Obejrzałam "Naszą klasę" T. Słobodzianka i kwalifikuję ją do dzieł z serii ?"tuby propagandowej". Historia przedstawiona bardzo wybiórczo i tendencyjnie. Może z tego powodu, po wystawieniu jej w innych krajach Europy pojawiła się tendencja do nazywaniu niemieckich obozów koncentracyjnych "polskimi obozami zagłady"?

A jeśli chodzi o fakty, to zabrakło w niej podania liczby 15 000 polskich Żydów wypędzonych w 1968 r. Paszport w jedną stronę wręczyli im fanatycy komunizmu, nakazujący zastraszanym obywatelom, zgodnie z nakazem I sekretarza PZPR, "konsekwentnie zwalczać wszelkie objawy nacjonalizmu, nienawiści rasowej...".

Fanatyczny komunizm potrafi zastąpić nie tylko zdrowy rozsądek, ale i chrześcijańskie cnoty, bo przecież wypędzali ich koledzy, wśród nich Żydzi.

Na banicję nie skazał ich Kościół, żołnierze Armii Krajowej, wywłaszczeni i znacjonalizowani, uratowani z rzezi wołyńskiej, repatriowani z Kresów, wracający z łagrów, bo jako wrogowie ludu i karły reakcji byli opluwani równie skutecznie jak ci skazani na banicję w 1968 roku.

Sztuka w żadnym wypadku nie nadaje się na historię w pigułce.

I raczej nie obejrzę kolejnej sztuki autora, przeczytałam recenzję w "Rzeczpospolitej".

"Najnowsza premiera sztuki Słobodzianka odbyła się w Niedzielę Palmową i stała się rodzajem gorzkich rekolekcji. Trafnie ukazała, że fanatyczna dewocja potrafi zastąpić nie tylko zdrowy rozsądek, ale i chrześcijańskie cnoty" - pisze Jan Bończa-Szabłowski.

Dla mnie gorzką rekolekcją jest wciąż trwająca, obsesyjna nienawiść fanatyków komunizmu do Polaków, którzy mieli i mają odwagę sprzeciwić się zniewoleniu i odczłowieczeniu narzucanym przez systemy totalitarne.

Nienawiść trwa, Polaków nazwanych "karłami reakcji" nikt w wolnej Polsce nie przeprosił, a ich oprawców nie potępił. Dobra zabrane wywłaszczonym ( w tym Kościołowi) nie zostały oddane, lecz stały się majątkiem innych bogaczy (karłów reakcji?). Fanatyzm komunistyczny przejawia się nie tylko w ukrywaniu i fałszowaniu prawdy historycznej, przejawia się w niszczeniu starań o utrwalenie istotnych w historii Polski wydarzeń i ich uczestników. Skazywaniu na powtórną banicję skrzywdzonych, wykluczonych, pozbawionych rodzinnego domu i prawa do godnego życia.

W Gdańsku samorząd miasta bez konsultacji ze środowiskiem, które go wybrało, podejmuje decyzję o przywróceniu Stoczni Gdańskiej imienia Lenina. Miejscu, w którym strzelano do polskiego robotnika i podnoszono dłoń na godność człowieka.

I to, że władze czy inni działacze odwołują się tak chętnie do etosu Solidarności, a jednocześnie ich czyny to przekreślają to fanatyczna, komunistyczna "dewocja", która potrafi zastąpić nie tylko zdrowy rozsądek, ale i chrześcijańskie cnoty.

Samorząd Gdańska zagospodarowuje przestrzeń publiczną po uważaniu. Właścicielem Europejskiego Centrum Solidarności czyni obywatela niemieckiego, który wyrzeka się polskiego obywatelstwa, a Gdańską Katownię proponuje zagospodarować jako miejsce tolerancji, czyli Muzeum Homoseksualizmu.

I to jest "także opowieść o grupie ludzi, która, na swój sposób, chciała nadać światu sens i podporządkować rzeczywistość własnym marzeniom" , o której T. Słobodzianek jeszcze książki nie napisał. A jest to grupa liczna.

Dlatego niezmiennie popieram protest przeciwko obniżaniu poziomu i zakresu nauczania.

Bożena Ratter