Wędruję sobie zamyślona przez centrum miasta. Nic szczególnego się nie dzieje, nie ma śniegu, więc raczej dominują w otoczeniu odcienie szarości, gdzieniegdzie tylko nieznacznie odcinają się kompozycyjnie drzewa z dojrzewającymi pomarańczami. W tej szarości trudno nie dostrzec wymalowanego jaskrawymi kolorami plakatu. Mimo wszystko nie dziwię się już, że jest to plakat antyrządowy – kto lubi, kiedy mu podnoszą podatki i tną pensję? A podobno na tym polegają portugalskie oszczędności obecnego rządu. Więc i ludzie protestują. Wczytuję się więc w plakat uważniej, powoli analizuję nowe słowa, odgaduję znaczenie. Jakoś idzie. Jednak plakaty na ogół ktoś podpisuje. Kto podpisał ten? Złowrogi błysk sierpa, huk młota, krew odpływa do serca…

Długo wpatrywałam się w plakat przygotowany przez Partię Komunistyczną Portugalii: „PCP” – a obok skrótu rysunek sierpa i młota. To było jak policzek. Jak publicznie wymierzony policzek, aby wyśmiać i poniżyć. Bo oni znowu są, nie gdzieś daleko, daleko geograficznie i daleko kulturowo, ale blisko... Znowu są i mają się świetnie…

A my? My niedawno obchodziliśmy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Ludzi, którzy ze zbrodniczą, czerwoną ideologią walczyli do ostatniego tchu, wydawanego jakże często w ich więzieniach. Ludzi zabijanych sierpem i młotem. Tą lekcję zapamiętaliśmy do tego stopnia, by w Konstytucji komunizmu zakazać. Czy miliony straconych ludzkich istnień okazały się być lekcją tylko dla nas?

Wiem, że to nie tylko Portugalia, inni wokół nas także.. dlatego Polsko, nie giń w miałkim eurotłumie. Bądź sobą, bo nie tylko nam, Polakom, jesteś potrzebna. Nikt za Ciebie nie opowie Twojej historii, nikt nie wyjaśni, że czerwień w tle sierpa i młota to krew…

Agalaura