Pięćdziesiąt miesięcy kłamstw i ignorancji przekreśla 25 lat życia w poczuciu wolności i niepodległości. Jest to wystarczający, chociaż przecież nie jedyny powód kontestacji "święta 4 czerwca". Pochowanie generała Jaruzelskiego z honorami obok niezidentyfikowanych do dzisiaj grobów żołnierzy wyklętych, tuszowanie zbrodniczych wyroków, uniewinnianie odpowiedzialnych za masakry okresu PRL, ukrywanie winnych politycznych mordów, w tym prawdziwych zabójców błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki to tylko wierzchołek góry lodowej niesprawiedliwości i upokorzeń, towarzyszących Polsce od 1989 roku, dzięki grubej kresce Tadeusza Mazowieckiego.

Od pięćdziesięciu miesięcy przez Krakowskie Przedmieście przechodzi Marsz Pamięci Polaków, którzy domagają się wyjaśnienia prawdy o katastrofie smoleńskiej i powołania międzynarodowej komisji, która zagwarantowałaby rzetelne prowadzenie śledztwa i ocaliłaby resztę systematycznie niszczonej ewidencji zbrodni. Uczestnicy marszu mają coraz więcej przesłanek, by nie porzucać tej narodowej misji pamięci, wołania o sprawiedliwość i ujawnienie winnych. Idą przeciwko propagandowej machinie medialnej i obojętności większej części społeczeństwa i świata. Nazywani są "wyznawcami religii smoleńskiej" i lekceważeni machnięciem ręki.

Nikt z prześmiewców nie zwraca jednak uwagi, że to nie "wiara" prowadzi protestujących, ale naukowo sprawdzone fakty i uczciwie analizowana ewidencja. Wiadomo już, że na pokładzie rządowego Tupolewa doszło 10 kwietnia 2010 do wybuchu. Najnowsza informacja o wewnętrznej eksplozji silnika powinna pozbawić złudzeń wszystkich naiwnych. Dowodzi bowiem jednego: zamachowcy przygotowali zbrodnię tak, by Prezydentowi Lechowi Kaczyńskiemu i towarzyszącym mu osobistościom nie dać żadnych szans przeżycia. By zginęli wszyscy, co gorliwie ogłoszono jeszcze przed zakończeniem pozorowanej akcji ratowniczej.

Aleksander Rybczyński