Możemy wynagradzać nie tylko przez odprawianie i uczestniczenie w pobożnych ćwiczeniach duchowych. Całe nasze życie może i powinno mieć wartość wynagradzającą – mówi dla portalu PCh24.pl ks. Grzegorz Śniadoch z Instytutu Dobrego Pasterza, moderator Duszpasterstwa Tradycji Katolickiej w Białymstoku.

 

W jaki sposób kult Serca Jezusa rozwijał się poprzez wieki?

Już od starożytności Ojcowie i Doktorowie Kościoła na sposób mistyczny tłumaczyli obraz przebitego boku Chrystusowego: krew i woda to nieustannie udzielające się Kościołowi łaski przez Chrzest i Eucharystię. Mistyka tej rany Serca Jezusowego była poruszana przez takich świętych jak św. Bernard, św. Gertruda czy św. Mechtylda. Nowy wzrost pobożności do Serca Jezusowego zapoczątkował św. Jan Eudes (+1680), ale najbardziej utożsamiamy je z objawieniami udzielonymi św. Marii Małgorzacie Alacouqe (+1690). Ta dziewica miała trzy wielkie wizje, w których zostało ukazane nabożeństwo do Najświętszego Serca Pana Jezusa. To właśnie na skutek tych objawień zostało ustanowione święto Najświętszego Serca Pana Jezusa w piątek po Oktawie Bożego Ciała, ze szczególnym wskazaniem na wynagrodzenie za zniewagi uczynione boskiemu Sercu. Pius IX rozciągnął to święto na cały Kościół, a Leon XIII podniósł jego rangę do I klasy. Papież Pius XI ułożył nowe Oficjum na to święto, którego myślą przewodnią są słowa Chrystusa skierowane do św. Marii Małgorzaty: „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, ale tak mało wzajemnej od nich doznało miłości”.

 

Dzisiejsze święto zostało ustanowione na wyraźne żądanie Pana Jezusa podczas wspomnianych przez Księdza objawień św. Małgorzaty Marii Alacoque. Jakie obietnice przedstawił wówczas Chrystus dla wiernych, którzy czczą Jego Serce?

W każdej starej książeczce do nabożeństwa, w której jest ceremoniał intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, znajdujemy dwanaście obietnic, które Pan Jezusa skierował do św. Marii Małgorzaty w słowach: „Gdziekolwiek obraz mego Serca będzie wystawiony, aby być czczonym w sposób szczególny, ściągnie tam na ludzi obfitość wszelkich błogosławieństw”. Oto co przyrzeka Zbawiciel:

1. Dam im wszystkie łaski potrzebne w ich stanie.

2. Zgoda i pokój będą panowały w ich rodzinach.

3. Będę ich pocieszał we wszystkich ich strapieniach.

4. Będę ich bezpieczną ucieczką za życia, a szczególnie przy śmierci.

5. Wyleję obfite błogosławieństwa na wszystkie ich przedsięwzięcia.

6. Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło nieskończonego miłosierdzia.

7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi.

8. Dusze gorliwe dojdą szybko do wysokiej doskonałości.

9. Błogosławić będę domy, w których obraz mego Serca będzie umieszczony i czczony.

10. Kapłanom dam moc kruszenia serc najzatwardzialszych.

11. Imiona tych, co rozszerzać będą to nabożeństwo, będą zapisane w mym Sercu i na zawsze w Nim pozostaną.

12. Przyrzekam w nadmiarze miłosierdzia Serca mojego, że wszechmocna miłość moja udzieli tym wszystkim, którzy komunikować będą w pierwsze piątki przez dziewięć miesięcy z rzędu, łaskę pokuty ostatecznej, że nie umrą w stanie niełaski mojej ani bez sakramentów i że Serce moje stanie się dla nich bezpieczną ucieczką w godzinę śmierci.

 

Czy człowiek jest w stanie wynagrodzić Bożemu Sercu za swoje grzechy? Czy modlitwa i dobre uczynki nie są zbyt słabe wobec ogromu niegodziwości każdego człowieka? [...]

Całość rozmowy na:

http://www.pch24.pl/boskie-serce-jezusa---przyjdz-krolestwo-twoje-,23836,i.html#ixzz4ASj7pIDR