WSTĘPNE PODSUMOWANIE KONFERENCJI SMOLEŃSKICH
STRESZCZENIE
Katastrofa Smoleńska, jaka miała miejsce w dniu 10.04.2010, stanowi największą powojenną tragedię narodową, w której w tajemniczych okolicznościach zginął Prezydent Rzeczypospolitej i 95 towarzyszących mu osób stanowiących elitę polityczną Kraju. Odtworzenie jej przebiegu na podstawie skąpych dowodów dostępnych dla badań stanowiło swoiste wyzwanie dla nauki. Ponieważ żadna z oficjalnych instytucji nauki nie chciała zaangażować się w analizę tej Katastrofy, przeprowadzono ją społecznie w ramach tzw. śledztwa akademickiego, którego wyniki badań naukowych były co roku przedstawiane na Konferencjach Smoleńskich. Kolejne 3 Konferencje Smoleńskie odbyły się w latach 2012, 2013 i 2014. W ich organizację zaangażowało się ponad 100 profesorów o wysokim autorytecie naukowym z wszystkich istotnych dziedzin nauk technicznych i ścisłych – mechaniki i fizyki, lotnictwa i aerodynamiki, elektrotechniki i chemii, geodezji i archeologii, a w dalszej kolejności także z medycyny, socjologii i nauk prawnych. W przedstawionych 78 referatach naukowych przeanalizowano przy wykorzystaniu różnych metod, jakie oferują obecnie poszczególne dziedziny nauki, wszystkie aspekty związane z przebiegiem Katastrofy Smoleńskiej. Wyniki tych analiz co roku publikowane były w „Materiałach Konferencyjnych” przekazywanych do wielu bibliotek akademickich i instytutowych oraz umieszczane na stronie internetowej
konferencjasmolenska.pl
Szczególnie starannej analizie naukowej poddano hipotezę MAK/Millera, tj. hipotezę przedstawioną w raportach rosyjskiej komisji MAK i polskiej komisji Millera. Zgodnie z tą hipotezą samolot Tu-154 obniżył swój lot w okolicy działki Bodina na kilka metrów nad ziemią, w wyniku czego uderzył lewym skrzydłem w brzozę - w wyniku czego odcięty został koniec skrzydła - w wyniku czego obrócił się na plecy - w wyniku czego uderzył w ziemię - w wyniku czego rozsypał się na tysiące szczątków. Przeprowadzone badania wykazały, że hipoteza ta jest fałszywa, gdyż wykluczają ją powszechnie znane prawa fizyki i ogromna dokumentacja zdjęciowa i filmowa pokazująca deformację szczątków i ich rozłożenie na powierzchni ziemi. Sformułowanie tej fałszywej hipotezy było możliwe wyłącznie w wyniku pominięcia podstawowych dowodów, tj.:
- pominięcia raportu polskich archeologów wykazującego, że samolot został rozdrobniony na ok. 60 tysięcy części i ukazującego rzeczywiste rozłożenie szczątków,
- pominięcia faktu, że na wrakowisku nie ma krateru, jaki powstałby, gdyby samolot uderzył w ziemię,
- pominięcia badania samego wraku samolotu,
- pominięcia badania rejestratorów z lotniska i przede wszystkim
- karygodnego zaniechania badania ciał ofiar.
Przeprowadzone badania naukowe wykazały jednoznacznie, że:
1) samolot leciał wyżej, niż to wskazano w hipotezie MAK/Millera, a więc nie mógł uderzyć w brzozę Bodina,
2) gdyby jednak samolot uderzył w brzozę, to nie zostałaby odcięta końcówka skrzydła, lecz przecięta brzoza,
3) gdyby jednak odcięta została końcówka skrzydła, to samolot nie mógłby odwrócić się w powietrzu na plecy,
4) gdyby jednak samolot uderzył w ziemię po odwróceniu się na plecy, to nie nastąpiłaby taka jego dezintegracja, jaką widać na wszystkich zdjęciach z wrakowiska.
Wśród wielu dowodów wskazujących na rzeczywisty przebieg Katastrofy Smoleńskiej są takie, które mają charakter dowodów rozstrzygających. Z praw mechaniki wynika bowiem, że znane z licznych zdjęć podłużne rozerwanie kadłuba mogło nastąpić wyłącznie na skutek wewnętrznej eksplozji. Innym takim dowodem jest położenie szczątków z wnętrza kadłuba wcześniejsze niż ślad pierwszego jego uderzenia w ziemię. Dowodzi to, że była to katastrofa typu 2B, czyli rozerwanie kadłuba nastąpiło w powietrzu, jeszcze zanim dotknął on ziemi.
Wnioski płynące z przedstawionych na Konferencjach Smoleńskich badań z różnych dziedzin nauki są zgodne i potwierdzają się wzajemnie. Badania geodezyjne i geotechniczne, archeologiczne i medyczne, fizyczne i chemiczne, mechaniczne i aerodynamiczne, elektrotechniczne i akustyczne - wszystkie przedstawione na Konferencjach referaty układają się w spójny obraz i pozwalają na sformułowanie następujących wniosków.
1. Katastrofa Smoleńska stanowiła to, co w literaturze światowej określa się jako controlled demolition (kontrolowana rozbiórka) i została zrealizowana przez serię eksplozji materiałów wybuchowych, jakie miały miejsce w zamkniętych profilach samolotu, a tym samym były niedostępne dla inspekcji pirotechnicznych.
2. Rosyjska ekipa kontrolująca miejsce Katastrofy dołożyła starań, aby uwiarygodnić hipotezę MAK/Millera. Temu celowi służyło przenoszenie szczątków w wyznaczone miejsca oraz zatajanie i niszczenie dowodów przeczących hipotezie.
3. Chociaż ogólny przebieg Katastrofy Smoleńskiej jest znany i można go było ustalić na podstawie nielicznych stosunkowo dowodów dostępnych dla niezależnych badań, to jest oczywiste, że śledztwo dotyczące przyczyn Katastrofy wymaga przeprowadzenia badań podstawowych dowodów, jakimi są szczątki wraku samolotu i szczątki ofiar Katastrofy. Bez przeprowadzenia badań tych dowodów niemożliwe jest ustalenie wielu ważnych faktów, a tym samym niedopuszczalne byłoby zamknięcie śledztwa.
Komitet Naukowy Konferencji Smoleńskiej
Warszawa, 3.10.2015