Zaledwie dwa miesiące wcześniej, w sierpniu, Solidarni 2010 mieli okazję i wielką przyjemność uczestniczyć w kameralnym spotkaniu z tym wielkim Pisarzem. Pan Janusz Krasiński był wówczas w świetnej formie. Sącząc czerwone wino - swój ulubiony trunek - wspominał, opowiadał, żartował… Przeczytał też fragment powieści, której już nie zdążył wydać, ale, dzięki staraniom Jego Małżonki - pani Barbary Krasińskiej oraz Przyjaciela - Krzysztofa Zarzeckiego, w niedalekiej przyszłości ma ukazać się ona nakładem Wydawnictwa Arcana.
Dzisiaj, wspominając naszego Pisarza, proponujemy odsłuchanie czytanego przez Niego(wrzesień 2009) fragmentu pierwszego tomu tetralogii „Na stracenie”. Fragment ten został przez samego Autora nazwany „Modlitwą”.
Dla przypomnienia. Jest rok 1949. Bohater powieści - Szymon Bolesta(alter ego Autora) od kilku miesięcy jest przesłuchiwany przez Informację Wojskową. Śledztwo zbliża się ku końcowi, ale gorliwi panowie z Informacji mają plan, by jeszcze wykorzystać młodego Szymona. Chcą dzięki niemu złapać kolejną ofiarę, którą jest poszukiwany przez nich dawny kolega Szymona. Pakują swego, przebranego w elegancki garnitur, więźnia do samochodu i kierują się do matki poszukiwanego, któremu chcą zaproponować „współpracę w jakimś ekonomicznym przedsięwzięciu”. Liczą, że matka powie, gdzie można znaleźć jej syna. Szymon ma posłużyć za „przynętę”. Jadąc ulicami Warszawy oczy Szymona, który jest świadom jak niecną rolę ma odegrać, zatrzymują się na kopule bliskiego jego sercu kościoła świętej Anny…..
O Matko Boska z tympanonu cudem ocalałej świątyni! Ty ze zwróconą ku rzece dymem osmaloną twarzą, patrząca od wieków na mosty łączące oba brzegi miasta! Ty, która cierpliwie znosiłaś bluźnierstwa szwedzkich rajtarów pod Twoim ołtarzem i widziałaś kozackich jeźdźców z ociekającymi krwią dziecięcą szablami w czasie rzezi Pragi. Ty, która z bolesną odtąd twarzą broniąc niepodległości ledwo co wyrwanego z niewoli narodu sprawiłaś cud nad Wisłą, aby przywrócić mu dumę i pamięć dawnej świetności- bądź mu miłościwa!
Matko Najświętsza z sercem krwawiącym coraz nowymi ranami! Która widziałaś śmierć ze skowytem nurkującą z nieba na skrzydłach z czarnymi krzyżami, ściany domów kładące się na ulicach jak podcięte drzewa, ptaki spieczone w locie łuną pożarów i dzieci miażdżone na barykadach stalowymi gąsienicami- bądź mu miłościwa!
O Ty, opłakująca uwożonych przez rzekę!...Konnymi kibitkami z cytadeli- w kraj lodów i wiecznej nocy; przeraźliwie wyjącymi autami z alei Szucha i Pawiaka, gdy usta już wypełnione zastygającym gipsem, w leśne groby; z Umschlagplatzu w zaplombowanych bydlęcych wagonach – do Ziemi Odrutowanej elektrycznymi przewodami, gdzie spragnione wody wargi skrapiano cyklonem – bądź mu miłościwa!
Orędowniczko skaczących z mostu w rzeczne wiry po nieudanej ucieczce z miejsca zamachu na kata Warszawy; spokojna przystani zdradzonych za ludzki zryw pospieszenia z pomocą ginącym, lecz tajnie skazanym na zagładę, którzy z praskiego brzegu w desantowych łodziach przeprawili się przez piekło kipiącej ołowiem rzeki na przyczółek wspólnej śmierci. Mgło poranna spływająca na brzeg z wysokiej skarpy i nadziejo kobiet czerpiących wodę z Wisły pod bezlitosnym ogniem kulomiotów; przewodniczko dzieci powracających po niepewnej skorupie lodowej do trupów swoich ojców i do zburzonych domów…. Matko Najboleściwsza, której ogień wysuszył łzy, a rany serca zasklepiła skrzepła krew milionów Ci wiernych , bądźże miłościwa i jemu, uwożonemu z najpotężniejszego z Urzędów po kolebiących się pontonach na praski brzeg, gdzie miał złożyć na dłoni cudzej matki Judaszowy pocałunek. O najlitościwsza- bądź mu miłościwa, choć jedzie tam w tak podłej sprawie!
