Ja byłam, a dokładnie rzecz ujmując, miałam zaszczyt być na uroczystej premierze „Smoleńska” Antoniego Krauzego w Teatrze Narodowym w Warszawie.

Trudno mi oceniać „Smoleńsk” w sposób,  jak to się czyni w przypadku każdego innego filmu, bo dla mnie ten obraz jest swego rodzaju pomnikiem, oddaniem czci tym, którzy zginęli. Jest też zapisem historii tego, co miało miejsce przed oraz po tragedii z 10 kwietnia.

Jakże prawdziwa jest postać dziennikarki, której powierzono „prowadzenie tematu”. Dziennikarki, która najwyraźniej nie ma pojęcia o tym, co to „etyka dziennikarska’, bezmyślnie przyjmując dyspozycje cynicznego szefa podlegającego służbom.

Jakże prawdziwe są obrazki „polskiej rodziny”, gdzie jedni chodzą się modlić na Krakowskie Przedmieście, inni obserwują te „żałosne scenki”, a jeszcze inni nie chcą „o tym wszystkim” słyszeć.

Jakże prawdziwe i bolesne są sceny identyfikowania zwłok przez najbliższych- bez krzty empatii i bez zachowania jakichkolwiek procedur. Ciała chowane w plastikowe worki, lutowanie trumien bez możliwości ich otwierania w Kraju…..

Jak ciągle bolą prawdziwe obrazy zdziczałych palikotowców, mających ewidentnie przyzwolenie władz - czy to protestujących pod Wawelem czy tych z Krakowskiego Przedmieścia (tutaj m.in. widzimy fragmenty filmu Ewy Stankiewicz „Krzyż”).

Jakże poruszająca jest alegoryczna scena w końcówce filmu, przypominająca obraz Rajmunda Gałeckiego (http://hej-kto-polak.pl/wp/?attachment_id=41751).

Jestem pełna uznania dla reżysera i dla wspaniałej gry wszystkich, naprawdę wszystkich aktorów.

Chylę czoła przed wszystkimi, którzy przyczynili się do powstania tego filmu.