7 lutego 2014 odbyło się uroczyste otwarcie Olimpiady Zimowej w Soczi. Tematy pokazu były dwa: imperializm i podboje. Pokazano Rosję od Iwana Groźnego po czasy współczesne; Rosję prowadzącą wojny zaczepne, butną i zachłanną. Do tego prawosławie jako zabawny dodatek, symbolizowane przez balony w kształcie kolorowych cerkwi. Nie było tak modnej dziś wielokulturowości, wielonarodowości, czy choćby bogatej przyrody, zdobyczy nauki.

I jeszcze jeden wątek: masa. W pokazie masa rabów stawia na bagnach fundamenty Petersburga i krzyczy „urraaa” jak na pochodzie pierwszomajowym, masa arystokratów tańczy, masa żołnierzy ginie w Bitwie Narodów, masa czerwonoarmistów idzie na podbój świata… Wspomniano, owszem, wybitne jednostki, np. Mendelejewa, choć już nie Bułhakowa, ani nawet Gagarina, czy Tupolewa z Kałasznikowem, nie wspominając o Sołżenicynie… A jest przecież jedna postać, która scala to wszystko przez wieki; to car – samodzierżca. Bohater ten nie występuje wprawdzie na scenie, ale steruje jakby z boku… Dyskretnie i skutecznie. Imperator jest tylko jeden.

W kulminacyjnym momencie sportowcy dostarczyli „olimpijskij agoń” w podnóże znicza. Dalej było za stromo. Ku górze płomień przekazały palniki. Gazprom zapalił znicz. Nie tylko znicz. Od ognia pokojowych igrzysk zajęły się całe wzgórza. Ku uciesze widzów Gazprom podpalił świat. Potem wybuchały fajerwerki, choć nie takie zwykłe, jak nasze chińskie w noc sylwestrową, ale takie, po których na koniec zostały gęste grzyby dymu.

Widowisko było więc bardzo sugestywne, a wolę nie mówić, że realistyczne.

Iza S.