Twierdzi, że „rzeźba” nie została wykonana przez niego – dostał ją w prezencie od innego muzyka pochodzącego ze Szwajcarii.

Tę ordynarną kpinę z najważniejszego symbolu chrześcijaństwa Nergal nazwał „sztuką radykalną tudzież antysystemową” i pochwalił się, że wiele tego typu „artefaktów” „zdobi” jego apartament. Celem obscenicznych życzeń miało być z kolei „rozbawienie obserwujących go dziewczyn”.

Nergal powołał się oczywiście na wolność sztuki. Muzyk pouczał, że „sztuki” – a nią miała być owa „rzeźba” – „nie można interpretować literalnie”. Próbował też przedstawić się jako ofiarę opresyjnego prawa – ochronę uczuć religijnych nazwał „barbarzyńskim, prymitywnym i niecywilizowanym prawem”, karzącym za „bluźnierstwo” i wbrew faktom utrzymywał, że Polska jest ostatnim krajem w Europie, który z niego korzysta.

Tymczasem jak udowodniliśmy w naszej analizie, w wielu państwach Europy prawo chroni uczucia religijne, przedmioty kultu religijnego czy dogmaty. Tak jest np. we Włoszech, Grecji, Austrii czy Niemczech. Gwarancję ich ochrony zawierają również wiążące Polskę traktaty międzynarodowe.

Nie dla osobliwego immunitetu artysty

Podczas rozprawy adw. dr Bartosz Lewandowski wykazał, że argumentacja Adama D. prowadziłaby do wniosku, że artystom przysługuje jakiś immunitet i nawet znieważenie innej osoby można by usprawiedliwiać jako wyraz ekspresji twórczej. Dlatego polskie prawo karne nie zna i nigdy nie znało takiej konstrukcji.

więcej na: Ordo Iuris