Na wysokiej szklanej górze stał zamek cały złoty, a przed zamkiem była jabłoń, na jabłoni złote jabłka. Kto by złote jabłko zerwał, wszedłby do złotego zamku, gdzie w srebrnej komnacie ukryta była królewna zaklęta, przedziwnej urody. A miała skarby niezrachowane, piwnice pełne drogich kamieni i w izbach zamku skrzynie ze złotem. Wielu się zbiegało rycerzy od dawna, lecz na próżno usiłowali wedrzeć się na tę górę. Na koniu ostro podkutym niejeden z połowy stromej góry z ciężkim szwankiem spadał na zatratę albo zaczarowany przez potwory strzegące skarbu zapadał w sen pełen przerażających wizji i koszmarów.

Piękna królewna z wysokiego okna patrzyła z żalem, jak na próżno dzielni rycerze usiłowali dostać się na górę! Zbiegali się zewsząd ze czterech stron świata lecz nieszczęsna dziewica daremnie wyglądała zbawcy! Niemało leżało trupów, rycerzy i koni wokoło szklanej góry. Był to smętarz prawdziwy.

Budowę wolnego i suwerennego polskiego państwa można z powodzeniem porównać do wędrówki na bajeczną szklaną górę. Wiele znaków wskazuje jednak drogę pełną cierpień, jaka była doświadczeniem śmiałków, którzy chcieli się na nią wspiąć. Cierpień zadawanych przez demony i smoki strzegące prawdziwego skarbu – suwerenności polskiego państwa

Drodzy PT czytelnicy, wszak nikt nam nie obiecywał, że odzyskiwanie polskiej przestrzeni i oczyszczanie jej z odchodów, w których tonęła od czasu wybicia dziur w jej burtach w ponure i pełne przerażenia dni 1.IX1939 r. i 17.IX.1939 r., przez które szeroką falą wlały się do naszego kraju cuchnące ekskrementy niemieckiej i sowieckiej agentury – przyjdzie łatwo.

Jestem pełen podziwu dla siły charakteru, cierpliwości i samodzielności, przemyślności, rozsądku i konsekwencji z jaką Pan Prezydent Andrzej Duda i drużyna Pana Jarosława Kaczyńskiego zaczęli realizować powierzoną im misję przywracania wartości i godności państwu polskiemu. Są oni w tym sensie ludźmi zaiste opatrznościowym dla milionów Polaków, którzy omal nie zatracili swej narodowej tożsamości. Życzę im – o ile tej misji się nie sprzeniewierzą – z całego serca powodzenia.

Pamiętajmy jednak o faktach. Zakończenie działań militarnych w Europie, wiązało się dla Polaków z osadzeniem na przełomie 1944 i 1945 r., za zgodą dotychczasowych – niestety, dość przewrotnych – zachodnich sojuszników, sowieckich gangsterów w roli nadzorców zniewolonego polskiego narodu.

Mimo brutalnej wojny z polskim narodem i Kościołem Katolickim jaką już 12.IX.1945 r. rozpętali sowieccy nadzorcy Polaków, tylko On – dziedzictwo pamiętnego 966 r. dzięki Bożej Opatrzności i działaniom takich predestynowanych mężów jak m.in. pasterze – ks. kardynał Adam Sapieha, ks. kardynał August Hlond, ks. kardynał Stefan Wyszyński, ks. bp Eugeniusz Baziak, bp Ignacy Tokarczuk, męczennicy – ks. Władysław Findysz, ks. Roman Kotlarz, ks. Stanisław Suchowolec, ks. Stefan Niedzielak, ks. Sylwester Zych, bł. ks. Jerzy Popiełuszko, wyznawcy – ks. Franciszek Blachnicki, /…/ i wielu, wielu jeszcze innych, a nade wszystko dzięki charyzmie świętego papieża, Jana Pawła II, wspólnota katolicka przeciwstawiła się skutecznie sowietyzacji i była dla całego narodu polskiego źródłem siły duchowej pozwalającej obronić polską tożsamość narodową.

Daliśmy się niestety uśpić w roku 1989, kiedy pozornie jedynie – jak dobrze już wiemy – zmieniła się załoga, gdy tymczasem to tylko starzy gangsterzy usunęli się nieco w cień, a koncesję na zarządzanie dostali starannie wybrani młodzi gangsterzy.

Gangsterzy zajmowali się tym, do czego zostali ulepieni, a więc uprawianiem na własny użytek różnego rodzaju złodziejstwa. W latach 1989-2015 byliśmy tego zdumionymi świadkami.

W apokryficznym starożytnym Hymnie o perle bohater też zapada w sen i zapomnienie, oznaczające stan niewiedzy (αγνῶσις), w jakiej tkwi człowiek nieświadomy swego boskiego pochodzenia, oraz swej misji na ziemi.

W roku 2015 – co w pewnym sensie było sprawą niezwykłą, by nie nadużywać wyrażenia cudowność, udało się jednak częściowo przebudzić uśpionego ducha. Legitymację do sprawowania władzy otrzymali ludzie mający kompetencje do odbudowy Kraju z wieloletnich zniszczeń.

Cel milionów Polaków – odbudowa państwowej suwerenności – choć jest pozornie prosty, jest oczywiście niezwykle trudny. Na stopień jego skomplikowania wskazuje czas, jaki upłynął od nieszczęsnego 25.XI.1795 r. do dziś wypełniony nieustannymi i częściowo jedynie skutecznymi działaniami zmierzającymi do jego osiągnięcia. Możliwe jednak, że dziś znajduje się on ponownie w zasięgu naszych rąk.

Cel ten oznacza odbudowę silnego duchowo i materialnie i przyjaznego Polakom, polskiego państwa. Przyjaznego w taki sposób, żeby każdy Polak gdziekolwiek by przebywał miał poczucie, że w tym polskim państwie w jego instytucjach i narodowej wspólnocie znajdzie duchowe i materialne oparcie.

O czym jeszcze warto w tym trudzie pamiętać?

Prof. Marian Zdziechowski (1861-1938) w Przedmowie do zbioru swych esejów W obliczu końca, wydanych w 1938 r. w Wilnie (i traktowanych przez autora jako testament jego myśli) napisał: „przytaczam słowa X Tyrrella, że dla Chrystusa świat doczesny dobrym był, o ile był czymś, co ma się skończyć, i przejdzie on jak sen, jak chmura, jak kamień wrzucony do wody . I chwała Bogu…”

Mając na uwadze „dżumę moralną”, jaką niosła w sobie różnego autoramentu myśl lewicowa – czy dziś neobolszewicka, która „wżera się w organizmy wszystkich narodów, wszędzie procesy rozkładowe wszczyna, w odmętach zgnilizny i zdziczenia pogrąża” – zagarniała coraz większe obszary świata, ten znakomity polski filozof i politolog dodawał: /…/ „uczucia eschatologiczne, które nawiedza nas w epokach wstrząśnień, przygniatających ogromem nieszczęścia, nie uprawnia do fatalistycznego opuszczenia rąk, jest uczuciem krzepiącym. Zbawiciel, wzywając do królestwa nie z tego świata, tem samem wzywał do walki z tym światem, ze „złem, w którem świat leży”, ze złemi mocami, które nim rządzą, walcząc zaś wiemy, bez względu na wynik walki w dniu dzisiejszym, że współpracujemy z Bogiem w budowaniu Domu Bożego.

Suwerenne i wolne państwo polskie jako aurea porta – brama prowadząca do Królestwa Niebieskiego – to jest jedyny istotny sens jego istnienia.

Siłom zła, w jakim pogrążał się otaczający go świat, przeciwstawiał zatem prof. M. Zdziechowski „piękno chrześcijaństwa, heroizmu chrześcijańskiego”. Odsłaniał jednak różne zasadzki, jakie zastawia wróg. Jednym z nich była zasada podstawiania – swego rodzaju substytutyzacja pojęć.

Zdziechowski przywołuje w pewnym momencie, zauważony przez metropolitę Szeptyckiego przewrotny pomysł bolszewików na podmianę i dekonstrukcję słownika, w którym pojęcia „patriotyzm” podmienia się na zmitologizowane pojęcie „faszyzm”. Nazywanie przeciwników patriotami byłoby całkowicie nieskuteczne w walce o rząd dusz, natomiast łatwo „zdobyli masy, zwalając wszystko złe na jakiś faszyzm, o którym one wyobrażenia nie mają.

W ostatnich dniach na tle bezwzględnej walki z nieprawidłowościami w powołaniu sędziów Trybunału Konstytucyjnego przez zdominowany przez PO sejm VII kadencji, dochodzi do organizowania i stosowania substytutyzacji słownikowej przez opozycję polityczną i ugrupowania o charakterze neobolszewickim. Podmianie, oprócz starej komunistycznej manipulacji podstawiania pojęć patriotyzm-faszyzm ulega dziś szczególnie zmistyfikowane pojęcie „demokracji”, stąd pojawiają się demokracja-totalitaryzm, demokracja-putynizm, demokracja-hitleryzm, demokracja-zamordyzm etc. Opozycję charakteryzuje jednak nieudolność i deficyt umiejętności manipulacyjnych. Poza tym widać, że posługuje się ona wyświechtanymi banałami i brak jej – tymczasem jeszcze – właściwego słowa dla określenia wspólnoty obozu patriotyczno-konserwatywnego. Będzie im, mam nadzieję, trudno go znaleźć.

Substytutyzacji słownika polskiego towarzyszą jednak zgiełk i zamęt medialny oraz prowokacyjne próby wyprowadzania ludzi na ulicę. Dodatkowo konfidenci z opozycyjnych ugrupowań neobolszewickich prowadzą aktualnie niebezpieczną grę na arenie międzynarodowej, próbując zasugerować lub narzucić antypolską i antyrządową narrację w mediach światowych. Ociera się to wręcz o zdradę stanu. Pokazuje też stopień frustracji całkowicie umysłowo pogubionej liberalnej lewicy w Polsce, jak i również nikczemny brak jej odpowiedzialności za polskie państwo. Ilość bełkotu i trywialnych bredni wypowiadanych w ostatnich dniach przez quasi-naukowych pracowników wyższych uczelni, pseudo-artystów, fałszywych dziennikarzy, podejrzanych członków środowiska prawniczego i wielu pożal się Boże polityków mniejszości sejmowych jest zdumiewająca i budzić powinna czujność, gdyż odnieść można wrażenie, że chcą oni doprowadzić do jakiejś katastrofy według francuskiej frazy après nous le déluge.

Jednak „psy szczekają a karawana jedzie dalej”.

Zauważmy, że groteskowe i karykaturalne zachowania jakie obserwujemy u różnych Niesiołowskich, Balcerowiczów, Siemoniaków, Kopaczów, Krzywonosów, Kijowskich, Lisów, Wojewódzkich, Zollów, Stępniów, Zimmermanów, Żakowskich, Michników /…/ oraz ich akolitów-szczekaczek itd. – a imię ich Legion… – całkowicie się zdewaluowały.

Róbmy więc swoje.

Socjopatyczne humanoidy ze swoją agresywną negacją Bytu potrafią jak się zdaje tylko wrzeszczeć – nic konstruktywnego nie są w stanie zrobić. Co nie oznacza, że można ich lekceważyć i na wszystko im pozwalać, bo nakraść, spaprać i zafajdać mogą – choćby przez przypadek – wiele.

Kiedyś jednak jak wiemy ZAMKNĄ WRESZCIE SWOJE GOGOLOWSKIE RYJE I MORDY.

Załączam też wypis za tygodnikiem Warta z nr 4/1874 jako materiał porównawczy dla dzisiejszych czasów – zważcie rok: 1874 – ponad 140 lat temu !!!