Znamienne jest świadectwo Ewangelii: również w czasie swojej ziemskiej pielgrzymki Pan Jezus nie szedł za nikim. Nie przyłączał się do istniejących grup, ani szkół rabinackich. Nikogo nie nazywał swoim nauczycielem, ani mistrzem. Gdy przygotowywał się do publicznej działalności, wyszedł sam na pustynię, by słuchać Ojca. Nieprecyzyjne byłoby nawet stwierdzenie, ze szedł „za” Ojcem. Ludzkie określenia kolejności i ważności są nieodpowiednie dla opisania tej jedynej, niepowtarzalnej i niestworzonej więzi ojcostwa i synostwa, które jest w Bogu. Był poddany swojej Matce i św. Józefowi, a jednocześnie pozostawał w sprawach Ojca.
Pan Jezus za nikim nie szedł. Wielu z Jego uczniów wywodziło się z grona słuchających Jana Chrzciciela, ale nie On. To za Nim poszli, bo On jest Drogą.
Wspomniane na początku bezmiernie głupie bluźnierstwo, nawet jeśli zostało ukute w ludzkiej bezmyślności, wzięło się z inspiracji tego ducha, który doskonale pamięta, że Jezus nigdy nie oddał mu pokłonu.
To Jezus Chrystus wyznacza drogę, to On „nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala” (por. Hbr 12, 2). Nie zabłądzimy, bo możemy za Nim iść.

Iza S.