Jerzy Binkowski: Nie będzie ani o pieniądzach, ani o Żydach
data:24 lutego 2018     Redaktor: GKut

 

Niekiedy dostrzegamy, że wygodnie jest być biernym. Pasywny człowiek jest jak osoba garbata, który wstydzi się swego garbu. W bólu zawstydzenia swoją odmiennością zapomina, że nie garb stanowi istotę jego człowieczeństwa.

Udawanie kogoś nieważnego nie służy ani nam, ani światu. Nie ma nic mądrego w takim skurczeniu się. Inne osoby w towarzystwie człowieka, który jest niepewny własnej wartości, również czują się niepewnie.

Twierdzę, że przeznaczeniem nas wszystkich jest błyszczeć, jak robią to dzieci. Każda okoliczność życia staje się pretekstem do zabawowej konkurencji, porównań, zachęt, pocieszania się, przepraszania, smutku i euforii. Co szczególnie interesujące, dzieci doskonale słyszą wszystko, co się obok nich mówi.  

Gdy pozwalamy jaśnieć naszym talentom, naszym wewnętrznym możliwościom, mimowolnie udzielamy pozwolenia pozostałym ludziom, by robili to samo. Gdy wyzwalamy się od swego strachu, niepewności, nasza obecność jakby wyzwalała innych z okowów  garbienia się.

Ilekroć nasze życie emocjonalne staje się funkcją słabości innej osoby, tylekroć pozbawiamy się władzy i pozwalamy dominować słabościom.

Zademonstruj swoją niepowtarzalność, swoją indywidualność, piękny głos!

Naszą moc.      

                                                             Jerzy Binkowski


Garbata modlitwa

Garbi się brzoza krzywa

nisko nad ścieżyną.

I mamrocze modlitwę dziękczynną

i koroną przerzedzoną kiwa

 

Stara.

Garbata.

 

Niemądra jakaś pewnie –

za co tu dziękować?

Za to że ją Pan garbem udarował?

Za drętwy supeł w drewnie?

 

Za to że ją boli próchno?

Że drży cała kiedy wiatr ją powiewa?

Że jej kora obłazi

korzenie w piachu puchną?

Że ją las wyśmiewa od drzewa do drzewa?

 

Stara

garbata

niebu śpiewa.

  

A niebo jej daje zapach najwspanialszy ze wszystkich
i słońcem
jak monstrancją
zapala jej listki.
                           Joanna Kulmowa
 

                                                                                                                                  

 

 

Jerzy Binkowski – Urodził się w 1949r. w Gdyni. Ukończył studia filozoficzno-psychologiczne w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Dyplomem reżyserskim ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Pracował głównie z młodzieżą – poradnictwo i teatr. Mieszka od 40 lat w Białymstoku. Należy do warszawskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Wydał między innymi: „Głosy z pustyni”, „Na drugą stronę białych brzóz”,, W drodze z Damaszku”, „Wygnanie Boga”, „To nieba odblask poraził człowieka”. Jest autorem libretta do "Kantaty Przemienienia" oraz "Totus Tuus- całyM Twój".







Informujemy, iż w celu optymalizacji treści na stronie, dostosowania ich do potrzeb użytkownika, jak również dla celów reklamowych i statystycznych korzystamy z informacji zapisanych w plikach cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies można kontrolować w ustawieniach przeglądarki internetowej. Korzystając z naszej strony, bez zmiany ustawień w przeglądarce internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies, opisaną w Polityce prywatności.