Babcia Olimpia

Twoje odejście było gęste i pełna wilgoci ziemia

a ja ratowałem dom od pożaru jak mądra sowa wyrozumiały

Widzę Ciebie sięgającą po miskę z zakwasem i mąką

i dłonie pachnące chlebem w blasku Twych oczu

W piwnicy odnajduję dżem malinowy i sok z czarnej porzeczki

dobrze zakonserwowane ogórki kapustę kiszoną i gąski w słoiczkach

Jeszcze w powietrzu unosi się zapach słomy końskiego potu

krowiego łajna i świeżo wydojonego mleka szwedzką dojarką

Widzę Twoją sylwetkę pochyloną nad krzakiem truskawek latem

i stertą łętów spod których wyziera stado łysych ziemniaków jesienią

Słyszę wyraźnie jak rozmawiasz z kurami każdego poranka

i głaszcząc krowę po pustych bokach mówisz: Mećka – Mećka

Jakże niedorzeczne są teraz wieczory obok lipy której już nie ma

Dziadek Henryk

Mówiłem do Ciebie – Tato –

do obcego człowieka

który pokazał mi jak się pracuje

na śmierć i życie

Z Tobą powtórzyć chciałbym wszystko:

piaszczyste drogi kurz dudnienie kopyt

wjazd furą na klepisko

zwalanie snopów pachnących rżyskiem

Nie budowałeś murów

pomiędzy sobą i światem

podnosiłeś te owoce

które spadły po Twojej stronie płotu

Basowy pomruk pszczół na łąkach

woń jabłek obok domu w sadzie

kryształowy dźwięk zimy pod saniami

wszystko to trudno zmieścić pomiędzy wierszami