Pamięci Ofiar Katastrofy Smoleńskiej. "Czwórkami do Nieba szli..." – Jacek Surówka, Aleksander Szczygło, Jerzy Szmajdziński, Jolanta Szymanek-Deresz XXI
data:05 kwietnia 2014     Redaktor: husarz

 

Smoleńsk 10 kwietnia 2010
PAMIĘTAMY O KAŻDYM Z NICH

 

  
  

  

  

  

  

Jacek Surówka – podporucznik BOR


Urodzony 2 lipca 1974 roku w Krakowie. Ojciec był malarzem, matka trenerką gimnastyki artystycznej i nauczycielką W-F. Ukończył liceum plastyczne. Trenował sztuki walki. Służbę wojskową odbył w Krakowskiej 6 Brygadzie Desantowo- Szturmowej. W 2001 roku został funkcjonariuszem w Biurze Ochrony Rządu. Wraz z poślubioną 12 lat wcześniej żoną Krystyną przeprowadził się do Warszawy, w 2007 zamieszkali w Milanówku. Studiował pedagogikę specjalną. W czerwcu 2010 miał bronić pracę magisterską. Był wolontariuszem w fundacji Centrum Rehabilitacji, Edukacji i Opieki TPD „Helenów”, zajmującej się niepełnosprawnymi dziećmi. Znał biegle trzy języki: angielski, niemiecki, hebrajski. Pasjonował się motoryzacją.

– To nie jest takie czcze gadanie po śmierci, to naprawdę był wspaniały chłopak, skromny, szczery, otwarty. Szybko się ze wszystkimi zaprzyjaźniał, zwłaszcza z dziećmi- wspomina przyjaciel Sebastian Widalski.
– W przyszłości chciał pracować z dziećmi niepełnosprawnymi, które, jak mówił, pozwoliły mu inaczej spojrzeć na życie- wspomina wicedyrektorka fundacji „Helenów” Beata Jarczewska.
Jacek, pseudonim „Płetwa” był jednym z najmłodszych funkcjonariuszy BOR. - Był świetnie wyszkolony, skakał ze spadochronem, nurkował, jeździł konno, na nartach. Ciężko pracował, by znaleźć się wśród elity polskich funkcjonariuszy- wspomina szef BOR generał Mirosław Gawor.

– Niewysoki, ale za to niezwykle silny. Do BOR dostał się dzięki niebywałej wytrwałości i ogromnej woli walki, jaka w nim tkwiła. Mówił mi: nie masz pojęcia, jakie tam są wielkie chłopy, cały czas próbuję za nimi nadążyć- wspomina Marek, kuzyn Jacka.

Zginął 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie rządowego samolotu pod Smoleńskiem. Miał 36 lat.

Jacek Surówka został pośmiertnie awansowany na stopień podporucznika.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.







  
  

  

  

  

  

Aleksander Szczygło – Szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego


urodził się 27 października 1963 roku w podolsztyńskich Jezioranach. Mieszkał z rodzicami Stanisławem i Stefanią oraz  piątką rodzeństwa w Czerwonce w gminie Biskupiec. Po skończeniu  Technikum Kolejowego w Olsztynie  ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego.

Aleksander Szczygło był wieloletnim, jednym z najbliższych współpracowników Lecha Kaczyńskiego, z którym spotkał się już w czasie studiów na Uniwersytecie Gdańskim (późniejszy prezydent był tam wykładowcą), a osobiście poznał  w 1990 roku w biurze prawnym w Komisji Krajowej Solidarności (Lech Kaczyński pełnił funkcję wiceprzewodniczącego „S”). W latach 1990- 1991 był asystentem Lecha Kaczyńskiego, sprawującego mandat senatora OKP. W latach 1991-1992 był specjalistą ds. legislacyjnych w kierowanym przez Lecha Kaczyńskiego Biurze Bezpieczeństwa Narodowego ( BBN był wówczas nadzorowany przez Lecha Kaczyńskiego jako ministra w kancelarii Wałęsy),  a po powołaniu Lecha Kaczyńskiego  na stanowisko Prezesa  Najwyższej Izby Kontroli został dyrektorem gabinetu prezesa.  W 1996 roku ukończył roczny kurs dla pracowników administracji publicznej z Europy Środkowej i Wschodniej na Uniwersytecie Wisconsin w USA, odbył także praktykę w Kongresie Stanów Zjednoczonych. (Pobyt w Wisconsin był pomysłem Lecha Kaczyńskiego, który miał plan  stworzenia profesjonalnej kadry administracyjnej). Od stycznia do października 1997 był doradcą Głównego Inspektora Pracy, następnie do 2000 dyrektorem Departamentu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej a  w 2001 doradcą prezesa zarządu PKO BP.

Od 2001 był posłem Prawa i Sprawiedliwości. Po objęciu władzy przez PiS, w grudniu 2005 został wiceszefem MON, odpowiadał m.in. za sprawy społeczne. W  2006 roku objął urząd szefa Kancelarii Prezydenta Lecha Kaczyńskiego (złożył wówczas mandat poselski). W  2006 objął stanowisko ministra obrony narodowej. Często spotykał się z żołnierzami na misjach- w ciągu 9 miesięcy kierowania resortem był w Libanie, Kosowie, Bośni, czterokrotnie w Afganistanie i czterokrotnie w Iraku. Jako  minister obrony podjął m.in. decyzję o zakupie bezzałogowych samolotów rozpoznawczych. W przyspieszonych wyborach 2007 został ponownie posłem PiS. 14 marca 2007 otrzymał nominację do Rady Bezpieczeństwa Narodowego. Jako szef BBN koncentrował się na profesjonalizacji armii, zarzucając rządowi PO zbyt pośpieszne odejście od obowiązkowej służby wojskowej oraz zwlekanie z ratyfikacją umowy o ulokowaniu w Polsce bazy rakiet przechwytujących. Za błąd uznawał przejęcie przez polski kontyngent w Afganistanie odpowiedzialności za prowincję Ghanzi (Jego zdaniem należało utrzymać wojsko polskie w ramach amerykańskich misji ISAF). Wyrażał zaniepokojenie cięciami budżetowymi w MON i sytuacją polskiego przemysłu zbrojeniowego. Interesował się także zagadnieniami bezpieczeństwa energetycznego i dywersyfikacji dostaw energii. Zajmował się sytuacją w służbie zdrowia.

Zginął 10 kwietnia 2010 r w katastrofie rządowego samolotu pod Smoleńskiem. Pochowany w Kwaterze Smoleńskiej na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Miał 47 lat.

W 2009 roku odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej.
W 2010 roku odznaczony Ukraińskim  Orderem „Za Zasługi” II Stopnia.
Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.







  
  

  

  

  

  

Jerzy Szmajdziński – Wicemarszałek Sejmu


Urodzony 9 kwietnia 1952 roku we Wrocławiu, gdzie w latach 1966-1971 uczył się w Elektronicznych Zakładach Naukowych a  następnie ukończył studia na Akademii Ekonomicznej. W latach 1973-1990 był członkiem PZPR, od 1986 w Komitecie Centralnym. Jednocześnie w latach 1984-1989 był przewodniczącym Zarządu Głównego Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej i w latach 1986-1989 członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. W 1989 r. został kierownikiem Wydziału Organizacyjnego KC PZPR. Po samorozwiązaniu partii przystąpił do SdRP. Od 1999 w Sojuszu Lewicy Demokratycznej we władzach partii, w 2008 został wiceprzewodniczącym  SLD.

W latach 1988-1990 wiceprezes Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

Przez 23 lata sprawował mandat poselski: w Sejmie PRL IX kadencji w latach 1985-1989 i potem od 1991 roku. W Sejmie był m.in. dwukrotnie przewodniczącym Klubu Parlamentarnego SLD , przewodniczącym Komisji Obrony Narodowej, w 2007 został wybrany wicemarszałkiem Sejmu .

Od 2001 r. w rządach Leszka Millera i Marka Belki był ministrem obrony narodowej. Pod jego kierownictwem powstał projekt ustawy zakładającej cywilną i demokratyczną kontrolę nad armią.  – Był pracowity, solidny, miał ogromne poczucie odpowiedzialności. Jako szef nigdy nie zwalał winy za nieprzewidziane wydarzenia na podwładnych. Gdy umawialiśmy się na coś, to zawsze dotrzymywał ustaleń- wspomina Janusz Zemke.
W 2009 roku ogłoszony kandydatem SLD w wyborach prezydenckich.

- Nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek na kogoś podniósł głos. Jaki był naprawdę? Po prostu dobry. Wcale nie nadęty, powolny czy odizolowany. Takie określenia brały się stąd, że trudno było go wyprowadzić z równowagi, nigdy nie reagował nerwowo- wspomina  Stanisław Pelczar, były prezes Radia Wrocław.

Poseł Jan Chaładaj, z którym wspólnie prowadził klub studencki Simplex wspomina:- Dobry człowiek, jak miał komuś powiedzieć coś złego, to po prostu się nie odzywał. W Simplexie ja byłem szefem, a Jurek mi pomagał. Już wtedy był solidny i dobrze zorganizowany.

Zginął 10 kwietnia 2010 r w katastrofie rządowego samolotu pod Smoleńskiem. Miał 58 lat. Pochowany na Cmentarzu w Wilanowie. Żona Małgorzata po jego śmierci została wybrana do Rady Warszawy w 2010 r. i do Sejmu w 2011. Miał dwoje dzieci.

Odznaczony w 2002 roku estońskim Orderem Białej Gwiazdy I Klasy.
W 2010 pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski
Miał przyznane honorowe obywatelstwa: Jeleniej Góry w 2002, Bolkowa w 2004, Dolnego Śląska pośmiertnie w 2010, Legnicy pośmiertnie w 2011.







  
  

  

  

  

  

Jolanta Szymanek-Deresz – Posłanka Klubu Lewica, wiceprzewodnicząca SLD


Urodzona 12 lipca 1954 roku w Przedborzu, pochodziła z rodziny prawniczej (ojciec Tadeusz był sędzią Sądu Najwyższego i prezesem Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych SN). Kontynuowała tradycję rodzinną: po nauce w XXI Liceum Ogólnokształcącym w Łodzi przez 2 lata studiowała na Uniwersytecie Łódzkim, potem przeniosła się do Warszawy, gdzie w  1977 ukończyła Wydział Prawa i Administracji. Po zrobieniu aplikacji sądowej pracowała w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy, a po zdaniu egzaminu adwokackiego- w kancelarii adwokackiej. Od 1996 roku była członkiem Międzynarodowej Ligi Prawa Konkurencji.

W latach 1997-1990 należała do PZPR. Od 2000 roku pracowała w kancelarii Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego, co uczyniło ją osobą na tyle znaną, że bez trudu zdobyła dwukrotnie  mandat poselski w wyborach 2005 z listy SLD i wyborach 2007 roku  z listy koalicji Lewica i Demokraci. W czerwcu 2008 została wiceprzewodniczącą SLD. Specjalizowała się w sprawach międzynarodowych. Występując po raz ostatni na forum Sejmu w czasie czwartkowej debaty o priorytetach polskiej polityki zagranicznej na 2010 rok przekonywała, że nasz kraj ma szansę być jednym z najważniejszych w UE. „ Ma też olbrzymią możliwość realizowania misji: Silna Polska w silnej Europie. Polska powinna inicjować rzeczowe rozmowy na temat przyszłości Europy”. Zajmowała się też problematyką konstytucyjną.

Miała opinię polityka świetnie radzącego sobie w dyskusjach i sporach, które zawsze prowadziła stanowczo, ale też z kulturą. Oprócz polityki pochłaniał ją sport, zwłaszcza tenis.
Dwukrotnie wygrywała rankingi „Polityki” i „Wprost”- w pierwszym jako najlepszy z 12 posłów, w drugim jako najlepiej ubrana posłanka.
Mąż, Paweł Deresz, jest dziennikarzem, córka Katarzyna prawniczką.

Zginęła 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie rządowego samolotu pod Smoleńskiem. Miała 56 lat. Pochowana w Kwaterze Smoleńskiej na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

W 2002 roku odznaczona estońskim Orderem Białej Gwiazdy I Klasy.
W 2010 r pośmiertnie odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.



Zobacz równiez:





Informujemy, iż w celu optymalizacji treści na stronie, dostosowania ich do potrzeb użytkownika, jak również dla celów reklamowych i statystycznych korzystamy z informacji zapisanych w plikach cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies można kontrolować w ustawieniach przeglądarki internetowej. Korzystając z naszej strony, bez zmiany ustawień w przeglądarce internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies, opisaną w Polityce prywatności.