Naszym wrogiem jest system, który osacza nas pojedynczo i często bez jednego okrzyku protestu doprowadza do wykluczenia społecznego, a niekiedy śmierci. Z powodów politycznych, nadmiernego fiskalizmu lub dla przykładu i zastraszenia innych. Czasem jesteś ofiarą sędziego czy komornika, agresywnego policjanta, niesprawiedliwego urzędnika skarbowego lub niedbałego lekarza. Bywa, że dręczy Ciebie w pracy bezkarny mobber. Czasem oprawcą jest pojedynczy człowiek, a dość często instytucja czy rój, sitwa agresorów. Najczęściej jesteś zwykłym człowiekiem, ale bywa, że jesteś kimś znanym, ale i to Ci wiele nie pomoże. System dba tylko sam o siebie i nawet jego członkowie oraz siepacze mają na tyle wolności o ile realizują jego cele.

Jacy ludzie najczęściej padają ofiarami systemu? Niepokorni, kreatywni i tacy, co nie umieją sobie poradzić z opresyjnym państwem, zamordyzmem i dyktatem nowej klasy (biurokratury). Jedni chcieli być pożyteczni dla Polski, inni żyć normalnie i godnie.

Co to znaczy „nie zostawiamy nikogo”? Znaczy, że pomagamy ludziom, którzy toną i stracili wiarę, że dadzą sobie radę. Czasem z winy przytłaczających okoliczności a czasem z powodu własnej nieumiejętności w radzeniu sobie z systemem. Chodzi o tych wszystkich, którzy wykazali aktywność i inicjatywę na polu polityki, ekonomi, kultury i zostali wdeptani w ziemię, osamotnieni, pozostawieniu własnemu losowi.

Nasza wiecznie młoda demokracja (zakamuflowany totalitaryzm) jest bardzo podobna do portretu Doriana Grey’a. Z zewnątrz widzimy wylizane medialnymi ozorami gęby polityków, ale ta fasada kryje koszmarny obraz pełen zepsucia i szpetoty: korupcji, kłamstwa, zaprzaństwa i zdrady. Dokładnie tak, jak na metafizycznym portrecie bohatera powieści Oskara Wilde’a.

Powinniśmy pamiętać słowa Jana Pawła II „Jeden drugiego brzemiona noście” – to zwięzłe zdanie apostoła jest inspiracją dla międzyludzkiej i społecznej solidarności. Solidarność – to znaczy: jeden i drugi, a skoro brzemię, to brzemię niesione razem, we wspólnocie. A więc nigdy: jeden przeciw drugiemu. Jedni przeciw drugim. I nigdy brzemię dźwigane przez człowieka samotnie. Bez pomocy drugich. Nie może być walka silniejsza od solidarności. Nie może być program walki ponad programem solidarności. Inaczej rosną zbyt ciężkie brzemiona. I rozkład tych brzemion narasta w sposób nieproporcjonalny. Gorzej jeszcze, gdy mówi się: naprzód „walka” – choćby w znaczeniu walki klas – to bardzo łatwo drugi czy drudzy pozostają na polu społecznym przede wszystkim jako wrogowie. Jako ci, których trzeba zwalczyć, których trzeba zniszczyć. Nie jako ci, z którymi trzeba szukać porozumienia – z którymi wspólnie należy obmyślać, jak dźwigać brzemiona. „Jeden drugiego brzemiona noście”. (...)[1]

Jak wyglądamy w świetle tych słów?

Kilka przykładów:

 

• Jerzy Zalewski, reżyser: „Historia Roja trwa już 4 lata. Niestety nie zdążyłem z montażem i oddałem ten film w grudniu 2010 roku, kiedy już zaczynał się nawrót różnych UB-eków na Woronicza. W tej chwili jestem bankrutem i nie mogę nic zrobić. Jak księgowy TVP ukrywa te 5 mln złotych w bilansach przedsiębiorstwa jest dla mnie zagadką – powiedział na Jarmarku WNET reżyser Jerzy Zalewski. Ten film zmienił swój kształt dzięki wspaniałej montażystce pani Wandzie Zeman. W sumie cały problem polega na 2011 roku, w którym należnych pieniędzy nie płacono mi przez cały rok. I to całkowicie zadłużyło produkcję, że ja do dzisiaj ją spłacam. Mam zajęte konto, mnóstwo długów jak i procesów. Telewizja, która włożyła w ten projekt 5 mln złotych ma z tym filmem problem – zaznaczył Zalewski. Martwię się, że rocznicowe obchody Powstania Warszawskiego będą tak jałowe jak w tym roku. Byłem na Powązkach i jestem tym zdegustowany. Będziemy gwizdać na Platformę, ale jak przejdzie świta Jarosława Kaczyńskiego to owacja na stojąco. To wyglądało tak, jakby wrócili z Powstania. Generalnie nie podobało mi się kogo widziałem na Powązkach-zarówno pośród żywych jak i umarłych – przedstawił reżyser swoją opinie na temat oficjalnych obchodów PW44.”