To jedyna tak wielka egzekucja więźniów Pawiaka, której miejsce i bezpośrednie okoliczności do tej pory
pozostają nieznane. Rozkaz dotyczący potajemnej egzekucji wydał gubernator dystryktu warszawskiego Ludwig Fischer, a w gronie skazańców znalazło się 86 więźniów Pawiaka – największego niemieckiego więzienia politycznego na terytorium okupowanej Polski – i 14-tu mężczyzn dołączonych do transportu. Według świadków, jeszcze na więziennym podwórzu skazańców powiązano drutem kolczastym i bito, a następnie wywieziono w nieznanym kierunku.
Jedna z wersji zakładała, że egzekucję przeprowadzono w lesie w pobliżu Łomianek, jednak powojenne poszukiwania miejsca kaźni nie przyniosły rezultatu. Najbardziej prawdopodobna wydaje się informacja, którą jeszcze podczas wojny podały źródła konspiracyjne, że więźniów przewieziono do obozu w Treblince i tam rozstrzelano.
Udało się ustalić personalia 86-ciu ofiar egzekucji. To, między innymi działacze społeczno-polityczni – Stanisław Ratajczyk, dziennikarze – Henryk Frenkiel i Józef Jatczyk, generał w stanie spoczynku – Edward Szpakowski i inżynier – Mieczysław Bujalski.
O zamordowaniu stu więźniów politycznych informowała podziemna prasa, a na murach Warszawy pojawiły się hasła: „Cześć ich pamięci”. W specjalnej ulotce podziemie ostrzegało, że poprzez masowe egzekucje Niemcy zamierzają nastawić ludność cywilną przeciwko ruchowi oporu.

(...)

za: wiadomosci.com