Minister Kultury powiedzmy Mieszkowski, finansuje film fabularny o katastrofie smoleńskiej.
Oczywiście jedynym właściwym reżyserem do tak wiekopomnego dzieła będzie Andrzej Wajda, który natychmiast deklaruje tytuł, jak w tytule felietonu. Szerokim strumieniem płyną unijne dotacje, wynoszone porcjami, przez coraz to nowych konsultantów wskazywanych dyskretnie przez oficjeli. Sponsorami strategicznymi zostaje Gazprom i właściciel marki LECH.
Wszystkie prace nad filmem zostają utajnione, bo środowiska patriotyczne protestują przeciw obsadzie i szczątkom scenariusza przenikającym do drugiego obiegu. W końcu plan otoczony zostaje przez zaprzyjaźnionych z HGW ochroniarzy, których brutalność skutecznie maskują sędziowie, karząc grzywną i więzieniem w zawieszeniu każdego pobitego przez ochronę.
Jednocześnie w mediach bryluje Lasek z Millerem. Niczym Gmoch, kreślą linie flamastrem, prezentują makiety, kpią z każdego sceptyka. Wyciągają gdzieś z więzienia Tarasa i robią z niego bohatera młodzieży. Arabski nagrywa płytę, która zyskuje miano złotej.
U Lisa gości Anodina dopiero co odznaczona orderem Orła Białego. Nie ma dnia bez pokazania jakiejś wdowy smoleńskiej, która zamiast kupować w Biedronce i stołować się w barach mlecznych, nie daj Boże kupi choćby zapiekankę w budce z Kebabem, albo pojedzie na dwutygodniowe wczasy.
Niestety, poprzez ukręcenie z budżetu kaski dla krewnych i znajomych królika, kasy starcza tylko na niskobudżetowy film. Żadnych efektów. Brawo, krzyczą krytycy. Minimalizm to jest wspaniała forma!
W końcu ukazuje się zwiastun.
W pierwszym ujęciu Grabowski wali pięścią w stół: „Dawaj samolot kurde. W końcu jestem prezydentem!”. Zmartwiona twarz Tuska, który odkładając słuchawkę mówi drżącym głosem:”Na litość Boską, tylko nie lećcie wszyscy razem”. W roli Tuska – Karolak.
Na płycie lotniska chwiejący się na nogach generał sika na płot, po czym kłóci się z pilotem, a potem prawie wnoszą na pokład prezydenta. Przebitka na rozchichotane i śpiewające towarzystwo w samolocie, kamera kątem łapie znikającą za pazuchą munduru piersióweczkę. Rozczochrane aktorki obierają jajka na twardo i wyjmują ze słoików kiszone ogórki. Ktoś podszczypuje stewardesę. Biało przez sekundę.
Dramatyczna muzyka i ujęcie na wystraszonego pilota (w tej roli wszystko jedno kto, byle młody i głupawy z wyglądu). Pilot z przejęciem recytuje „Przecież jak nie wyląduję to mnie zabiją”. Szarpie stery.
Dramatyczna muzyka. Sekundowe ujęcia. Brzoza. Przewracający się we wnętrzu ludzie. I ujęcie na szczątki samolotu. Teraz animacja plastykowego modelu samolotu, wykonującego jakieś niemożliwe figury.
Przerażeni Rosjanie biegają między szczątkami, próbują kogoś cucić. Ktoś podnosi oderwaną nogę. Karetki stoją otwarte. Puste.
Miedwiediew padający ze szlochem w ramiona Putinowi, po którego szlachetnym policzku spływa pojedyncza łza. Drgające ramiona Komorowskiego, biedzącego się nad przemówieniem. Zacięta twarz Jarosława Kaczyńskiego i Antoniego Macierewicza.
Aktorka grająca Olejnik, z rozmazanym płaczem makijażem, przemyka między ponurym tłumem. Ktoś pokazuje ją palcem. Ręka podnosi kamień. A na koniec Janda z ubrudzoną błotem twarzą, w podartych rajstopach, metodycznie przekopuje szpadlem ziemię na metr w głąb.
Recenzje są gotowe już przed premierą, oczywiście wszystkie szkoły mają nakaz prowadzenia do kina uczniów. Film zdobywa Złote Lwy w cuglach, oraz specjalną nagrodę środowisk LGBT za odważną scenę homoseksualną. Pretenduje do Oskara, ale przegrywa z zaangażowaną produkcją zanzibarską przedstawiającą dylematy młodocianego hodowcy bananów, któremu burza przynosi kulawą owcę.
