Bracia Hryciowie zaprzeczyli, by w ogóle w czasie wojny mieszkali w Chojewie, a świadkowie oskarżenia mieli problemy z geografią okolicy, odległościami pomiędzy poszczególnymi miejscami wydarzeń […]. Większość świadków oskarżenia nie znała wcześniej braci, opowiadali, że bracia sami przedstawiali się z nazwiska w czasie dokonywania zabójstw.
Piotr Gontarczyk twierdzi, że do takich zeznań należy podchodzić bardzo ostrożnie. Czasem te historie okazywały się prawdziwe, ale czasem wartość takich świadectw jest iluzoryczna. Obowiązek zachowania ostrożności wydaje się jednak nie dotyczyć piśmiennictwa z Centrum Zagłady Żydów IFS PAN. W książce »Dalej jest noc. Losy Polaków w wybranych powiatach okupowanej Polski« pod red. prof. Barbary Engelking i prof. Jana Grabowskiego na dużą skalę do oskarżania Polaków o morderstwa i denuncjacje wykorzystuje się rożne mściwe zeznania, fantastyczne opowieści i kłamliwe donosy. W tym świecie chyba wszyscy Polacy są generalnie winni, tylko czasem w skazaniu ich za zbrodnie przeszkodził stronniczy (bo polski) sąd.
Autorzy z IFS PAN na wyjątkowo kruchych dowodach przypisują (a czasem tylko insynuują) Polakom zabójstwa Żydów i denuncjacje. Główny mechanizm działalności jest prosty: im więcej »polskich zbrodni«, tym lepiej. Zasadnicze w nauce pytanie (»jak było naprawdę?«) nie tylko w sprawie braci Hryciów nie ma tu większego znaczenia.

Źródło: wpolityce.pl
Zdjęcie: net