Pieśń strzelista

Tam daleko i tak blisko

tam za górami ścian posępnych zwalistymi

za lasami topornymi jak sęków zastępy

za wód wielkich fal załamaniem

śpiew westchnienie roznosi

chwali cuda i niezwykłości

tam kolczyki i obrączki złotych mgiełek sennych

błękit lazurowy

radość buchająca

smutek zadumany

człowieczy, człowieczy, człowieczy

piano, piano, piano

Chopin, Bach i Mozart

a i Tekla Bądarzewska od Modlitwy dziewicy

zasłuchali się w spadających z nieba nutach

ach, to tam geniuszu źródło

życie wychodzi z wodnego łożyska

i otrząsa się niecierpliwie

ciało garnie się do ziarnistego piachu

a duch ogarnia wszystko obłokami białymi

przypływ Światła złocistego

z gwiazdami kosmosu jest w czułej komitywie

błogosławi muzy i talenty

horyzont niknie w mgle astralnej

spójrz ? tam to ty

twój początek i twój koniec, który jest początkiem twoim

deszcz sączy się z płaszcza nieba

grzmoty wtórują mu radośnie

grają trzcin wiotkie skrzypce i trąby wieczne huczą

to ty i ja stąpamy po morzu i ziemi

wędrujemy po ciemnej stronie księżyca

ćmy zza chmur kotary snują swoje ballady i romanse

życie, życie, życie

zadumali się uczeni nad wszechmocą Światła co umknęło z ich lunet

i w nas płonie

szemrzą między sobą strumyki wątpliwości

zaś Prawda lśni łukiem tęczy

Pan z Tobą błogosławionaś Ty między niewiastami

odpuść nam Prawdo kłamstwa nasze

odpuść nam Drogo bezdroża nasze

odpuść nam Światło ciemność naszą

odpuść nam Życie naszą śmiertelność nagą, złudną i przerażoną

wędrujemy, wędrujemy, wędrujemy

tam las sążnisty i ścieżek wiele

Lech Galicki