7 lutego mija 182 lata od chwili gdy na wniosek deputowanego mjr. Walentego Zwierkowskiego h. Bełty, byłego oficera napoleońskiego, wiceprezesa Towarzystwa Patriotycznego, polityka niepodległościowego, uczestnika Powstania Listopadowego zwolennika walki z Rosją do zwycięstwa i jednym z inicjatorów wniosku o detronizację Mikołaja I Sejm Królestwa Polskiego uchwalił formę flagi narodowej.
Izba Senatorska i Izba Poselska po wysłuchaniu Wniosków Komisji Sejmowych, zważywszy potrzebę nadania jednostajnej oznaki, pod którą winni się łączyć Polacy, postanowiły i stanowią:
Artykuł 1.
Kokardę Narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym.
Artykuł 2.
Wszyscy Polacy, a mianowicie Wojsko Polskie te kolory nosić mają w miejscu gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były.
Przyjęto na posiedzeniu Izby Poselskiej dnia 7 lutego 1831 roku.
Od tamtej chwili biało-czerwona flaga należy do najważniejszych atrybutów wspólnoty polskiej oraz suwerenności państwa polskiego.
Obowiązująca flaga Rzeczypospolitej Polskiej jest prostokątem o proporcjach 5:8 podzielonym na dwa poziome pasy: biały (u góry) i czerwony. Dopuszcza się także wieszanie flagi w formie pionowej wstęgi: wówczas barwa biała powinna znajdować się po lewej stronie lub przy drzewcu.
Urzędy mają prawny obowiązek wywieszania flagi. Sejm, Senat, prezydent, premier, Rada Ministrów – w ich siedzibie albo w miejscu obrad. Tak samo organy stanowiące (rady) samorządu terytorialnego – w czasie sesji. Urzędy administracji rządowej (i inne państwowe) oraz samorządowej – z okazji uroczystości, rocznic i właśnie świąt państwowych. Dodatkowy obowiązek mają polskie ambasady i konsulaty (misje zagraniczne), a także kierownicy tych przedstawicielstw na rezydencjach i autach: wywieszają flagę państwową z godłem (orłem).
Żołnierze WP winni są fladze państwowej oddawać wojskowe honory. Zasady eksponowania biało-czerwonej flagi w oddziałach i jednostkach wojska polskiego określa art. 131 Regulaminu Ogólnego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
W święta państwowe umieszczanie flagi na prywatnych budynkach i posesjach nie jest prawnie obowiązkowe, choć wiele administracji mieszkaniowych i prywatnych właścicieli je wywiesza.
Obecność biało-czerwonej flagi uświetnia rocznice ważnych dla Polaków wydarzeń historycznych, a także aktualne wydarzenia patriotyczne, dni żałoby narodowej lub niekiedy zawody sportowe. Każdy Polak winien bronić sztandaru narodowego. Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej obchodzimy 2 maja.
25 marca 2008 r. w programie TVN doszło do czynu haniebnego – znieważenia flagi państwowej, co nie tylko jest czynem karalnym, ale przekracza wszelkie normy przyzwoitości. Uczestnicy programu dopuścili się umieszczenia polskiej flagi w psich odchodach.
Warto więc może przypomnieć fakt – ongiś – oczywisty: zasady obchodzenia się z flagą narodową określa Ustawa o godle barwach i hymnie Rzeczpospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych z 31 stycznia 1980 r. (TJ z 2005 r. Dz. U. 2005, nr 235, poz. 2000).
USTAWA
z dnia 31 stycznia 1980 r.
o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych
Art. 15. Godło i barwy Rzeczypospolitej Polskiej są umieszczane, a hymn Rzeczypospolitej Polskiej wykonywany lub odtwarzany w sposób zapewniający im należną cześć i szacunek.
Łukasz Pijewski
