Marek Baterowicz: Chrześcijański holokaust
data:20 czerwca 2019     Redaktor: GKut

z daleka lepiej widać....

 

Niedawne ataki na kościoły w Sri Lanka przypomniały jak wielka jest agresja wobec chrześcijan na całym świecie. Chrystianofobia jest zjawiskiem powszechnym, jednak w mediach głośniej słychać o zamachach dokonanych przez islamistów. A tymczasem od lat w Indiach hinduiści dopuszczali się antychrześcijańskich pogromów. Fanatycy ci profanują ołtarze nawet podczas nabożeństw, nie oszczędzając księży ani zakonnic. Ciała ofiar nieraz są ćwiartowane, chrześcijan czasem pali się żywcem. O tych zbrodniach świat mało wie, ale kiedy dochodzi do rzezi w hotelach Mumbai wtedy zapalają się ekrany telewizorów piętnując terror. Czy oznacza to, że zachodni turyści uważani są za  l u d z i, a  chrześcijanie za istoty pośledniejszego gatunku, niegodne ochrony ani litości choćby mediów? Niestety, nie dotyczy to tylko Indii, ale także Hiszpanii, gdzie hekatombę Kościoła w lat wojny domowej zepchnięto w cień ofiar drugiej strony konfliktu. O tysiącach pomordowanych księżach czy zakonnicach mówi się półgłosem, ale lewica na cały świat ryczy o rozstrzelaniu Lorki, a socjalistyczny premier Zapatero usuwał pomniki generała Franco, który bronił tylko kraju przed zbrodniami komunistów i eksportem rewolucji z Kremla. Dziś socjaliści Sancheza chcą nawet usunąć trumnę generała z Doliny Poległych, choć Franco obronił suwerenność Hiszpanii.  O pomordowanych kapłanach nie ma wzmianki w „Czarnej księdze komunizmu” ( Paryż 1997), w długim rozdziale „NKVD in Spain”, w którym wspomina się tyle innych zbrodni. Mija dwadzieścia lat od wydania tej książki, ale jakoś nie słyszy się o protestach Watykanu, ani o apelach o uzupełnienie tych białych plam. To jedynie rozzuchwali wrogów Kościoła do nowych prześladowań wobec tych, za którymi nikt się nie wstawia. Istnieją wprawdzie publikacje o gwałtach popełnianych na chrześcijanach, ale niewiele robi się by im zapobiec. Wpadła mi właśnie w ręce książka „Violence against Christians in the year 2003”, wydana w Holandii przez Church in Need. Jest to kompilacja prześladowań chrześcijan i zbrodni od Afganistanu po Zimbabwe, a obejmuje łącznie sześćdziesiąt krajów, chociaż dotyczy jedynie roku 2003. Lektura tego rejestru może wpędzić w głęboki stres. Na ośmiu stronach znajdujemy wykaz strasznych zbrodni w Indiach, ale jeszcze gorszy raport dotyczy Iraku oraz Laosu ( po 18 stron), Pakistanu (13 stron), a także Chin czy Kosowa ( po 11 stron). Na terenie tej serbskiej prowincji od 1999 roku ( daty przejęcia jej przez tzw. ”international community”) trwają notoryczne ataki na cerkwie, klasztory i cmentarze, a uszkodzeniu lub zniszczeniu uległo już sto obiektów sakralnych. Trudno zaakceptować ten stan rzeczy, nawet jeśli jest to rewanż za ataki Serbów na meczety podczas konfliktu w roku 1999. Spory rejestr prześladowań chrześcijan mają takie kraje jak Sudan czy Sri Lanka, kiedyś rozdarte wojną domową. W Sudanie grupy ekstremistów są lepiej uzbrojone niż państwowa armia, a w elitach rządu istnieje poparcie dla islamizacji kraju. W Sri Lanka chrześcijanie żyją głównie w zachodniej części wyspy, ich kościoły są niszczone lub zamykane pod presją buddystów. Do prześladowań chrześcijan dochodzi też w krajach tradycyjnie katolickich jak Kuba, Kolumbia czy Filipiny. Marksistowski reżim Castro nigdy nie kochał religii, a w ostatnich latach stosował nawet areszt wobec organizatorów modłów za osoby uwięzione. Zabraniano więc modlić się za dysydentów, którzy od lat byli za kratami. W roku 2003 skazano na długoletnie więzienie oponentów dyktatury Castro ( wyroki od 25 do 20 lat), w sumie aż 83 osoby, głównie dziennikarzy, ale też ekonomistów. Wykonano też trzy wyroki śmierci. W 2003 roku wśród skazanych na 20 lat katorgi był poeta Raul Rivero, a w przeszłości inni twórcy. Prześladowania skłoniły Watykan do reakcji, a list do Raula Castro z 13 kwietnia 2003 wyrażał niepokój tą sytuacją. List od Jana Pawła II podpisał kardynał Angelo Sodano, ówczesny sekretarz stanu.

W Kolumbii natomiast chrześcijan nie prześladuje władza, lecz są oni obiektem ataków ze strony marksistowskich partyzantów, wcale licznych i świetnie uzbrojonych, zorganizowanych w paramilitarne formacje. Nierzadkie są napady na kościoły, nawet podczas mszy świętej. Dzieje się to nie tylko w mniejszych miastach, ale też w stolicy. Oto 20 stycznia 2003 czterech napastników wtargnęło do kościoła św. Karola Boromeusza w Bogocie. Zastrzelili dwie osoby, a sześć ranili. W tydzień później zamordowano księdza, a w lutym na obrzeżach Medellin pobito ciężko dwóch księży. A w maju w Tierralta banda 25 partyzantów zajęła kościół zabijając dwóch księży i troje wiernych. W listopadzie zabito jeszcze dwóch księży, a wiele wskazuje, że i tym razem jest to sprawka marksistowskich fanatyków.

Źle dzieje się też w Afryce, np. w Kongo, gdzie od lat trwa wojna domowa, podobnie jak w Rwanda, Burundi czy Sudanie. W samym tylko Kongo w latach 1998 – 2002 zginęły ponad trzy miliony osób. Wśród nich też chrześcijanie. Według oficjalnych danych w Kongo było 50% katolików oraz 20% protestantów. Ilu zostało teraz ?

W Nigerii 40% obywateli było chrześcijanami, a 50% wyznawało mahometanizm (10% to rodzime wierzenia). Agresja na Irak wywołała w Afryce poczucie ataku na islam, podobnie w Nigerii, gdzie też sytuacja chrześcijan uległa wielkiemu pogorszeniu. Dawna wrogość wobec nich wybuchła w częstych pogromach, czasem odwzajemnianych na wyznawcach Mahometa.

W Korei Północnej za to od dawna trwa prześladowanie chrześcijan. W latach 1948 – 1994 komunistyczny reżim zniszczył 1,500 świątyń. Za noszenie Biblii można być nawet rozstrzelanym. Od 1953 roku eksterminowano 300 tysięcy chrześcijan, a przecież kiedyś Pyongyang – dziś stolica dyktatora od rakiet i atomów -  nazywany był „Jerozolimą Wschodu”! Może wystarczy tych przykładów skrajnej nietolerancji, a właściwie nienawiści do chrześcijan. Wg szacunków Hudson Institute na całym świecie zagrożonych jest ich około 200 milionów, a w niektórych krajach (jak Irak, Syria, czy kraje Afryki) chrześcijaństwo poniosło ogromne straty.

                                                                   Marek Baterowicz

 

Od redakcji:

Zachęcamy do nabycia wydanej przez nasze stowarzyszenie książki Marka Baterowicza - opowieści o"wojnie jaruzelskiej"- ZIARNO WSCHODZI W RANIE


 
Marek Baterowicz, ur.1944) jako poeta debiutował na łamach „Tygodnika Powszechnego” i „Studenta” (1971). Debiut książkowy - „Wersety do świtu” (W-wa,1976); tytuł był aluzją do nocy PRL-u. W 1981 r. wydał poza cenzurą zbiór wierszy pt. „Łamiąc gałęzie ciszy”. Od 1985 roku na emigracji, od 1987 w Australii. Autor kilku tytulów prozy(M.in "Ziarno wschodzi w ranie"-1992 w Sydney i 2017 w Warszawie) oraz wielu zbiorów poezji, jak np. „Serce i pięść” (Sydney, 1987), „Z tamtej strony drzewa” (Melbourne, 1992 – wiersze zebrane), „Miejsce w atlasie” (Sydney, 1996), „Cierń i cień” (Sydney,2003), „Na smyczy słońca” (Sydney, 2008). W 2010 r. we Włoszech ukazał się wybór wierszy - „Canti del pianeta”, następnie "Status quo" (Toronto, 2014), zbiór opowiadań – „Jeu de masques” (Nantes,2014),"Nad wielką wodą" (Sydney,2015) oraz e-book jego powieści marynistycznej, osadzonej w XVI wieku „Aux vents conjurés”.(www.polskacanada.com/aux-vents-conjures-par-marek-batter
 

            

 






Informujemy, iż w celu optymalizacji treści na stronie, dostosowania ich do potrzeb użytkownika, jak również dla celów reklamowych i statystycznych korzystamy z informacji zapisanych w plikach cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies można kontrolować w ustawieniach przeglądarki internetowej. Korzystając z naszej strony, bez zmiany ustawień w przeglądarce internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies, opisaną w Polityce prywatności.