Tadeusz Lutoborski – prezes Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Warszawie, prawnik, dr ekonomii
Urodzony 6 czerwca 1926 r. w Warszawie. Ojciec Adam, bankowiec, podporucznik rezerwy, oficer 46. Pułku Ułanów, aresztowany przez Sowietów i osadzony w Kozielsku, zamordowany w Katyniu w kwietniu 1940 roku. Matka Wacława z domu Rząca, aresztowana przez Sowietów w czasie próby odwiedzenia męża w obozie, została przekazana przez NKWD do gestapo w Warszawie, torturowana na Szucha, zwolniona i ponownie aresztowana za pomoc Żydom w 1944 r, następnie wywieziona do obozu Bergen- Belsen, gdzie zmarła w 1945 (w tym samym obozie zmarła ciotka - Jadwiga Lutoborska, a w obozie w Dachau dziadek - Edmund Lutoborski).
Tadeusz Lutoborski był członkiem AK od 1943 roku, uczęszczał na tajne komplety do Gimnazjum Górskiego, miesiąc przed wybuchem Powstania zdał maturę. W Powstaniu Warszawskim brał udział w ramach IV Obwodu AK „Reduty Kaliskiej”.
Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim i ekonomię w Szkole Głównej Planowania i Statystyki. Pracował kolejno na UW, na Uniwersytecie Łódzkim, w Instytucie Koniunktur i Cen w Ministerstwie Handlu Zagranicznego, następnie był attaché ekonomicznym w Biurze Radcy Handlowego w Maroku, wykładał ekonomię na uniwersytecie w Annabie.
Po przejściu na emeryturę zaangażował się w sprawę katyńską. W Kościele św. Marcina w Warszawie umieścił tablice upamiętniające zamordowanych ojca, matkę i ciotkę. Był autorem słów pieśni Rodzin Katyńskich (muzykę do pieśni skomponował Henryk Mikołaj Górecki).
Żonaty z Anną z d. Sieińską miał 2 synów: Adama i Michała.
Zginął 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie rządowego samolotu pod Smoleńskiem. Pochowany w grobowcu rodzinnym na Starych Powązkach w Warszawie.
16 kwietnia 2010 r pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Tadeusz Lutoborski wraz z ojcem Adamem są bohaterami jednego z reportaży tworzących książkę "Ostatni krzyk. Od Katynia do Smoleńska historie dramatów i miłości" Barbary Stanisławczyk, poświęconej dziesięciu Ofiarom Katastrofy Smoleńskiej, głównie działaczom Federacji Rodzin Katyńskich oraz ich krewnym - ofiarom zbrodni katyńskiej z kwietnia 1940.
AŁ
Barbara Maciejczyk – stewardesa
Pracownik 36 Specjalnego Pułku Lotnictwa Transportowego im Obrońców Warszawy.
Urodzona 26 sierpnia 1981 r. w Białej Podlaskiej. Ukończyła Wydział Filologii Słowiańskiej na Uniwersytecie Warszawskim, Wyższą Szkołę Komunikowania i Mediów Społecznych w Warszawie oraz Studium Zarządzania Zasobami Ludzkimi.
Od stycznia 2007 r. pracowała w 36 Specjalnym Pułku Lotnictwa Transportowego. O lataniu marzyła od dziecka. Wylatała ok. 1397 godzin. W czasie lotu PLF 101 do Smoleńska pełniła funkcję szefowej pokładu.
Zginęła 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie rządowego samolotu pod Smoleńskiem.
Miała 29 lat. Została pochowana w Kwaterze Smoleńskiej na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
16 kwietnia 2010 r. odznaczona pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
AŁ
Barbara Mamińska – Dyrektor Biura Kadr i Odznaczeń Kancelarii Prezydenta RP
Urodzona 10 listopada 1957 r. w Pruszkowie. Ojciec Tadeusz Osiński, pseudonim Tek, był żołnierzem oddziału partyzanckiego Orlik i oddziału WiN walczącego na Lubelszczyźnie.
Działała w opozycji solidarnościowej na Lubelszczyźnie.
Ukończyła AWF w Krakowie na kierunku rehabilitacji ruchowej. W latach 1995-1998 kierowała sekcją Ośrodka Studiów Amerykańskich UW. Następnie była rzecznikiem prasowym i dyrektorem generalnym w Krajowym Urzędzie Pracy. Później pracowała jako dyrektor Biura Spraw Pracowniczych w Dyrekcji Generalnej PKP. W latach 2002- 2005 pracowała w stołecznym Ratuszu, gdy prezydentem Warszawy był Lech Kaczyński.
Żona Krzysztofa Mamińskiego, działacza kolejowej Solidarności. Ślubu cywilnego udzielił im osobiście ówczesny prezydent Warszawy - Lech Kaczyński.
Miała syna Radosława Sosińskiego.
Jako Dyrektor Biura Kadr i Odznaczeń Kancelarii Prezydenta RP "Nie była tylko urzędnikiem. Ściśle współpracowała ze środowiskami kombatanckimi w całej Polsce. Miała ciągle mnóstwo pomysłów. Oprócz napływających drogą ustawową kandydatur do odznaczeń, Basia Mamińska prowadziła własne poszukiwania ludzi i zdarzeń historycznych, które umykały formalnym strukturom.[ ...] W czasie uroczystości w Katyniu [...] miała wyczytać nazwiska obywateli Federacji Rosyjskiej odznaczonych przez Prezydenta RP w uznaniu wybitnych zasług w badaniu i ujawnianiu prawdy o zbrodni katyńskiej".[Janina Jankowska]
Zginęła 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie rządowego samolotu pod Smoleńskiem. Pochowana w Kwaterze Smoleńskiej na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
We wrześniu 2008 r. odznaczona portugalskim Orderem Zasługi w stopniu Wielkiego Oficera. 16 kwietnia 2010 r. pośmiertnie odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. 9 września 2010 r. pośmiertnie odznaczona wyróżnieniem „Zasłużony dla Miasta Warszawy”
AŁ
Bożena Mamontowicz- Łojek – Prezes Polskiej Fundacji Katyńskiej
Założycielka Warszawskiej Rodziny Katyńskiej, historyk teatru, teatrolog, działaczka społeczna.
Urodzona 22 grudnia 1937 roku. Skończyła Państwową Szkołę Baletową w Warszawie. Była tancerką Centralnego Zespołu Wojska Polskiego oraz scen operowych w Warszawie i Łodzi. Występowała w Zespole Pieśni i tańca „Mazowsze”. W 1966 roku ukończyła Uniwersytet Warszawski i obroniła doktorat w Katedrze Dziejów Oświaty i Kultury UW. Zajmowała się historią polskiego teatru i baletu oraz choreografią, opublikowała kilka książek i artykułów.
Była żoną historyka Jerzego Łojka, którego ojciec Leopold Łojek został zamordowany w Katyniu.
Przez lata walczyła o ujawnienie prawdy o katyńskim mordzie. „Jest to zbrodnia ludobójstwa, wojenna i przeciwko narodowi polskiemu – mówiła. – Sama decyzja o zamordowaniu 22 tysięcy oficerów, żołnierzy, policjantów była decyzją polityczną najwyższych władz Związku Radzieckiego”. Była współzałożycielką Rodzin Katyńskich, założycielką Warszawskiej Rodziny Katyńskiej w 1988 roku, współzałożycielką i prezesem Polskiej Fundacji Katyńskiej, współzałożycielką i sekretarzem Niezależnego Komitetu Historycznego Badania Zbrodni Katyńskiej, wydawała Zeszyty Katyńskie. W 1989 roku ustanowiła Nagrodę im. Jerzego Łojka (obecnie finansowaną i zarządzaną przez Fundację przy Instytucie Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku).
Zginęła 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie rządowego samolotu pod Smoleńskiem. Pochowana w grobowcu rodziny Łojków na Starych Powązkach w Warszawie.
W 2001 roku odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.
8 kwietnia 2008 roku Rada Polskiej Fundacji Katyńskiej nadała Jej Medal Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej.
!6 kwietnia 2010 r. pośmiertnie odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
AŁ