Wiary wystosować ankietę do biskupów całego świata z zapytaniem o implementację Summorum pontificum. Odpowiedzi przekonały go, że w wielu miejscach osoby związane z Mszą Wszechczasów odrzucają reformę liturgiczną oraz Sobór Watykański II, uważając je za zdradę prawdziwego Kościoła. Dlatego postanowił zainterweniować.

Postanowił zatem położyć kres istnieniu rytu rzymskiego w dwóch formach, zwyczajnej i nadzwyczajnej. „Podjąłem decyzję o odwołaniu wszystkich norm, instrukcji, pozwoleń i zwyczajów, które poprzedzają to Motu proprio. Ogłaszam, że księgi liturgiczne promulgowane przez świętych papieży Pawła VI i Jana Pawła II, w zgodności z dekretami Soboru Watykańskiego II, tworzą jedyny wyraz lex orandi rytu rzymskiego. Wspieram się w tej decyzji faktem, że po Soborze Trydenckim św. Pius V również unieważnił wszystkie ryty, które nie mogły wykazać dostatecznej starożytności, ustanawiając dla całego Kościoła łacińskiego pojedyncze Missale Romanum” – wskazał. Według Franciszka biskupi na Soborze Watykańskim II oczekiwali reformy tego rytu i taka reforma przyszła. „Chcę odnowić jedność rytu rzymskiego w Kościele” – napisał Franciszek.

za pch24.pl

foto: idziemy.pl