Znak Polski Walczącej
data:31 lipca 2017     Redaktor: ArekN

 
Siedemdziesiąt pięć lat temu członkowie konspiracyjnej organizacji małego sabotażu „Wawer” rozpoczęli malować „Kotwicę” na ulicach okupowanej Warszawy.

 

PW, Znak Polski Walczącej – symbol w kształcie kotwicy, której człon w kształcie litery P symbolizuje Polskę, a ramiona literę W – walkę. Całość tworzy „kotwicę” – symbol nadziei na odzyskanie niepodległości. Od 2014 jest elementem oznaki rozpoznawczej Jednostki Wojskowej Komandosów.

 

Znak Polski Walczącej „Kotwicę po raz pierwszy namalowano 20 marca 1942 r. na werandzie znanej cukierni warszawskiej Lardellego przy ul. Polnej, w której w pierwszych latach okupacji spotykała się jeszcze warszawska inteligencja i sfery artystyczne, ale do której zaglądali również i okupanci.

 

„Już od miesiąca na murach Warszawy rysowany był znak kotwicy. Rysunek kotwicy jest robiony tak, że jego górna część tworzy literę „P”, zaś część dolna – literę „W”. Pewna ilość napisów objaśnia, że znak kotwicy jest znakiem Polski Walczącej. Zapoczątkowany być może przez jakiś zespół – znak ten stał się już własnością powszechną (…) Nie umiemy wytłumaczyć popularności tego znaku (…) Być może działa tu chęć pokazania wrogowi, że mimo wszystko – nie złamał naszego ducha (…) Może na wyobraźnię „rysowników” działa symbolika kotwicy – znaku nadziei”.(Konspiracyjny „Biuletyn Informacyjny” AK z dnia 16 kwietnia 1942)

 

Autorką znaku Polski Walczącej była 20-letnia Anna Smoleńska, studentka historii sztuki na tajnym Uniwersytecie Warszawskim oraz harcerka Szarych Szeregów i uczestniczka małego sabotażu „Wawer”, łączniczka sekretarza redakcji „Biuletynu Informacyjnego” Marii Straszewskiej,
córka Kazimierza Smoleńskiego i Eugenii.

3 listopada 1942  - po nieudanej próbie aresztowania redaktora naczelnego „Biuletynu Informacyjnego” Aleksandra Kamińskiego   i sekretarza redakcji Marii Straszewskiej – gestapo aresztowało Annę Smoleńską, jej ojca, matkę, siostrę przyrodnią i brata z żoną.
27 listopada 1942 - Annę Smoleńską, jej matkę - Eugenię, siostrę przyrodnią - Janinę , brata - Stanisława i bratową - Danutę transportem z Pawiaka przewieziono do KL Auschwitz.
Większość warszawianek przywiezionych wówczas do Auschwitz należała do organizacji „Wawer”. Zatrzymano je podczas aresztowań, tego samego dnia - 3 listopada 1942 r., w różnych lokalach kontaktowych na terenie Warszawy.
13 stycznia 1943r. - zginęła w KL Auschwitz - bratowa Anny, Danuta (nr obozowy 26012) z zawodu prawnik.
Miała 35 lat.
8 marca 1943r. zginęła w KL Auschwitz - matka Anny, Eugenia (nr obozowy 26010), inż. Chemik.
Miała 56 lat.
12 marca 1943r. - zginęła w KL Auschwitz - przyrodnia siostra Anny, Janina (nr obozowy 26009), dr chemii
i biologii. Miała 40 lat.
19 marca 1943r. - zginęła w KL Auschwitz - Anna Smoleńska (nr obozowy 26008), twórczyni znaku Polski Walczącej. Miała 21 lat.
13 maja 1943r. - ojciec Anny, Kazimierz Smoleński - przez kilka miesięcy więziony na Pawiaku - został rozstrzelany przez hitlerowców w Lesie Kabackim. Miał 57 lat.

Jej starszy brat, 34-letni Stanisław Smoleński, z zawodu dziennikarz, został osadzony na Pawiaku, 27 listopada 1942 więziony w KL Auschwitz (nr obozowy 78074), L Gross-Rosen i KL Sachsenhausen. Po wojnie powrócił do stolicy, gdzie rozpoczął pracę w Polskim Radiu. Zmarł  w Warszawie 24 stycznia 1986 r.

Dzisiaj nie wszyscy, patrząc na znak Polski Walczącej – wiedzą, kto zaprojektował ten symbol nadziei Polaków, walczących z okupantem hitlerowskim i jak tragiczna była historia rodziny Smoleńskich z Warszawy.

 

Ustawą sejmowa z czerwcu 2014 chroniony prawem: znak, będący symbolem walki polskiego narodu z niemieckim agresorem i okupantem podczas II wojny światowej, stanowi dobro ogólnonarodowe i podlega ochronie należnej historycznej spuściźnie Rzeczypospolitej Polskiej. Otaczanie Znaku Polski Walczącej czcią i szacunkiem stało się prawem i obowiązkiem każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej, a jego publiczne znieważanie podlega karze.

Źródło: http://www.projektpilecki.pl/index.php/52-tworczyni-symbolu-polski-walczacej-70-lat-temu-zginela-w-kl-auschwitz

 

1 SIERPNIA’44
Nawet jeśli mnie dzisiaj nie będzie
Na warszawskich Powązkach,
W sercu rozpalę pamięci znicz.
Załopocze biało-czerwona
Wśród świerków, sosen i lip.
Zaszumi wśród traw
Powstańcza pieśń z barykad
Miła, Spokojna, Wolska.
Spokojnych snów …
Warszawskie Dzieci’44.
Bo tu, JEST POLSKA.
(Ewa Credo)

 

 






Informujemy, iż w celu optymalizacji treści na stronie, dostosowania ich do potrzeb użytkownika, jak również dla celów reklamowych i statystycznych korzystamy z informacji zapisanych w plikach cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies można kontrolować w ustawieniach przeglądarki internetowej. Korzystając z naszej strony, bez zmiany ustawień w przeglądarce internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies, opisaną w Polityce prywatności.