Zofia Kossak-Szczucka - przez Niemców skazana na śmierć, przez komunistów na zapomnienie
data:02 lipca 2018     Redaktor: Anna

Z okazji 50. rocznicy śmierci Zofii Kossak- Szczuckiej w dawnej posiadłości pisarki w Górkach Wielkich 29 czerwca odbyła się  konferencja, w czasie której prelegenci przybliżyli postać współzałożycielki Rady Pomocy Żydom „Żegota”, więźniarki niemieckiego obozu Auschwitz-Birkenau o numerze 64491, odznaczonej w 1985 roku medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”.

 
Zofia Kossak-Szczucka – powieściopisarka, publicystka i działaczka katolicka, wnuczka Juliusza Kossaka - urodziła się 8 sierpnia 1889 roku w Kośminie k. Lublina. Studiowała malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie i rysunek w w Genewie. W czasie II wojny światowej była współzałożycielką katolickiej organizacji Front Odrodzenia Polski oraz Rady Pomocy Żydom (krypt. Żegota). 27 sierpnia 1943 r. przypadkowo aresztowana pod nazwiskiem Zofii Śliwińskiej i osadzona na Pawiaku, została przewieziona do niemieckiego obozu KL Auschwitz-Birkenau. W obozie organizowała m.in. odczyty i pogadanki. Po rozpoznaniu jej prawdziwego nazwiska w maju 1944 r. została ponownie osadzona na Pawiaku i skazana na śmierć, a następnie uwolniona dzięki akcji władz podziemnych.
Po wojnie zmuszono ją do opuszczenia Polski. Przez 12 lat gospodarowała na farmie w Kornwalii. W Polsce jej dzieła objęte zostały całkowitym „zapisem” cenzorskim i wycofane z bibliotek.
Po powrocie do kraju (1957) zamieszkała w Górkach Wielkich. Zmarła 9 kwietnia w 1968 roku w Bielsku-Białej.
 
Inicjatorem i pomysłodawcą konferencji z okazji 50. rocznicy śmierci pisarki byli bielscy działacze Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana” .Spotkaniu przyświecały słowa Zofii Kossak wypisane nad jej obozową pryczą w baraku Auschwitz -Birkenau: „W każdej chwili mego życia wierzę, ufam, miłuję”.
 
Jeden z prelegentów dr hab. Marek Rembierz, historyk idei z Uniwersytetu Śląskiego, zauważył: "Czas wojny był czasem degenerowania ludzi w zetknięciu ze śmiercią, z upodleniem. Jednak dzięki w dużej mierze pracy kobiet, udało się ocalić nie tylko ich godność, ale także tych, za których one czuły się odpowiedzialne, za których podejmowały troskę. Lata 1939-45 to czas etyki troski w działaniu w bardzo skrajnych warunkach”. Zofia Kossak z narażeniem życia niosła pomoc prześladowanej społeczności żydowskiej.
 
Dr Jurgała-Jureczka przywołała liczne świadectwa tych, którzy towarzyszyli jej życiu, dla których była natchnieniem, jak choćby Jana Karskiego czy Władysława Bartoszewskiego. Autorka biografii Zofii Kossak zwróciła uwagę, że pisarka zachowała ogromny spokój i była, mimo różnych represji, jakie ją spotykały, zawsze wewnętrznie wolna. „Przeżywszy tyle dramatycznych zdarzeń, mogła być zgorzkniała, mogła mieć pretensje do Pana Boga czy ludzi, ale jednak tak nie było”.
 
Głos zabrała także Anna Fenby Taylor, wnuczka pisarki. Wspominała, że jej babcia była osobą, która emanowała „niesamowitą wewnętrzną siłą. „Miała w sobie głęboką duchowość i mądrość. To składało się na to, że człowiek miał totalne zaufanie do niej. Jako dzieci, jako młodzież nie czuliśmy się przez nią sądzeni. Stworzyła warunki, w których byliśmy sobą. Nigdy nie była nami zmęczona” – podkreśliła w imieniu ośmiorga wnuków i przypomniała, że jej babcia starała się „zaszczepić wnukom Polskę”.
 
Sala, w której odbyła się konferencja, była miejscem, gdzie pisarka przebywała bardzo często. Dzięki wysiłkom wnuczki Zofii Kossak, Anna Fenby-Taylor i Fundacji Zofii Kossak zabytkowe ruiny XVIII-wiecznego dworu Kossaków wraz z otoczeniem zaadoptowano na nowoczesne centrum kultury i sztuki.
 
Zofia Kossak napisała kilkadziesiąt powieści i opowiadań. Największą popularność zyskały takie tytuły jak „Krzyżowcy”, „Błogosławiona wina”, „Suknia Dejaniry”, „Gość oczekiwany”. Jej największym osiągnięciem literackim jest tetralogia „Krzyżowcy” z 1936 roku. Była laureatką Złotego Wawrzynu Polskiej Akademii Literatury (1936), damą Krzyża Oficerskiego OOP (1937) oraz Wielkiego Krzyża Zasługi Rycerskiego i Szpitalnego Zakonu św. Łazarza z Jerozolimy.
 
źródło: net
 
Zofia Kossak-Szczucka
Dekalog Polaka
 
...Jam jest Polska, Ojczyzna twoja, ziemia Ojców, z której wzrosłeś.
 
Wszystko, czymś jest, po Bogu mnie zawdzięczasz.
 
1. Nie będziesz miał ukochania ziemskiego nade mnie.
 
2. Nie będziesz wzywał imienia Polski dla własnej chwały, kariery albo nagrody.
 
3. Pamiętaj, abyś Polsce oddał bez wahania majątek, szczęście osobiste i życie.
 
4. Czcij Polskę, Ojczyznę twoją, jak matkę rodzoną.
 
5. Z wrogami Polski walcz wytrwale do ostatniego tchu, do ostatniej kropli krwi w żyłach twoich.
 
6. Walcz z własnym wygodnictwem i tchórzostwem. Pamiętaj, że tchórz nie może być Polakiem.
 
7. Bądź bez litości dla zdrajców imienia polskiego.
 
8. Zawsze i wszędzie śmiało stwierdzaj, że jesteś Polakiem.
 
9. Nie dopuść, by wątpiono w Polskę.
 
10. Nie pozwól, by ubliżano Polsce, poniżając Jej wielkość i Jej zasługi, Jej dorobek i Majestat.
 
Będziesz miłował Polskę pierwszą po Bogu miłością.
 
Będziesz Ją miłował więcej niż siebie samego.
 

Warszawa 1940
Zobacz równiez:





Informujemy, iż w celu optymalizacji treści na stronie, dostosowania ich do potrzeb użytkownika, jak również dla celów reklamowych i statystycznych korzystamy z informacji zapisanych w plikach cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies można kontrolować w ustawieniach przeglądarki internetowej. Korzystając z naszej strony, bez zmiany ustawień w przeglądarce internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies, opisaną w Polityce prywatności.