Pamięć o Wielkopolskiej Wiośnie Ludów 1848 r. trwa
data:02 maja 2013     Redaktor: Redakcja

„Przez kilka tygodni pamiętnej wiosny 1848 roku do Grodziska powróciła Polska. Żołnierze, mimo złego przygotowania i uzbrojenia, pozbawieni odpowiedniego dowództwa, byli gotowi oddać życie za ojczyznę”.

 
W Grodzisku Wlkp. 28 kwietnia 2013 o godz. 18-tej w kościele Św. Ducha odprawiono mszę św. za poległych grodziszczan, uczestników wydarzeń Wielkopolskiej Wiosny Ludów 1848 r. Mszę świętą celebrował i kazanie wygłosił ks. Proboszcz parafii św., Jadwigi Marek Sobkowiak. Głównym wątkiem homilii była miłość. Rozumiana nie tylko jako stosunki ogólnoludzkie, lecz  nade wszystko - względem Ojczyzny,  jawiąca się hasłem: Bóg – Honor – Ojczyzna.
 
Uroczystość uświetnił występ chórów szkoły podstawowej nr 1 oraz LO w Grodzisku Wlkp. pod dyr. Renaty Bosadzkiej. Wysłuchano min. Roty i Leć Orle Biały. Po mszy z wielkim zainteresowaniem wysłuchano prelekcji multimedialnej „Grodziska Wiosna Ludów 1848 r. ” przygotowanej przez kustosza muzeum Dariusza Matuszewskiego i Andrzeja Chrósta. Następnie złożono kwiaty na grobie i przy pomniku Kosynierów Grodziskich na cmentarzu przykościelnym.
 
Należy wspomnieć, że owe wydarzenia utrwalone zostały pędzlem Tomasza Akusza, w dwóch niezależnych obrazach nazywanych „Małą i Dużą Panoramą Obrony Grodziska Wlkp. z 1848 R.”. Znajdują się one: „Mała” - w Centrum Kultury Rondo, a „Duża” - w Muzeum Ziemi Grodziskiej.
 
Na stronie Muzeum Ziemi Grodziskiej czytamy:
„Chociaż oddaleni od centralnych wydarzeń Wielkopolskiej Wiosny Ludów, razem z mieszkańcami Buku i innych miejscowości grodziszczanie chwycili za broń. Przez kilka tygodni pamiętnej wiosny 1848 roku do Grodziska powróciła Polska. Żołnierze, mimo złego przygotowania i uzbrojenia, pozbawieni odpowiedniego dowództwa, byli gotowi oddać życie za ojczyznę. I chociaż bitwa w obronie miasta nie miała większego znaczenia militarnego w Wielkopolskiej Wiośnie Ludów, to dla mieszkańców Grodziska pozostała zawsze czynem heroicznym, inspirującym kolejne pokolenia”.
 
I inspiruje kolejne pokolenia mieszkańców naszego miasta, o czym świadczy dowodnie uroczystość z 28 kwietnia 2013r.
 
Alicja Ł.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
Powstanie wielkopolskie zwane także wybuchło w Wielkopolsce w 1848 roku; było  częścią ogólnopolskiego planu powstania narodowego w czasie europejskiej Wiosny Ludów.
Na wieść o berlińskiej rewolucji marcowej utworzono w Poznaniu 20 marca Komitet Narodowy, do którego przyłączyli wypuszczeni z pruskiego więzienia działacze związani z przygotowaniami powstania w 1846 roku (Ludwik Mierosławski i Karol Libelt). Komitet proklamował niepodległość, odmawiając bezpośredniego wcielenia części Poznańskiego do Królestwa Prus i przystąpił do organizacji sił zbrojnych. Naczelnym wodzem powstania został Ludwik Mierosławski.
 
Chłopom za udział w powstaniu obiecano na własność grunty dotąd użytkowane, a bezrolni mieli otrzymać przydziały ziemi, a "Wszyscy w ogóle, którzy staną pod bronią i bić się będą za niepodległość Polski, będą mieli pierwsze prawo do urzędów podług zdolności]. Powstanie wsparł pułk piechoty liniowej z Poznania, którym dowodził płk Jabłkowski.
W kwietniu niemal w całym Wielkim Księstwie Poznańskim dochodziło do starć lokalnych formacji powstańczych z oddziałami pruskimi.
Jednak 11 kwietnia 1848 Komitet podpisał z przedstawicielem władz pruskich ugodę w Jarosławcu. W zamian za obietnicę autonomii części Poznańskiego zgodzono się na rozwiązanie większości oddziałów powstańczych (kosynierów). Ci ostatni ugodę tę przyjęli jako zdradę, ale większość sił rozwiązano.
Prusacy mimo to nie dotrzymali obietnicy i przystąpili do likwidacji sił powstańczych (bitwa pod Książem). W odpowiedzi na to, istniejące jeszcze oddziały polskie stawiły czynny opór i odniosły kilka zwycięstw (pod Miłosławiem,Wrześnią i Sokołowem). Mimo to wojska powstańcze uległy rozprzężeniu. 8 maja doszło do podpisania umowy kapitulacyjnej. Ostatecznie główne siły Mierosławskiego złożyły broń 9 maja w Bardzie.
 
Doniesienia o kapitulacji głównych sił powstańczych nie dotarły początkowo na północ Wielkiego Księstwa – na Pałuki. Tam starcia także trwały już od miesiąca (m.in. 5 kwietnia Prusacy wymordowali polskich kawalerzystów pod Łabiszynem). W nocy z 7/8 maja, gdy w Wielkopolsce decydowano o poddaniu się, kosynierzy z okolic Wągrowca, Gołańczy i Szubina, wsparci przez lokalnych powstańców, w krótkiej bitwie zajęli Kcynię. Był to największy sukces powstańczy w tym rejonie. Jednak osamotnione i izolowane od reszty Wielkopolski oddziały nie miały żadnych szans z regularną armią. 17 maja skapitulował pod Żninem ostatni duży oddział powstańczy.
 
Za: wikipedia
Zdjęcia do artykułu :
Zdjęcia do artykułu :





Informujemy, iż w celu optymalizacji treści na stronie, dostosowania ich do potrzeb użytkownika, jak również dla celów reklamowych i statystycznych korzystamy z informacji zapisanych w plikach cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies można kontrolować w ustawieniach przeglądarki internetowej. Korzystając z naszej strony, bez zmiany ustawień w przeglądarce internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje politykę stosowania plików cookies, opisaną w Polityce prywatności.