****

Tylko żywy ogień

może podjąć rozmowę

z Tobą Rotmistrzu

Przynosimy Ci płomienie

bo znamy naturę ognia

którym płonąłeś

zapalamy od niego pochodnie

boją się nas

jak Twoich oczu łagodnych

To zbyt jasne spojrzenie

w którym widzieli ogień

zgasili wymyślną torturą

zakopali głęboko w tej ziemi

na której żyją coraz głośniej

wciąż głośniej

aby nie słyszeć ciszy

ciszy która rośnie

i napełnia się ogniem

Wyklęci

Nie ma Was w wierszach zręcznych wierszokletów

co to potrafią

o barwach zapachach ze smakiem

o każdej roślince

z taką czułością aż strach

Nie ma Was

w snach zakochanych w życiu

w ślicznych pokojach

z szerokimi oknami

z niezłymi widokami

na świat

Nie chcą o Was słyszeć

bo przynosicie nikomu niepotrzebne pytania:

po co życie ?

po co śmierć?

Wypędzani jak żebracy

ze wszystkich domów ulic

I zamków dźwigniętych z ruin

Dawno pogrzebani

niewygodni jak ciasne buty

stoicie bosi bezradni

na progu czasu

bardzo już swoją śmiercią zmęczeni

Bądźcie cierpliwi!

Zrobią Wam w końcu trochę miejsca

niech tylko padnie hasło:

Już wolno!

Przyniosą Wam kwiaty

barwy zapachy

i co tam jeszcze znajdą

w poręcznych leksykonach

Sypną Wam do nóg

puste kłosy słów