Mężczyzna pierwszy:

Nie ma we mnie zgody na włączenie się wprost, dzisiaj, w absurdalną gęstwinę kłamstw i oszczerstw tej strony, która przed trzema laty nazwała się totalną opozycją, czyli bezmyślną negacją WSZYSTKIEGO, co zaproponował Rząd Rzeczypospolitej Polskiej. Jeszcze przed dniem zaistnienia Rządu, już rzucali oszczerstwa i kłamstwa w stronę tych, którzy jeszcze NIC nie zrobili. Następnego dnia i nieustannie później – do dzisiaj - obrzydzają każdą myśl, każdą decyzję demokratycznie wybranego Rządu. Przez trzy lata nie zabrzmiał ze strony Kościoła jednoznaczny apel o opamiętanie się oszczerców. Niektórzy biskupi sugerowali, wykorzystując zwroty nowomowy, że my (Pan i ja) jesteśmy zagrożeniem, ponieważ nasza bezinteresowna miłość do ojczyzny, do tradycji grozi faszyzmem i stanowi mowę nienawiści. Tym przyczynili się do wzmocnienia sugestii, że nas takich - nie powinno być. Uprawomocnili sugestię wyeliminowania miłośników tradycji i ojczyzny. Uprawomocnili nienawiść, która bluzgała ustami polityków opozycji. Nie upomnieli siewców nienawiści. Nie nazwali nienawiści grzechem.

Jestem na granicy obsesji. Byłbym gotów zdezynfekowanymi palcami przemyć ich oczy i uruchomić sumienie. Dzisiaj proszą, aby nie czynić z dramatu w Gdańsku sprawy politycznej. Wcześniej nie dostrzegali, jak bardzo ich milczenie i nie nazywanie grzechu - grzechem, stawało się wartością dodaną dla politycznej hochsztaplerki, mgły na rozumie, wyobraźni i sumieniu.

Dzisiaj próżno mielą religijnymi motywami. Nie stało odwagi, aby prawdziwie pobożnościowe motywy uruchomić przed wieloma laty (2010), przed trzema laty, przed dwoma laty, przed rokiem.
Widzę udział kościoła w bezprzykładnym obijaniu kijami po plecach ludzi dźwigających odpowiedzialność za ODRODZENIE.

Chory jestem na Polaka - w biskupie Polaku.

Proszę o modlitwę.

Łatwiej mi przychodzi modlić się za tego zbrodniarza i Osobę pozbawioną życia wczoraj, niż za księdza biskupa POLAKA i Gądeckiego.

Oczyszczę swój gniew. Wyciszę swój żal. Potrzebuję jednak trochę czasu a nie przestaję wierzyć Bogu, że z każdego zdarzenia możemy wykuć DOBRO.

Mężczyzna drugi:

Myślę, że towarzyszy nam coraz gęstszy fałsz. Gubimy się w tej mgle nie dlatego, że "totalsi" są coraz bardziej agresywni (a są), ale dlatego ze Ci którzy, jak latarnie, powinni wskazywać Drogę, sami są uwikłani po uszy w jakąś upiorną nowomowę, ergo kłamstwo . Kardynał Nycz dziękował ostatnio HGW za "budowanie królestwa bożego na ziemi" w ramach jej prezydentury. To warto może przypomnieć, ze w czasie tego "budowania" nastał czas najgorszej pogardy, metafizycznego wprost "misterium inquitatis" - wobec ludzi na Krakowskim Przedmieściu - kiedy sikano na znicze i wołano przy całkowitej bierności : "Chcemy Barabasza". A sama HGW nakazała usuwanie tych zniczy. W tych okolicznościach kardynał nakazał usunięcie Krzyża, a żałosna szarpanina z obrońcami tylko wzmocniła obraz rozdarcia wspólnoty. Ten obraz towarzyszy mi jako symboliczne wyprowadzenie Znaku Zbawienia z przestrzeni publicznej przez pasterzy właśnie. Jak oskarżenie dzwoni mi w uszach : "brońcie Krzyża" ! Obawiam się, że nasi biskupi zajęli się już wszystkim, tylko nie tym. Sól traci smak, i jak wiadomo, nie można jej posolić. Polska tonie duchowo. Ta pustka jednak zostanie w końcu zagospodarowana, a biskupom przewidziano w tym ustroju rolę statystów, żyrantów systemu "pozbawionego nienawiści". Powrót do Chrystusa będzie zapewne bolesny, bo będzie musiał być okupiony "próbowaniem w ogniu" . To co obserwujemy obecnie to dramatyczna walka o czas, z której biskupi w większości w ogóle nie zdają sobie sprawy - śpią .

A sen w Ogrodzie Oliwnym oznaczał bierność, w okoliczności nocy, w której działa "zły człowiek" : "Królestwo niebieskie jest podobne do człowieka, który zasiał na swoim polu dobre ziarno. Gdy ludzie spali, przyszedł nieprzyjaciel, nasiał chwastu pomiędzy pszenicę i odszedł...” (Mt 13:24-25). Obyśmy się zdążyli obudzić przed czasem w którym ów kąkol będzie oddzielany od pszenicy.

***

Po latach milczenia wobec bezprzykładnej agresji TOTALNEJ, kardynał Nycz wreszcie wydusił z siebie:

Czego nas ta śmierć chce nauczyć? Niewątpliwie uczy nas tego, że nienawiść i przyzwolenie na to, żeby się rozszerzała to droga donikąd. Nie wolno nigdy nie szanować i deptać godność człowieka. Woła też do nas o rachunek sumienia, każdego z nas, z naszej postawy miłości braterskiej, z naszego życia i działania prospołecznego. Jest wołaniem dla polityków, ludzi mediów, ale także jest wołaniem do Kościoła. Czy każdy z nas robi to wszystko, co do niego należy? Czy nie milczeliśmy wtedy, kiedy trzeba było wołać o miłość, zgodę, wspólnotę oraz ją po prostu swoim codziennym życiem budować. W ciszy martwej refleksji stawiajmy sobie te pytania, modląc się za śp. Pawła i jego rodzinę pogrążoną w żałobie.

Jerzy Binkowski – Urodził się w 1949r. w Gdyni. Ukończył studia filozoficzno-psychologiczne w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Dyplomem reżyserskim ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Pracował głównie z młodzieżą – poradnictwo i teatr. Mieszka od 40 lat w Białymstoku. Należy do warszawskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Wydał między innymi: „Głosy z pustyni”, „Na drugą stronę białych brzóz”,, W drodze z Damaszku”, „Wygnanie Boga”, „To nieba odblask poraził człowieka”. Jest autorem libretta do "Kantaty Przemienienia" oraz "Totus Tuus- całyM Twój".