Próba scalenia


pamięci Mariusza Handzlika


Wielu myślą poleciało z nimi
w kwietniowym lesie dotknąć odnalezionych imion
lecz oni oderwani nagle nie powrócą
znowu zostajemy bez Kogoś –

Razem a nikt z nich nie odszedł tak samo:
jedni w całości ciała jakby alabastrowi
lub niezliczone strzępy
innym nieswoje organy lub śmieci wepchnięto
pozostali obłoczkiem nad zwęglenia skorupą
zamajaczyli …
I różnie będą uczciwi  dochodzić wiedzy;
jak powalony
zacząłem od nierozpoznania grawitacji swojej planety
później targanie na odgłos strzałów powtórka z Katynia
zdrętwiały wzrok przykuł mnie do mankietu bez koszuli
czyjegoś pierścionka …
Z wolna podnosiłem się wzdrygając jeszcze
przy każdym wbiciu łomu w okna wraku
poznając od nowa swoją mowę
na tle kłamliwego bełkotu
skrytobójstw
tu przerywam wyliczanie – Podźwignąłem się
nad panoramę tępoty z tchórzliwym okrucieństwem
co rozerwały samolot
w zamglonej koronie drzew
nad pasmo powtórności

bowiem choćby tylko jeden z nich
dokąd zmierzają przeczuł –
pogodnieją ludzie krajobraz i dzieje
w tego ofierze.