Trzy dni temu minęło 45 lat od poślubienia przeze mnie Małgorzaty w kościele Najświętszego Zbawiciela w Warszawie. Wracam wspomnieniami do tamtych dni, a jednocześnie spoglądam na te 45 lat i zastanawiam się, jakie czynniki miały wpływ na nasze udane małżeństwo i dochowanie sobie wierności w różnych okolicznościach naszego życia.

Przypominam sobie osoby, które przyjęły zaproszenie i uczestniczyły w uroczystości zaślubin tworząc klimat tamtej uroczystości. Z niektórymi z tych osób utraciliśmy kontakt, ale mamy nadzieję, że Bóg prowadzi ich przez życie.

Wszystko w życiu to łaska Boża, także to, że małżeństwo trwa. Ale może jest też jakiś wkład małżonków by ono trwało, jako  że łaska buduje na naturze. Może to moja żona jest taka wyjątkowa? Warto by wydobyć jakieś cechy, które prognozują dobre, trwałe małżeństwo.

Choć, z drugiej strony, 45 lat temu przeświadczenie, że małżeństwo zawiera się na całe życie, było dość powszechne. Co więc sprawia, że małżeństwa się rozpadają? W 1980 r. na tysiąc zawartych małżeństw rozwodziło się 130. W 2019 r. było to już 351.

Rosnąca liczba rozwodów jest świadectwem zmniejszania się zakresu zobowiązań, do których się poczuwamy. Najpierw te religijne, które wynikały z nauczania Kościoła, z czasem również te ekonomiczne, gdyż można prowadzić samodzielne życie.

A czy zmiana hierarchii celów małżeństwa na Soborze Watykańskim II nie miała wpływu na zmianę mentalności wiernych? Przed soborem Kościół nauczał, że nadrzędnym celem miłości dwojga ludzi jest wydanie na świat potomstwa, a dopiero drugim celem jest miłość małżeńska. Kościół, chcąc „otworzyć się na świat”, podczas soboru uznał, że pierwszym celem jest miłość małżeńska, a dopiero drugim wydanie na świat potomstwa. Przenikliwi ojcowie soborowi wskazywali, że taka zamiana może doprowadzić do akceptacji antykoncepcji, ograniczenia liczby dzieci i znaleźć usprawiedliwienie dla aborcji.

Znaczenie musiała mieć rewolucja seksualna 1968 roku i związana z nią swoboda obyczajów, która wyzwalała postawy nie przejmowania się opinią społeczną.

Za tym wszystkim stoi egoizm, wygoda, konsumizm i przyjemność życia. Pojawiająca się trudność skłania raczej do odrzucenia i pokonania jej. Rodzice posiadający doświadczenie wojny chcieli, by ich dzieci mieli lepsze życie i oszczędzali im trudów. Z kolei rodzice, których dzieci urodziły się już po roku 1990 zauważyli ogromne możliwości bogacenia się i życia na miarę tego, co pokazywano w zachodnich filmach. Dlaczego ich dzieci nie miałyby tego osiągnąć? I niektóre to osiągały. Niekiedy kosztem ciężkiej pracy rodziców, rozłąki, ale również naginania sumienia w pozyskiwaniu pieniędzy.

Może warto zastosować w praktyce rady bpa A. Schneidera, który tak m.in. radzi parom małżeńskim („Christus vincit”):

Umieśćcie Chrystusa w centrum wzajemnej miłości męża i żony; w małżeństwo należy włączyć trzecią osobę: Jezusa Chrystusa.

Wypleńcie egoizm, używając częściej słowa „ty” i rzadko słowa „ja”; czyńcie małe wyrzeczenia duchowe, rezygnując z własnej woli.

Zawsze troszczcie się o wzajemne przebaczenie i nie kładźcie się spać bez uprzedniego pojednania.

Mąż i żona nigdy nie powinni mówić źle o sobie nawzajem, a powinni intensywnie modlić się za siebie i modlitwa powinna zajmować centralne miejsce w życiu rodziny.

Małżonkowie muszą nauczyć się praktykować wzajemną miłość i cierpliwość względem siebie nawzajem.

Proście Boga o łaskę zaakceptowanie krzyży ziemskiego życia z miłości do Niego jako środka orędownictwa i pokuty, by wyjednać zbawienie wieczne wszystkich członków rodziny.

I zachęcam do lektury tekstu ks. M. Dziewieckiego: „Boży zamysł wobec małżeństwa i rodziny”: https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TA/TAP/bozy_zamysl.html

Dziękuję Panu Bogu za wszystkich życzliwych ludzi, których napotkaliśmy jako małżeństwo. Tym, którzy żyją w małżeństwie, życzę, aby Wasze małżeństwa trwały jak najdłużej w harmonii i zgodzie.



Zb.