Program artystyczny: zespół "Pętla Ósemki"
Prowadzący: Alicja Kaczorowska (PiS, Solidarni2010)

Fragmenty wiersza Włodzimierza Rzeczyckiego, opisujące śmierć generała Emila Augusta Fieldorfa "Nila":

Dwudziestego czwartego (był to wówczas ranek),

Miesiąc luty, we wtorek, znów zachrzęścił zamek

W drzwiach znanej celi śmierci. W wąskim korytarzu

Od drabów się roiło z bezpieki rozkazu.

Wywołany generał, kończył się ubierać

I współwięźniów skinieniem, chciał jeszcze pożegnać,

Kaci wtedy dopadli, skuli generała,

Taka liczna eskorta, rzadko się zdarzała.

Przytwierdzili do siebie, po dwóch z każdej strony

I ciągnęli jak zwierzę, na ubój wiedzione,

Na więzienne podwórze wyszli z pawilonu,

Śnieg prószył, w świetle lampy płatkami wirował,

Osiadł na przedmiotach, nikł szybko na twarzy

W roztrzęsionych swych, myślach, Emil zauważył,

Że życie jego teraz, stoczone w przepaście,

Jak gwiazdka tego śniegu, takoż teraz zgaśnie.

I za kratę powiedli, za ubowców zgodą.

Wyroku miał „Nil" słuchać padłszy na kolana,

Czego nie chciał wykonać. Ta ukartowana

Perfidna prowokacja, służyła umownie,

Ażeby w poniżeniu (za rzekome zbrodnie,

Dla samej satysfakcji, złamać skazanego

W ostatnich życia chwilach). I właśnie, dlatego

Przybyli tutaj licznie, jak na widowisko.

Chciał Fejgin i Różański pokazać asyście,

Jak to władza potrafi zmusić, by w pokorze

Padł przed nią na kolana sanacyjny orzeł!

Jeśli klęknie na rozkaz, to jako skruszony.

W nagrodę za uległość będzie powieszony,

Gdy nie zechce się ugiąć, wiedzą oddziałowi,

Że to hasło do działań. Więc są już gotowi

I w ich dłoniach ściskane, drżą gumowe pały,

Które ciosem rąk czterech, na plecy mu spadły.

One więźnia zwaliły teraz na kolana,

Ten ostatkiem sił swoich dłońmi, co w kajdanach,

Chce się oprzeć, by powstać, zbyć się przez to wstanie,

Hańby, którą przemocą, egzekwują dranie.

Rozpoznają ten zamysł siepacze, bo razy,

Godzą w postać leżącą. Krew ścieka po twarzy,

Beton od niej jest mokry, oni z całej siły,

Przypochlebnie dla władzy, bez ustanku bili

Niewolniczo, gorliwie. Pot sperlił im czoła,

Gdy nagle głos jak wystrzał, rozległ się doktora:

„Dość!" Wykrzyknął ku katom, lecz nikt go nie słuchał,

Gdy lekarz do nich mówił, że biją już trupa.

Nagle Fejgin się zerwał, w oczach miał szaleństwo,

W ręku pałką drewnianą, jak maczugą kręcił,

Przypadł z furią do trupa i pałkę wzniesioną

Opuścił razy kilka, na żołnierza głowę.

Od ciosów czaszka pękła, krew z mózgiem zmieszana

Zakończyła męczeństwo „Nila" generała.

(...)

Nocą ciało na Służew skrycie wywieziono

I wrzucono do dołu, z wapnem niegaszonym.

Rozpuściło się w wapnie, umęczone ciało

Duch swobodny uleciał „Nila" generała,