Dariusz Pacak: KILKA UWAG O KREOWANIU POLSKIEJ TOŻSAMOŚCI
data:03 czerwca 2018     Redaktor: GKut

Autorowi bardzo dziękujemy za  nadesłane do redakcji portalu opracowanie.

Jan Matejko, Kazanie Skargi, 1864, olej na płótnie.

 

 

 

Poland has been a source of trouble for over five hundred years.[1]

Franklin D. Roosevelt,

in a conversation with Winston Churchill,Yalta1945

 

Dariusz Pacak

 

ZŁOTY RÓG I CZAPKA Z PIÓR – ABY POLSKA BYŁA POLSKĄ

KILKA UWAG O KREOWANIU POLSKIEJ TOŻSAMOŚCI

Rozpatrując zagadnienie polskiej tożsamości we współczesnej Polsce, należy stwierdzić, iż obecnie nie istnieją elementy bezpośrednio jej zagrażające, a dobrze Polakom znane z tragedii, z czasów klęski. Mam tu na myśli choćby rozbicie dzielnicowe, zabory, jawne wynaradawianie, pożogi wojenne, faszyzm, jawny komunizm – innymi słowy, te kataklizmy dziejowe, które targały przez pokolenia soma i psyche narodu.

Polska doświadczała w przeszłości faktu zdradzania jej niepodległości. Nie można zapominać o płynących z tego naukach. Jeśli więc obecnie ludzie będą lojalni wobec swego kraju, ale jeśli jednocześnie będzie się tolerować brak lojalności, a nielojalność nie będzie podlegać karze, to Polska utraci ponownie to, o co walczyła, wartość bezcenną: nadzieję na możliwość kontynuacji wprowadzania przemian demokratycznych, ściśle związanych z autonomią polityczną, wolnością i niezawisłością, oraz z niekłamanym szacunkiem na arenie międzynarodowej.

Od momentu ukonstytuowania się Państwa Polskiego w 966 r. jego sytuacja społeczno – polityczna zmieniała się w ogromnym tempie. Nigdy zresztą nie była ona tak stabilna, by wyzwolić u jego obywateli stałe poczucie równowagi, oparcia i trwałego bezpieczeństwa. Zmieniał się zasięg granic. Państwo osiągnęło apogeum (w 1618r.) jako Rzeczypospolita Obojga Narodów (990 tys. km2). Następnie kraj znikał z obszaru Europy w wyniku trzech rozbiorów (1772 – 1795), by pojawiać w jej świadomości i terytorialnie na nowo, jednak tylko pod postaciami Księstw i Królestwa. I tak aż do listopada 1918r., kiedy to w wyniku następstw I wojny światowej powstała II Rzeczypospolita Polska (389,7 tys. km²), pod przewodnictwem Marszałka Józefa Piłsudskiego. Za suwerenne państwo została uznana przez Niemcy, jako pierwsze. Na arenie międzynarodowej jej szersze uznanie nastąpiło po Traktacie wersalskim, w styczniu i lutym 1919 r... A’propos stabilizacji: w latach 1918-21 na ziemiach Polskich toczyło się sześć konfliktów zbrojnych, z których najpoważniejszym była wojna polsko – bolszewicka, zakończona Traktatem ryskim (marzec 1921r.), regulującym linię granic na wschodzie (pozostałe ustalenia traktatu były świadomie sabotowane przez Rosjan)…

Na początku II wojny światowej, 28/29 września 1939r. III Rzesza i ZSRR podpisały w Moskwie tajny dodatkowy protokół ,,o granicach i przyjaźni”, będący aneksem do wcześniejszego paktu Ribbentrop – Mołotow z dn.23 sierpnia 1939r., zaświadczający o zaprzestaniu istnienia państwa polskiego. To tzw. czwarty rozbiór Polski (fakt zaistnienia paktu był znany Stanom Zjednoczonym już 24.VIII., a w następstwie Brytyjczykom – 27.VIII., i Francuzom).[2] Najazd na Polskę Niemiec Hitlerowskich, 1 września 1939r., i Związku Radzieckiego, 17 września1939 roku, przyjmuje się za moment wybuchu II wojny światowej.

W trakcie tej wojny, podczas konferencji w Teheranie (listopad/grudzień 1943r.), F. Roosevelt, W. Churchill, W. Stalin przesądzili o powojennych losach macierzy i ustalili jej wschodnie granice wg tzw. linii Curzona, pomimo protestów Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie.

Na konferencji jałtańskiej (luty 1945r.), za sprawą w/w tzw. wielkiej trójki, Polska definitywnie utraciła Kresy Wschodnie i swą niezawisłość na następne 50 lat (,,Ponieważ Rosjanie wielce zgrzeszyli przeciwko Polsce […] rząd sowiecki odpowiadał za te grzechy […] Polska musi być silna […] ZSRR jest zainteresowany w tworzeniu potężnej, wolnej i niepodległej Polski [tłum. aut.]”,[3] Stalin).

Po zakończeniu działań wojennych, podczas Konferencji w Poczdamie (lipiec/sierpień 1945r.) przedstawiciele Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, w towarzystwie Stalina, cofnęli swe uznanie dla rządu polskiego w Londynie. W efekcie alianci sami zwolnili się z zobowiązań podjętych wobec Polaków. (,,[…] Ta armia licząca w całości na froncie i na tyłach ponad 180 tysięcy ludzi walczyła bardzo dzielnie i zdyscyplinowanie zarówno w Niemczech, jak i w jeszcze większej mierze we Włoszech. Poniosła ona tam poważne straty i trzymała swe pozycje tak mocno jak żadne inne oddziały wojskowe na froncie włoskim. „Honor rządu Jego Królewskiej Mości jest z tego powodu zaangażowany.[…]”[4]Tak wypowiadał się Churchill 18 lipca w Poczdamie o Drugim Korpusie (stworzonym na mocy porozumienia zawartego przez premiera rządu RP na uchodźstwie, gen. Władysława Sikorskiego z ambasadorem ZSRR w Londynie, Iwanem Majskim) pod dowództwem gen. Władysława Andersa i o żołnierzach pozostałych formacji Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (utworzonych jesienią 1939r. poza granicami Polski na podstawie międzysojuszniczych umów). Jednocześnie nic mu nie przeszkodziło w natychmiastowym zaakceptowaniu warszawskiego Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Polska delegatura, złożona z agentów sowieckiego wywiadu i polsko – sowieckich komunistów, budowniczych reżimu moskiewskiego na terenach Polski, poparła proponowane zmiany(patrz:Memorandum TRJM z dn. 10 lipca 1945, Moskwa, oraz przemówienie Stanisława Mikołajczyka, z 24 lipca 1945, Poczdam).[5] Wschodnie granice kraju, obwarowane Traktatem ryskim, przestały istnieć.

Tym samym, na terenach centralnej i zachodniej II Rzeczypospolitej, i na obszarze tzw. Ziem Odzyskanych powstała Polska Rzeczypospolita Ludowa (nazwa od 1952r.). W tym miejscu warto nadmienić, iż jeszcze w sierpniu 1944 roku przywódca sowiecki brał pod rozwagę wariant: ,,Polska siedemnastą republiką Kraju Rad", co znajdowało pozytywny oddźwięk wśród części polskich działaczy komunistycznych z Wandą Wasilewską na czele. ZSRR dokonał aneksji Prus Wschodnich, Kresów Wschodnich, terytorium na wschód od Bugu, części województwa białostockiego i lwowskiego, ,,modyfikując” na swą korzyść linię Curzona. Tym samym powierzchnia kolejnej Polski wyniosła 312,6 tys. km2. Wskaźnik zniszczeń, w przeliczeniu na jednego mieszkańca, był w niej najwyższy na świecie. PRL powstała pod kontrolą Sowietów, jako bezpośrednia sfera ich wpływów. W polityce zewnętrznej ZSRR nowy obszar traktowano jako państwo buforowe. Polskę, będącą przedprożem, na którym miałby rozegrać się pierwszy akt ewentualnej wojny atomowej – III wojny światowej, przeznaczono do odegrania roli ogromnej pustyni nuklearnej, tym samym skazując kraj znów na nieistnienie. Stało się to zresztą zgodnie z doktryną Stalina: ,,O niepodległość i niezawisłość naszej ojczyzny walczymy poza jej granicami”, tworzącą tym samym podstawy do rozszerzenia terytorium ZSRR na kraje zachodnie w trybie tzw. kampanii wyzwoleńczych, innymi słowy – do narzucania ustroju sowieckiego drogą agresji i okupacji wojskowej w celu komunizacji całej Europy. Ustalenia Konferencji poczdamskiej wywołały więc tzw. żelazną kurtynę, tzn. zapoczątkowały podział Europy na dwa bloki, które nie były niczym innym jak strefami interesów dwóch supermocarstw, Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego.

========================================

W miarę upływu lat panowania reżimu w PRL i pogłębiania się transformacji ustrojowych, sprzecznych z oczekiwaniami i potrzebami większości społeczeństwa, następowała w kraju stała eskalacja napięcia społecznego wynikająca z niezadowolenia z kierowniczej roli Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, jako totalitarnej siły sprawującej władzę, dokonującej na bazie jej powojennych poprzedniczek (PPR i PPS) zbrodni w imię ,,walki przeciwko zdradzie komunistycznych ideałów”, ,,rozprawienia się z przeciwnikami socjalizmu”, ,,ochrony ideałów socjalizmu” oraz ,,za wolność ludu pracującego miast i wsi”.

Pogłębiająca się trudna sytuacja gospodarcza kraju, bieda, ciemiężenie narodu i sprowadzenie go do roli wasala ZSRR,[6] wdrożenie reglamentacji towarów (lata 1952–1953), krwawe ,,wypadki czerwcowe” w Poznaniu (1956r.),[7]wydarzenia marcowe w Warszawie (1968r.), masakra na Wybrzeżu (grudzień 1970r.), fala strajków i protestów w czerwcu 1976r., wprowadzenie kartek na cukier (w latach 1976–1985), ,,Lubelski lipiec”(1980r.), strajki na Wybrzeżu, powołanie Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego kumulującego 700 przedsiębiorstw w 28 województwach, utworzenie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego ,,Solidarność” (sierpień 1980r.), wzrost oporu społeczeństwa wobec indoktrynacji politycznej, uwięzienie niektórych działaczy niepodległościowych, pojawienie się widma głodu, wprowadzenie przez rząd kartek na mięso, masło, mąkę, ryż, kaszę, mydło, proszek do prania, i in. (w latach 1981 - 1989),[8] zwołanie I Krajowego Zjazd Delegatów NSZZ ,,Solidarność” (wrzesień 1981r.), przemiana moralna Polaków wynikająca z bezprecedensowej roli Kościoła Katolickiego i pomoc Stanów Zjednoczonych w krzewieniu drogi ku wolności, groziły w konsekwencji wybuchem wojny domowej. ,,Program Partii” przestawał być ,,programem narodu”.

Mobilizacja pierwszych czterech dywizji radzieckich za wschodnią granicą Polski nastąpiła już 28 sierpnia 1980r. ZSRR wykazywał gotowość do przekroczenia granicy w ramach ćwiczeń Sojuz 80 – 8 grudnia 1980r. Na początku roku 1981, np. w Czechosłowacji powstały plany Operacji Karkonosze. 3 kwietnia 1981r. uznano w Moskwie, iż polscy komuniści stracili możliwość utrzymania władzy. Następowała dyslokacja wojsk radzieckich, NRD i czechosłowackich wokół polskich granic. Po odżegnaniu się Rosjan od ewentualności wkroczenia ich do Polski (8 grudnia 1981r.) w ramach tzw. ćwiczeń Sojuz 81 sytuacja doprowadziła do ogłoszenia, pod baczną kontrolą Moskwy, ,,godziny ciężkiej próby”.[9] Najpierw jednak (10 grudnia1981r.) gen. Wojciech Jaruzelski,[10] I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR, jednocześnie Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych, wystosował do Kremla prośbę, ,,w imieniu polskich towarzyszy”, zapewnienia interwencji zbrojnej Wojsk Układu Warszawskiego w razie ,,niepowodzenia”. I ostatecznie, w celu uśmierzenia niepokojów społecznych oraz zdławienia rodzącego się ruchu demokratycznego, dn.13 grudnia 1981 r., wprowadził stan wojenny na terenie Polski (1981-1983) i stanął na czele junty – Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.

Jaruzelski, za wszelką cenę, starał się stłamsić idee niepodległościowe społeczeństwa. Zamknięto lotniska i granice państwa. Wyłączono telefony. Uruchomiono oddziały Ludowego Wojska Polskiego, Wojsk Ochrony Pogranicza, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Zmotoryzowane Oddziały Milicji Obywatelskiej, Służby Bezpieczeństwa, Milicji Obywatelskiej, Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej. Wyprowadzono na ulice ciężki sprzęt bojowy i rozdano służbom broń ostrą. Zarządzono godzinę policyjną. Wydano ludziom zakaz zmiany miejsca pobytu. Wprowadzono cenzurę korespondencji. W dn.13-16 grudnia 1981r. siły prewencyjne dokonały pacyfikacji kopalni Wujek, oraz kolejnych strajków na terenie kraju (ofiary śmiertelne – 91 udokumentowanych oficjalnie ofiar śmiertelnych; przyp. red. ). Internowano ok. 10 tys. działaczy ,,Solidarności”. Pojawiła się trauma wynikająca z doświadczeń historii, obawy przed wywózką do łagrów i likwidacją. Zmilitaryzowano główne działy gospodarki. Wprowadzono liczne, drastyczne represje dot. życia publicznego. Nastąpiły podwyżki cen żywności (o 241%), opału i energii (o 171%). Pojawił się kryzys gospodarczy (zamiast towarów w sklepach – butelki z octem lub puste półki. Reglamentacja w 1982 objęła nawet buty –1 para obuwia na osobę/rok). Realne dochody ludności spadły w porównaniu z poprzednim rokiem o blisko 30 proc. Tysiące ludzi straciło pracę. Wzrósł deficyt budżetowy. Nastąpił wzrost inflacji…

Śmierć L. Breżniewa 10 listopada 1982r., kłopoty ekonomiczne ZSRR, i rozpoczęcie tam procesu przekształceń systemu komunistycznego, bezpośrednio wpłynęły na system decyzyjny polskich sług Moskwy. Poddańczy strach stawał się mniejszy.

W Polsce 1985 r., gdy najgorszy okres gospodarka miała już za sobą, dochód narodowy był jednak nadal o 20 proc. niższy niż w 1979 r.

Doprowadzenie przez Jaruzelskiego, (skupiającego na przestrzeni ostatnich lat całą władzę w PRL: I sekretarz KC PZPR październik 1981/ lipiec 1989, minister obrony narodowej, prezes Rady Ministrów, przewodniczący Rady Państwa i szef WRON) do całkowitej destrukcji gospodarki (ogłoszenie niewypłacalności PRL), do emigracji z Polski ok. miliona osób,[11] wywołało w nim imperatyw podzielenia się odpowiedzialnością z grupą dotychczas eksterminowaną. Doszło do zorganizowania obrad Okrągłego Stołu (luty/kwiecień 1989r.), do czego impulsem okazały się również przemiany systemowe spowodowane wydarzeniami Sierpnia 80. Przedmiotem negocjacji prowadzonych przez przedstawicieli opozycji solidarnościowej [jej odpowiednio dobranej części – przyp. red.], władz PRL i Kościoła Katolickiego, miało być wypracowanie możliwych do przyjęcia zasad demokratyzacji struktur państwa oraz naprawy systemu gospodarczego.

4 czerwca 1989r. miały miejsce pierwsze częściowo wolne wybory parlamentarne. Czy tę datę rzeczywiście można uznać za moment upadku komunizmu w Polsce?

Nastąpiły wytęsknione zmiany ustrojowe, m.in. utworzono urząd Prezydenta PRL, po ponad 50 latach przywrócono instytucję Senatu. W lipcu 1989r. parlament kontraktowy wybrał Jaruzelskiego do objęcia urzędu Prezydenta PRL. We wrześniu 1989r. powołano nowy gabinet pod przewodnictwem Tadeusza Mazowieckiego, który stał się tym samym ostatnim premierem PRL-u i pierwszym w III Rzeczypospolitej. Rząd zdołał dokonać wielu podstawowych reform.

A może upadek Polski Ludowej należy łączyć z datą 29 grudnia 1989r., dniem uchwalenia ustawy o zmianie Konstytucji PRL, w której przywrócono nazwę państwa: Rzeczpospolita Polska, i godło w postaci orła w koronie (weszła w życie dn. 31 grudnia 1989, na mocy głosowania Sejmu kontraktowego)? Nie ma zaś wątpliwości, iż ta ustawa, w sposób symboliczny zapoczątkowała powstanie tak zwanej III Rzeczypospolitej (w ramach terytorialnych PRL).

W dn. 27-30 stycznia1990r., podczas XI Zjazdu rozwiązano PZPR.[12] Tym samym zamknął się rozdział polskiej historii zwany Polską Rzeczypospolitą Ludową.

Zaś najważniejsze postscriptum miało miejsce w okresie 1991 – 1993r. (17 IX): wojska radzieckie stacjonujące na polskich ziemiach w sposób ciągły od 48 lat – opuściły je, co zakończyło faktyczną kolonizację Polski.

Zmiany w świadomości społecznej, jakie powstały w wyniku długich lat utraty suwerenności państwa polskiego i swobód obywatelskich, procesu wynaradawiania prowadzonego przez okupantów i mordowania elit intelektualnych, niszczenia praworządności i prawa do edukacji, a po II wojnie światowej te, które uczyniła indoktrynacja komunistyczna, hamowanie rozwoju gospodarczego, powodują, iż proces wdrażania idei demokratycznych, uwalniania się od wpływów komunizmu i Rosji, zachodzi w kraju bardzo wolno, przy ogromnych kosztach społecznych, jest powikłany, /pomimo wstąpienia Polski do NATO/ i trwa do dzisiaj.[13]

Bowiem w wyniku obrad Okrągłego Stołu (luty/kwiecień 1989r.) doszło do zainscenizowania sztuczki, jaką stało się przyjęcie formy demokratycznej przez posttotalitarną nomenklaturę. A przecież tych, którzy kolaborowali z systemem kontroli sowieckiej, bądź wręcz tworzyli go na terenie Polski, nie można uznać za patriotów. To ludzie, którzy wszystkimi znanymi sobie sposobami pomogli przedłużyć czas cierpienia narodu i kraju.

Czy aby na pewno więc nie istnieją obecnie żadne zagrożenia dla współczesnych Polaków i ich państwa?! Generalizując, daje się odczuć fakt, iż starannie dobierane przesłony pokrywające bielmem świadomość ogólnospołeczną są chętnie przyjmowane przez ogół społeczeństwa konsumpcyjnego, jak i przez znaczną część inteligencji wytworzonej na bazie dawniej istniejącego systemu. Elity nie spełniają posługi, służebnej roli wobec ojczyzny, dla której zostały powołane. Lustro historii zdaje się nie mieć dla nich dziś prawdziwego znaczenia. Rodzi to poważną obawę, czy aby wizja dotycząca niepodległości państwa, jego bezpieczeństwa, codziennego budowania samostanowienia w ramach współpracy na arenie międzynarodowej, walki o mentalną niezawisłość, tak jednostki, jak i narodu, oraz ocena efektów porozumienia ponad podziałami społecznymi, ujęta choćby dla przykładu przez Stanisława Wyspiańskiego w dramacie Wesele, w1900r., nie stanie się w XXI w. znów jedyną realnością Polski, nie przerodzi się w epilog prowadzący do jej kolejnego upadku: Miałeś, chamie, złoty róg,/ miałeś, chamie, czapkę z piór:/ czapkę wicher niesie,/ róg huka po lesie,/ ostał ci się ino sznur,/ ostał ci się ino sznur […]

Dariusz Pacak 13 grudnia 2012, Wiedeń

 

[1] Churchill, Winston (1986). The Second World War, Volume 6: Triumph and Tragedy. Mariner Books.

[2] Dębski, Sławomir; Kornat, Marek (2009), Polska nie była bierna. 70 rocznica paktu Ribbentrop- Mołotow, [in:] Gazeta Wyborcza 21 sierpnia

[3] Berthon, Simon; Potts, Joanna (2007), Warlords: An Extraordinary Re-creation of World War II Through the Eyes and Minds of Hitler, Churchill, Roosevelt, and Stalin, Da Capo Press, ISBN 0-306-81538-9 s.285

[4] Tomala, Mieczysław (1990), Sprawa polska w czasie drugiej wojny światowej w pamiętnikach, PIW, ISBN 8306019415 s.336

[5] Rysiak, Gwidon (1970), Zachodnia granica Polski na Konferencji Poczdamskiej, Zbiór dokumentów [in:] Biuletyn Niemcoznawczy, 4-5, s.9-24

[6] Jedną z podstawowych technik manipulacyjnych stosowaną przez aparat polityczny była kreacja haseł propagandowych mających, w przypadku podanym w tekście, służyć bezpośredniemu lub pośredniemu stymulowaniu postaw, stanów przekonaniowych Polaka, odwrotnych w stosunku do jego rzeczywistych odczuć /traktowanych jako aspołeczne, reakcyjne, imperialistyczne i wrogie socjalizmowi, jako jedynemu słusznemu opisowi świata oraz roli w nim obywatela – towarzysza, budowniczego nowego ładu społ. – polit./,wynikających z jego indywidualnego odbioru rzeczywistej kreacji podmiotu, oraz w celu fałszowania prawdy. Wbrew pozorom, system ten przynosił ,,znakomite wyniki” w rujnowaniu ludzkiej świadomości – godności człowieka, narodu, ojczyzny: kolonizację nazywając przyjaźnią a człowiekowi zabierając niezawisłość intelektualną i kulturową, jego indywidualizm i prawo do samostanowienia /wielu zaś nawet prawo do życia/, sprowadzając go do roli masy, cyt: ,,Dobro człowieka -- nadrzędnym celem działania partii!”, ,,Dobro narodu najwyższym celem partii.”, ,,Partia walczy z narodem o lepsze jutro.”, ,,Niech żyje wieczysta przyjaźń ze Polsko – Radziecka!”, ,,Przyjaźń Polsko – Radziecka to pokój, niezawisłość, szczęśliwe jutro naszej ojczyzny.”, ,,Niech żyje i umacnia się braterska przyjaźń i współpraca narodów Polski i ZSRR!”, ,,Przyjaźń, sojusz i współpraca z ZSRR – gwarancją bezpieczeństwa i rozwoju Polski!”, ,,Niech żyje ZSRR – niezwyciężona ostoja pokoju i socjalizmu!”, ,,Niech żyje Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich – decydująca siła w rozgromieniu niemieckiego faszyzmu, ostoja pokoju w Europie!”, ,,Popieramy pokojową politykę ZSRR!”, ,,Józef Wisarionowicz Stalin - Ojciec wszystkich polskich dzieci”, ,,PZPR jest przewodnią i kierowniczą siłą polityczną Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, jest awangardą klasy robotniczej, która, w sojuszu z chłopstwem i inteligencją, przez dziesięciolecia toczyła walkę o wyzwolenie społeczne i narodowe.”

[7] ,,[…] Każdy prowokator czy szaleniec, który odważy się podnieść rękę przeciwko władzy ludowej, niechaj będzie pewny, że mu tę rękę władza ludowa odrąbie, w interesie klasy robotniczej, w interesie chłopstwa pracującego i inteligencji, w interesie walki o podnoszenie stopy życiowej ludności, w interesie dalszej demokratyzacji naszego życia, w interesie naszej Ojczyzny […]”. Józef Cyrankiewicz, w przemówieniu radiowym po wydarzeniach w Poznaniu, 29 czerwca1956 r.

[8] Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 system kartkowy był stopniowo rozszerzany na kolejne grupy towarów, m.in. czekoladę, alkohol, benzynę i wiele innych, osiągając znacznie szerszy zakres niż w czasie okupacji podczas II wojny światowej.

[9] Jaruzelski ,Wojciech (1981), Ogłoszenie wprowadzenia stanu wojennego w Polsce, TVP , 13 grudnia.

[10] Wg strategii Stalina, m.in. szkoła w Riazaniu kształciła także przyszłą kadrę wojskową w państwach, które miały być okupowane, podbite, uzależnione od Rosji Sowieckiej. Jaruzelski, absolwent kursu oficerskiego Szkoły Piechoty w Riazaniu, skierowany do zwiadu, został przygotowywany na użytek przyszłych sił zbrojnych, które miały wspierać system komunistyczny na terenie państwa polskiego. Od 1946r. powiązany z Informacją Wojskową i odpowiedzialny za represje na narodzie. Bezwzględny w działaniu. W wieku 33 lat nominowany do st. generała brygady. Od 1960 odpowiadał jako szef Głównego Zarządu Politycznego WP za marksistowsko leninowska czystość ideologiczna w szeregach Wojska Polskiego. Zasiadał 25 lat w Komitecie Centralnym PZPR oraz w ścisłym kierownictwie Komitetu Obrony Kraju. 27 lat sprawował stanowiska ministerialne, łącznie ze urzędem premiera. Prezydent PRL (1989) i III RP (1989 –1990).

[11] [cf.]Sakson, Andrzej (1989), Problem masowej emigracji z polski w latach osiemdziesiątych. [In:] Życie i myśl, 10, s.28-35.

[12] ,, […] Przyjęliśmy uchwałę o zakończeniu Partii, która, moim zdaniem, niezależnie od tego wszystkiego co było powiedziane o niej, co ja wczoraj powiedziałem, odegrała wielką historyczną rolę, czy się to komuś podoba czy nie w życiu narodu polskiego, co więcej wrosła w jego świadomość. I dziś kończąc, żegnając się z nią, wcale nie uważam, że kładziemy ją do trumny, tylko zamykamy pewien rozdział w historii, pogmatwanego wprawdzie, ale także bogatego w twórcze osiągnięcia polskiego rewolucyjnego ruchu robotniczego. Wiele złego powiedziano o tej Partii, ale ja sądzę, że godność i uczciwość ludzka powinna nas chronić od wydawania o niej sądów tylko negatywnych albo też wydawania sądów potępieńczych. Poczekajmy jeszcze, co powie historia o tej Partii. Jest tu wielu historyków na sali i dobrze wiedzą jak zawiłe są losy rewolucji, jak każda z nich obfituje w dramaty. I sądzę że, być może że gdzieś 30, 40 lat po rewolucji francuskiej, grono Jakobinów, też dochodziło do wniosku że nie udało się to, co zamierzali. No a dzisiaj chyba nikt nie wydaje jednoznacznych potępieńczych sądów o Jakobinach. Ja apeluję po prostu, o to by, nie znęcać się nad PZPR, bo jest to znęcanie się także często nad swoim życiem. Ja chciałbym, mówiłem raczej na różnych spotkaniach, że powstała taka przedziwna sytuacja, że sami siebie nie lubimy. Nie lubimy tej Partii, już tej byłej Partii. Otóż chciałoby się chodzić jednak z podniesioną głową. Ogłaszam zakończenie obrad XI Zjazdu Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Proszę o powstanie Towarzyszy, Towarzyszek i Towarzyszy. Sztandar Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej – wyprowadzić[...]”. Mieczysław Rakowski, Ostatni XI Zjazd PZPR, Sala Kongresowa Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Noc z 28 na 29 stycznia 1990r.

[13] ,,Granice mojej ojczyzny nigdy nie objęły rządów Polski Ludowej. Tym razem zaborca nie sprawował ich bezpośrednio, lecz przez samych Polaków. Nie każdy z nich był agentem, ale wszyscy byli wykonawcami woli wrogiej potęgi, która zniewoliła mój kraj, narzuciła mu siłą wasalny rząd i ustrój, który doprowadził Polskę do ruiny. Zakres autonomii rządzących bywał mniejszy lub większy, ale nie zmienia to faktu, że ludzie, którzy rządzili w latach Polski Ludowej, byli w gruncie rzeczy namiestnikami Związku Sowieckiego, chociaż tak gorąco próbują temu przeczyć. To, że byli Polakami nie zmienia faktu, że sprawowali władzę z obcego mandatu, i że zostali osadzeni na swoich stołkach siłą przez wroga [...]. Dlatego 45 lat Polski Ludowej było dla mnie taką samą przerwą w ciągłości suwerennej Rzeczypospolitej, jaką były 123 lata zaborów [...]”. Jan Nowak-Jeziorański

 

Dariusz Pacak

 

Urodzony w Łodzi. Absolwent IV Liceum Ogólnokształcącego im. Emilii Sczanieckiej w Łodzi.

Naukę warsztatu literackiego rozpoczął jako nastolatek w Klubie Młodych Pisarzy Wiadukt, pozostawał pod opieką artystyczną poety Zbigniewa Dominiaka i aktora Aleksandra Benczaka.
 
Tytuł Magistra Sztuki uzyskał w AM we Wrocławiu (1998). Nagrodzony stypendium twórczym przez Ministerstwo Kultury i Sztuki w Warszawie oraz BM für Wissenschaft und Forschung w Wiedniu (1997), dokąd wyjechał na dalsze studia podyplomowe.
 
Podczas XXXI Światowego Kongresu Poetów, w Kenoshy WI, USA (2011), uhonorowany przez World Academy of Arts & Culture tytułem Doktora h. c. w dziedzinie literatury, za przesłanie w twórczości poetyckiej.
 
Jego bibliografia literacka (poezja i eseistyka) liczy 180 pozycji.
 
Jego nota biograficzna jest zawarta m.in. w: Encyklopedia Polskiej Emigracji i Polonii, T.4, Oficyna Wyd. Kucharski, Toruń 2003-2005.
 
 
[biogram ze strony Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie]
 
Zobacz równiez:





Informujemy, iż w celu optymalizacji treści na stronie, dostosowania ich do potrzeb użytkownika, jak również dla celów reklamowych i statystycznych korzystamy z informacji zapisanych w plikach cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies można kontrolować w ustawieniach przeglądarki internetowej. Korzystając z naszej strony, bez zmiany ustawień w przeglądarce internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies, opisaną w Polityce prywatności.