Smoleńsk 10/04

Pamięci Ofiar Katastrofy Smoleńskiej. "Czwórkami do Nieba szli..." – Adam Pilch, Katarzyna Piskorska, Maciej Płażyński, Tadeusz Płoski XVII

data:31 marca 2014 Redaktor: husarz

Smoleńsk 10 kwietnia 2010
PAMIĘTAMY O KAŻDYM Z NICH

ks. Adam Pilch – pułkownik, kapelan ewangelicki

urodził się 26 czerwca 1965 r. w Wiśle.
W 1989 r. ukończył studia na wydziale teologii ewangelickiej Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Od 1996 r. był proboszczem ewangelicko-augsburskiej parafii Wniebowstąpienia Pańskiego w Warszawie. Był dziekanem Warszawskiego Okręgu Wojskowego i zastępcą ewangelickiego biskupa wojskowego, a w 2009 r. objął funkcję p.o. naczelnego kapelana ewangelickiego.

Był członkiem kapituły Orderu Uśmiechu.

Zginął 10 kwietnia 2010 roku pod Smoleńskiem. Osierocił córkę Emmę.

Pierwsze słowa inskrypcji z tablicy poświęconej ks. Pilchowi – cytat z jego kazania – brzmią: „W Królestwie Bożym nie ma gorszych lub lepszych. Największym jest ten, który niżej pochyla się do nóg sióstr i braci, aby służyć im w miłości”.

W 2011 r. ukazał się zbiór jego 40 kazań „Byłem przechodniem”.

„Największą jego miłością była rodzina – podkreśla w swoim wspomnieniu o nim Cezary Gmyz – wielu pastorów sprowadza swoje żony do funkcji służebnych. Adam zawsze traktował Kornelię jak partnera. Nie ukrywał, że kazania, jakie wygłaszał, pisał razem z żoną, która jest również świetnym teologiem.”

Ks. Adam Pilch w 2007 r. został odznaczony Złotym Medalem Alberta Schweitzera, a w 2010 r., pośmiertnie, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W 2010 r. został pośmiertnie awansowany do stopnia generała brygady.

Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie.

MF

Katarzyna Piskorska – działaczka niepodległościowa, artysta plastyk

urodziła się 2 marca 1937 r. w Warszawie, była córką Tomasza Piskorskiego i Marii z Podgórskich. Gdy miała 2 lata jej ojciec, uczestnik kampanii wrześniowej, został internowany i rozstrzelany w Charkowie. Jej rodzice byli czynnymi harcmistrzami.
W czasie powstania warszawskiego pomagała matce, która była łączniczką – m.in. uczyła się opatrywania rannych i pomagała szyć pasy do karabinów.

Po zdaniu w 1956 r. egzaminów na Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i na Wydział Biologii Uniwersytetu Warszawskiego z powodów politycznych została skreślona z listy studentów na obu wydziałach. Została jednak wolną słuchaczką na ASP i po roku otrzymała indeks. W 1962 r. ukończyła studia na wydziale rzeźby.
Przez lata pracowała jako nauczycielka plastyki, pod koniec pracy zawodowej prowadziła w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Warszawie zajęcia rzeźbiarskie – w 1980 r. została zwolniona z powodów politycznych.

Przez wiele lat działała w harcerstwie jako instruktorka i drużynowa, jednak w 1961 r. z powodu upolitycznienia ZHP zawiesiła swoją w nim działalność.

Od 13 grudnia 1981 r. wspierała działalność Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, m.in. udostępniała swój dom na zebrania, a w piwnicy przechowywała maszynę drukarską, na której drukowano wydawnictwa niezależne. Przechowywała tez dokumenty KOR-u oraz ukrywała działaczy podziemia solidarnościowego.

Działała na rzecz społeczeństwa też jako artysta plastyk, m.in. tworzyła ołtarze katyńskie na Boże Ciało w parafii Karola Boromeusza na Powązkach, gdzie swoją siedzibę ma Warszawska Rodzina Katyńska. Zaprojektowała też medal, który w ustanowionym przez Sejm Dniu Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej jest przyznawany osobom zasłużonym dla sprawy katyńskiej.

W latach 1962–1999 uczestniczyła w ponad 120 ogólnopolskich i międzynarodowych wystawach rzeźby i medalierstwa. Była laureatką licznych nagród.

Zginęła 10 kwietnia 2010 roku pod Smoleńskiem.
Została pochowana na Starych Powązkach.

W 2005 r. została odznaczona Medalem Pro Memoria, a w 2010 r., pośmiertnie, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

MF

Maciej Płażyński – Poseł na Sejm RP

urodził się 10 lutego 1958 r. w Młynarach, jego rodzice byli lekarzami weterynarii.
Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Pasłęku, po czym przez rok pracował fizycznie na Śląsku. W latach 1977–1991 studiował prawo na Uniwersytecie Gdańskim.

Działał aktywnie w opozycji demokratycznej, m.in. należał do Ruchu Młodej Polski, był współzałożycielem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, a jesienią 1981 r. koordynował strajk okupacyjny na Uniwersytecie Gdańskim. Współtworzył Spółdzielnię Pracy Usług Wysokościowych „Świetlik”, w której znalazło zatrudnienie wielu działaczy opozycji demokratycznej.
Był prezesem konserwatywnego Klubu Myśli Politycznej im. Lecha Bądkowskiego, a w 1989 r. współtworzył stowarzyszenie Kongres Liberałów. W 1990 r. został członkiem ugrupowania Koalicja Republikańska, które przystąpiło potem do Partii Konserwatywnej.

W sierpniu 1990 r. został wojewodą gdańskim. W 1996 r. roku został wiceprzewodniczącym Akcji Wyborczej Solidarność w województwie gdańskim, a w 1997 r. uzyskał mandat posła na Sejm III kadencji, po czym wybrano go na urząd Marszałka Sejmu.
19 stycznia 2001 r., wraz z Andrzejem Olechowskim i Donaldem Tuskiem, założył Platformę Obywatelską, był też jej pierwszym przewodniczącym. Odszedł z PO w 2003 r.

W wyborach parlamentarnych w 2005 r. startował do Senatu jako niezależny kandydat. W Senacie VI kadencji był wicemarszałkiem. Przed drugą turą wyborów prezydenckich w 2005 r. zadeklarował swoje poparcie dla Lecha Kaczyńskiego.

We wrześniu 2007 r. po raz trzeci uzyskał mandat poselski.
W maju 2008 r. został prezesem Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” w Warszawie. Działalność na rzecz Polonii była dla niego ogromnie ważna, szczególny nacisk kładł na potrzebę pomocy Polakom na Wschodzie. Kierowana przez niego „Wspólnota Polska” opracowała obywatelski projekt ustawy o repatriacji dotyczący powrotu do Ojczyzny osób pochodzenia polskiego deportowanych i zesłanych przez władze ZSRR.

Zginął 10 kwietnia 2010 roku pod Smoleńskiem. Pozostawił żonę Elżbietę i troje dzieci: Jakuba, Katarzynę i Kacpra.

„Byłeś człowiekiem wspólnot – tak mówił o Macieju Płażyńskim w homilii podczas mszy pogrzebowej abp Leszek Sławoj Głódź – (…) Ale ty ponad te kręgi ludzkich wspólnot, w których się obracałeś, wyrastałeś. Ich koloryt tworzyłeś. Dla ich dobra pracowałeś. O drodze, jaką szły, często decydowałeś”.

W 2000 r. został uhonorowany Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy, a pośmiertnie, w 2010 r. – Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Został też wyróżniony Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

Corocznie dziennikarzom i mediom służącym Polonii przyznawana jest Nagroda im. Macieja Płażyńskiego.

MF

ks. Tadeusz Płoski – generał dywizji, Biskup polowy Wojska Polskiego

urodził się 9 marca 1956 r. w Lidzbarku Warmińskim. W wieku dwudziestu lat wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Metropolii Warmińskiej „Hosianum” w Olsztynie. Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1982.
W latach 1983–1986 studiował prawo kanoniczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1986 r. pracował w kurii biskupiej oraz sądzie biskupim diecezji warmińskiej w Olsztynie.

W 1993 r. na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie doktoryzował się, a w 2007 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk prawnych. W 1994 r. ukończył Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne. Pracował w Katedrze Prawa Kanonicznego i Wyznaniowego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie.
W 2008 r. został profesorem nadzwyczajnym.

W 1992 r. rozpoczął służbę w Ordynariacie Polowym Wojska Polskiego. Od 1995 r. był dziekanem Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, a od 2001 r. – Biura Ochrony Rządu. W latach 1996–2004 był opiekunem alumnów Wyższego Seminarium Duchownego Ordynariatu Polowego. Pracował także jako korespondent Radia Watykańskiego i Katolickiej Agencji Informacyjnej. W 2004 r. papież Jan Paweł II mianował go biskupem polowym Wojska Polskiego.

Był członkiem Rady Prawnej prac Konferencji Episkopatu Polski oraz delegatem ds. harcerzy, kombatantów i duszpasterstwa Policji. W 2005 r. wszedł w skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

Prof. Płoski był pracowitym naukowcem – pozostawił po sobie ponad 200 artykułów naukowych, książek i opracowań naukowych.

Zginął 10 kwietnia 2010 roku pod Smoleńskiem.

„To był niezwykle skromny człowiek. Nie lubił, aby go tytułować. Był bardzo bezpośredni i wrażliwy na krzywdę ludzką – tak wspominają go współpracownicy z Zakładu Prawa UWM – nieraz studenci zatrzymywali go na korytarzu i przedstawiali swe problemy, a on obiecywał im pomóc i słowa dotrzymywał.”
W 2010 r., pośmiertnie, otrzymał tytuł doctora honoris causa Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Został też awansowany pośmiertnie na generała dywizji.
Otrzymał bardzo wiele odznaczeń, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2008 r.), Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia polski (pośmiertnie, w 2010 r.), Medal Pro Memoria, Komandorię Missio Reconciliationis.
Został pochowany w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie.

MF