Pamięci Ofiar Katastrofy Smoleńskiej. "Czwórkami do Nieba szli..." – Janusz Kurtyka, Andrzej Kwaśnik, Bronisław Kwiatkowski, Wojciech Lubiński XII
data:27 marca 2014     Redaktor: husarz

 

Smoleńsk 10 kwietnia 2010
PAMIĘTAMY O KAŻDYM Z NICH

 

  
  

  

  

  

  

Janusz Kurtyka – Prezes Instytutu Pamięci Narodowej


urodził się 13 sierpnia 1960 r. w Krakowie, dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Nowej Hucie. W październiku 1979 r. rozpoczął studia w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1980 r. Janusz Kurtyka silniej związał się z nurtem niepodległościowym opozycji. Jesienią znalazł się wśród założycieli Niezależnego Zrzeszenia Studentów na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UJ, a następnie uczestniczył w strajku NZS, którego celem była walka o rejestrację Zrzeszenia.  Po wprowadzeniu stanu wojennego współtworzył konspiracyjną Radę Programową NZS, brał aktywny udział w działalności podziemia niepodległościowego. W związku z zaangażowaniem w działalność opozycyjną był rozpracowywany przez SB. W latach 1982–1983 kilkakrotnie przesłuchiwano go w Dzielnicowym Urzędzie Spraw Wewnętrznych w Krakowie Nowej Hucie.

Po skończeniu studiów kontynuował karierę naukową. W 1995 r. obronił w PAN rozprawę doktorską, a w 2000 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. W latach 1999–2002 i 2003–2006 był członkiem Rady Naukowej IH PAN. Wziął udział w kilku mediewistycznych międzynarodowych konferencjach naukowych poświęconych europejskiemu rycerstwu i szlachcie.

W 2000 r. został nominowany na dyrektora Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie
Jako prezes Stowarzyszenia Społeczno-Kombatanckiego Zrzeszenie „Wolność i Niezawisłość” Regularnie występował do Prezydenta RP z wnioskami o odznaczenia dla działaczy WiN; m.in. doprowadził do pośmiertnego uhonorowania Orderem Orła Białego zapomnianych dotąd prezesów trzech Zarządów Głównych WiN z lat 1945–1948. Przez wiele lat podejmował starania o ustanowienie dnia 1 marca dniem Żołnierzy Podziemia Niepodległościowego.

15.09.2000 r. Janusz Kurtyka objął funkcję dyrektora Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Krakowie. Pod koniec 2005 r. kierowany przez niego Oddział zatrudniał 96 osób w Krakowie oraz osiem w Kielcach i na wielu obszarach był najsprawniej działającą jednostką IPN w kraju.

Funkcję prezesa IPN Janusz Kurtyka objął 29.12.2005 r., kiedy to złożył ślubowanie przed niższą izbą polskiego parlamentu. Po objęciu funkcji prezesa IPN podjął intensywne zabiegi w celu zdynamizowania pracy wszystkich pionów merytorycznych Instytutu. Z dużą determinacją dążył do ograniczenia tzw. zbioru zastrzeżonego i wprowadzenia materiałów w nim przechowywanych do zasobu ogólnodostępnego. Działania te zakończyły się sukcesem, zbiór zastrzeżony został pomniejszony do rozmiarów minimalnych. Aktualnie zawiera on jedynie materiały o znaczeniu kluczowym dla bezpieczeństwa państwa. Szczególną aktywność wykazał prezes w ujawnianiu dokumentacji wojskowych tajnych służb PRL.

W 2010 r. kierowany przez Janusza Kurtykę Instytut zatrudniał około 2000 osób w całym kraju. Stał się jedną z najważniejszych instytucji polskiego życia publicznego. Prof. Kurtyka był członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego, Polskiego Towarzystwa Heraldycznego oraz Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu.
Odznaczony w 2009r. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, a pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski oraz Nagrodą Kustosz Pamięci Narodowej.

Zginął 10 kwietnia 2010 r. pod Smoleńskiem, w katastrofie samolotu rządowego wiozącego polską delegację na obchody 70. rocznicy Zbrodni Katyńskiej. Pozostawił żonę Zuzannę i dwóch synów - Pawła i Krzysztofa.
23.04.2010 r. został pochowany w alei Zasłużonych na krakowskim cmentarzu Rakowickim. Mszę żałobną odprawił w kościele p.w. św.św. Piotra i Pawła przy ul. Grodzkiej metropolita krakowski kard. Stanisław Dziwisz, a koncelebrowali ją m.in. kard. Franciszek Macharski i bp Jan Guzdek.

13.08.2010 r. wdowa po Januszu Kurtyce Zuzanna oraz p.o. prezesa IPN dr F. Gryciuk odsłonili poświęconą mu tablicę pamiątkową w Pałacu Konopków w Wieliczce. Kolejna – na budynku IPN przy ul. Towarowej w Warszawie – została odsłonięta 8.10.2010 r. w czasie obchodów 10-lecia istnienia Instytutu Pamięci Narodowej. Tego samego dnia Centrum Edukacyjne IPN Przystanek Historia przy ul. Marszałkowskiej 21/25 w Warszawie otrzymało imię Janusza Kurtyki.

TT




  
  

  

  

  

  

ks. Andrzej Kwaśnik – Kapelan Federacji Rodzin Katyńskich


urodził się 10 listopada 1956 r. w Warszawie. Studiował w warszawskim Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym. Święcenia kapłańskie przyjął 3 czerwca 1984 r. w Bazylice Archikatedralnej pw. św. Jana Chrzciciela w Warszawie z rąk prymasa Józefa Glempa.

Posługę kapłana rozpoczął w parafii św. Michała Archanioła w Warszawie, a następnie pracował jako wikariusz w Warce w parafii św. Mikołaja, na Rakowcu Południowym w Warszawie w parafii Zwiastowania Pańskiego, w parafii Zesłania Ducha Świętego w Starej Iwicznej pod Piasecznem. Od 1 lipca 2007 był proboszczem w parafii św. Tadeusza Apostoła w Warszawie na Sadybie.

Pracę duszpasterską ksiądz Andrzej łączył z wieloma funkcjami. Był m.in.  kapelanem Federacji Rodzin Katyńskich,  kapelanem Warszawskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939, członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.
Ksiądz Andrzej miał niespotykaną umiejętność zjednywania sobie ludzi, nie tylko serdecznością i poczuciem humoru, ale przede wszystkim ludzkim podejściem do spraw codziennych, czasem łatwych, a czasem trudnych. Był zawsze obecny tam, gdzie działy się rzeczy ważne, uczestnicząc w nich wspólnie, mając zawsze dla ludzi dobre słowo. Był pomysłodawcą mszy dla motocyklistów, które odprawiał na rozpoczęcie i zakończenie każdego sezonu.

Wiele osób pamięta słowa księdza Andrzeja, które wypowiadał podczas różnych uroczystości. W świetle smutnych wydarzeń 10 kwietnia 2010 najbardziej uderzające jest zdanie wypowiedziane przez księdza Andrzeja w 2005 roku do dzieci podczas celebracji mszy świętej pierwszokomunijnej:

„- Proszę mi powiedzieć: która Komunia święta jest najważniejsza? - Pierwsza. - A ja wam powiem, że ostatnia. (...) Chrześcijanin powinien być przygotowany do dwóch rzeczy: do przyjęcia Komunii świętej i… do spotkania z Bogiem poprzez śmierć. Trzeba tak żyć, aby codziennie można było - kiedy jest się w kościele - przyjąć Komunię świętą, po to, aby przygotować się do spotkania z Bogiem."

Jako kapelan Federacji Rodzin Katyńskich ksiądz Andrzej udał się do Katynia, aby razem z Prezydentem RP i najwyższymi władzami państwowymi złożyć hołd ofiarom stalinizmu.

Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie samolotu rządowego pod Smoleńskiem.

Spoczął w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie-Wilanowie  w Panteonie Wielkich Polaków.
Podczas żałobnej mszy świętej celebrowanej przez ks. arcybiskupa Kazimierza Nycza ksiądz Andrzej Kwaśnik został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

TT




  
  

  

  

  

  

Bronisław Kwiatkowski – generał Wojska Polskiego


urodził się 5 maja 1950 w Mazurach koło Kolbuszowej.

Oficer wojsk pancernych i powietrznodesantowych. Od 1969 roku służył w Siłach Zbrojnych.
Absolwent Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie (lata 1977 - 1980) oraz Akademii Dowodzenia Związkowych Sił Zbrojnych Niemiec (niem. die Bundeswehr, lata 1990 - 1992) w Hamburgu. Posiadał znajomość języków: angielskiego, niemieckiego i rosyjskiego.

Dowodził Polskim Kontyngentem Wojskowym w Syrii, 6 Brygadą Desantowo-Szturmową oraz Wielonarodową Dywizją Centrum-Południe w Iraku. Po powrocie do Polski w 2004 roku był zastępcą dyrektora Centrum Szkolenia Sił Pokojowych NATO (ang. Joint Force Training Center) w Bydgoszczy. W latach 2005 - 2007 sprawował stanowisko zastępcy dowódcy 2 Korpusu Zmechanizowanego, następnie dowódca operacyjny Sił Zbrojnych. 15 sierpnia 2005 otrzymał awans na stopień generała dywizji.

3 maja 2007 roku prezydent Lech Kaczyński awansował gen. dyw. Bronisława Kwiatkowskiego na stopień wojskowy generała broni. W dniu 15 sierpnia 2007 roku generał objął stanowisko dowódcy operacyjnego Sił Zbrojnych.
Posiadał najwyższe odznaczenia państwowe i wojskowe: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Wojskowego, Złoty Krzyż Zasługi , Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Wielki Oficer Orderu Zasługi (Portugalia), Medal ONZ za misję UNDOF.
Jego służba wojskowa miała zakończyć się 5 maja 2010, po czym generał miał przejść na emeryturę.

Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie rządowego samolotu Tu-154M w Smoleńsku.
15 kwietnia 2010 mianowany  pośmiertne generałem. 24 kwietnia 2010 Bronisław Kwiatkowski został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Legii Zasługi USA, Odznaką honorową „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego”

Odsłonięto wiele tablic pamiątkowych pamięci generała Bronisława Kwiatkowskiego,  a także jego popiersie w Dowództwie Operacyjnym Sił Zbrojnych w Warszawie.

TT




  
  

  

  

  

  

Wojciech Lubiński – Lekarz Prezydenta RP


urodził się 4 października 1969 w Rykach – polski pulmonolog, doktor habilitowany nauk medycznych, wojskowy. Osobisty lekarz prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

W 1994 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. Pracował jako lekarz w Jednostce Wojskowej w Ostródzie, a następnie w Wojskowym Szpitalu Gruźlicy i Chorób Płuc w Otwocku.

W 1997 uzyskał specjalizację pierwszego stopnia w zakresie chorób wewnętrznych, trzy lata później specjalizował się z pulmonologii. W tym samym roku został starszym asystentem w Klinice Chorób Wewnętrznych, Pneumonologii i Alergologii Centralnego Szpitala Klinicznego WAM. Również w 2000 uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 2005 objął stanowisko adiunkta. Był także rzecznikiem prasowym Wojskowego Instytutu Medycznego, a od 2008 zastępcą komendanta Centralnego Szpitala Klinicznego przy Ministerstwie Obrony Narodowej. Opublikował wiele prac naukowych.
Od 2006 był lekarzem prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Leczył także jego matkę, Jadwigę Kaczyńską.

Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie rządowego samolotu Tu-154M w Smoleńsku.
Pozostawił żonę Beatę i  dwoje małych dzieci: Marysię i Jasia.

„Wojciecha Lubińskiego wszyscy znali. Był nie tylko lekarzem prezydenta, był też rzecznikiem szpitala (Wojskowy Instytut Medyczny - Warszawa, ul. Szaserów). Dobrym człowiekiem, który chętnie pomagał, nigdy nie odmawiał. Wszyscy go lubili. Przystojny, młody mężczyzna. Miał wspaniałą rodzinę, piękną żonę, dwójkę małych dzieci. Niespełna dwuletniego Jasia i sześcioletnią Marysię. Żona do końca nie wierzyła, że to się stało. Bo czasem bywa tak, że decyzja o tym, kto leci z prezydentem, zapada w ostatniej chwili.”

Pochowany z honorami wojskowymi na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Został pośmiertnie awansowany na stopień generała brygady oraz odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

8 kwietnia 2011 w Wojskowym Instytucie Medycznym w Warszawie odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową.

TT

Zobacz równiez:





Informujemy, iż w celu optymalizacji treści na stronie, dostosowania ich do potrzeb użytkownika, jak również dla celów reklamowych i statystycznych korzystamy z informacji zapisanych w plikach cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies można kontrolować w ustawieniach przeglądarki internetowej. Korzystając z naszej strony, bez zmiany ustawień w przeglądarce internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies, opisaną w Polityce prywatności.