gdzieś ponad iglice wyniosłych katedr

smuga dymu wznosi się nieuchwytna

lub może to myśl ulotna nad miastem

jak akt wiary gdzieś szybuje strzelista

lub znowu też popatrz na mozół ziemi

mrozem więziona otwarła swe wrota

robak w prochu ślepy grzebie się niemy

tak pracą przejęty swego żywota

panowie ptacy znów czynią zabiegi

złotej sprężyny rozwija się gloria

choć zdań składni są pozbawieni

od ich śpiewu wieczór osłabł i omdlał

a wszystko poza Nim marność i nicość

z łąk majowych się rozlewa nadzieja

skarbów tych Miriam jest Powiernicą

i w ogrodzie Ziemi woń łask odmierza

                                                       Wojciech Miotke