Chyba każdy Polak słyszał o pakcie Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939. Do niewinnego układu o nieagresji, podpisanego w Moskwie 23 VIII 1939, dołączono z inicjatywy Stalina tajny protokół o rozbiorze między Niemcy i Sowiety Polski oraz innych krajów Europu środkowej i wschodniej. To właśnie nazywamy paktem R-M.

Nie zawsze pamiętamy jednak, że był jeszcze II pakt Ribbentrop-Mołotow, „korekta” pierwszego. Do traktatu o przyjaźni i granicy, podpisanego 28 IX 1939 w Moskwie, dodano kolejny tajny protokół (to był właśnie II pakt R-M), w którym skorygowano podział granic zaboru Polski. Sowiety – w zamian za województwo lubelskie i wschodnią część warszawskiego – włączyły do swego zaboru całą Litwę. Uzgodniono też zasady wspólnego zwalczania polskiej konspiracji niepodległościowej!

Oba układy stały w rażącej sprzeczności z umowami międzynarodowymi i w świetle prawa międzynarodowego były nieważne od samego początku. A jednak to bezprawie – usankcjonowane później przez naszych „aliantów” – decydowało o powojennych granicach Polski!

*  *  *

O nienawiści przywódców sowieckich do Polski i Polaków – będącej źródłem kolejnych zbrodni na okupowanych terenach Rzeczpospolitej – świadczy elementarny fakt, rzadko poddawany refleksji w publikacjach historycznych. Wszak ludność narodowości polskiej – mimo licznej reprezentacji ukraińskiej, białoruskiej i żydowskiej – przeważała na zajętych obszarach naszych Kresów wschodnich, wcielonych do tzw. „zachodniej Białorusi” i tzw. „zachodniej Ukrainy”. Polacy nie byli żadną „mniejszością” na zagarniętych Kresach. Było ich tam 5,281 mln (40,02%). Ukraińców i Rusinów było 4,513 mln (34,20%), Białorusinów 1,122 mln (8,5%), Żydów 1,115 mln (8,45%), ludzi określających się jako „miejscowi” było 802 tysięcy. Praktyka państwa sowieckiego podpowiadała w takich sytuacjach utworzenie „republiki” lub przynajmniej „obwodu autonomicznego” w obrębie Sowietów dla tak licznej reprezentacji narodowej polskiej. Sowieci jednak tego nie zrobili – w przeciwieństwie do Niemców, którzy mieli świadomość konieczności zachowania „Restpolen” w postaci tzw. Generalnego Gubernatorstwa. Co więcej, sowieci „paszportyzując” przymusowo Polaków w listopadzie 1939 od razu wprowadzili wobec nich element dyskryminacyjny w postaci zakazu przebywania w strefie nadgranicznej i w wielkich miastach, co należy traktować jako pierwszą zapowiedź późniejszych deportacji, de facto zbrodniczego skazania setek tysięcy ludzi na śmierć lub głód i niewyobrażalne cierpienia.

Niemiecko-sowiecki traktat o granicach i przyjaźni z 28 września 1939 nie przewidywał żadnej formy polskiej państwowości lub nawet jej namiastki, która byłaby gwarantowana przez okupantów. Precyzował natomiast granice rozbioru Polski, a właściwie korygował granice wyznaczone w tajnym protokole z 23 sierpnia 1939. Mówił o przyjaźni i współpracy między agresorami, którzy skwapliwie gwarantowali wzajemnie, że ich ustalenia nie mogą być kwestionowane przez inne państwa. Inaczej mówiąc, oświadczali, że wielkie międzynarodowe porozumienie, spisane po zakończeniu I wojny światowej w formie traktatu wersalskiego i innych aktów prawnych, regulujących granice państw europejskich, ich nie obowiązuje!

Tym samym Niemcy Hitlera i Związek Sowiecki Stalina brały pełną odpowiedzialność za wywołanie II wojny światowej – niezależnie od tego, jak tę rzecz interpretuje dziś nowa rosyjska „polityka historyczna”, która w swoich najbardziej absurdalnych enuncjacjach usprawiedliwia sowiecko-niemiecki alians chęcią pokrzyżowania rzekomych planów ekspansji Rzeczpospolitej Polskiej na Związek Sowiecki! Ten bezprecedensowy przejaw agresji propagandowej – środowiska definiującego się jako naukowe i związanego z państwową komisją rosyjską! – spowodował pamiętną reakcję w postaci oświadczenia prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Janusza Kurtyki, który stwierdził, że usiłuje się usprawiedliwić zawarcie paktu Ribbentrop–Mołotow (który raczej należałoby nazywać paktem Hitler–Stalin). Pojawiają się argumenty, że dzięki temu porozumieniu Związek Sowiecki zyskał czas na przygotowanie do wojny lub wręcz zapobiegł okupacji niektórych terenów przez Niemcy. Tezy te mają charakter ahistoryczny (...), zawierając ten układ (i wypełniając jego postanowienia do ostatnich godzin przed wybuchem wojny niemiecko-sowieckiej), Stalin liczył na realizację własnych planów (...). Tezy te (...) po raz pierwszy w druku pojawiły się w wydanej w 1948 r. propagandowej publikacji «O fałszerzach historii». Fragment dotyczący paktu Ribbentrop–Mołotow został naniesiony na maszynopisie odręcznie przez Stalina, podobnie jak zarzut zawarcia przez Polskę antysowieckiego sojuszu z Niemcami. Prezes IPN, przypominając te fakty, pokazał niepokojącą tożsamość obecnej „polityki historycznej”, uprawianej przez niektóre środowiska w Rosji, ze stalinowską interpretacją sowiecko-niemieckich aliansów i ich zbrodniczych efektów.

Tajny protokół sowiecko-niemiecki, podpisany przy okazji traktatu „granicznego”, zwany II paktem Ribbentrop–Mołotow, stanowił, że Obie strony nie będą tolerować na swych terytoriach jakiejkolwiek polskiej propagandy, która dotyczy terytoriów drugiej strony. Będą one tłumić na swych terytoriach wszelkie zaczątki takiej propagandy i informować się wzajemnie w odniesieniu do odpowiednich środków w tym celu. Ten złowieszczy zapis stał się podstawą do wzajemnej współpracy między policjami politycznymi obu państw, i wspólnych konferencji Gestapo z NKWD w Brześciu, Przemyślu, w Zakopanem i Krakowie. Ta współpraca trwała aż do ataku Niemiec na Związek Sowiecki. Jej efektem były m.in. jednocześnie prowadzone od wiosny 1940 w obu zonach okupacyjnych, akcje eksterminacyjne wymierzone w polską inteligencję: niemiecka AB (Ausserordentliche Befriedungsaktion – nadzwyczajna akcja pacyfikacyjna) i sowiecka zbrodnia katyńska.

22 października 1939  odbyły się na okupowanych Kresach wschodnich Rzeczpospolitej tzw. „wybory do zgromadzeń ludowych zachodniej Ukrainy i zachodniej Białorusi”. Była to sprzeczna z prawem międzynarodowym, charakterystyczna dla „demokracji” typu bolszewickiego farsa polityczna, imitująca wolne wybory w świecie demokratycznym. Jednocześnie była to też swoista „legalizacja” przez Sowiety zaboru terytorium Rzeczpospolitej, dokonanego w wyniku wspólnej z Niemcami agresji. Ta „legalizacja” będzie Sowietom przydatna w okresie konferencji z aliantami, zwłaszcza konferencji jałtańskiej, jako pretekst do potwierdzenia przez nowych sojuszników zdobyczy terytorialnych z roku 1939, uzyskanych w przymierzu z Hitlerem. Nie trzeba dodawać, że ci alianci też takiego pretekstu potrzebowali, tak jak później będą potrzebowali „misji” Stanisława Mikołajczyka, by w końcu uznać, na początku lipca 1945, stalinowski rząd „jedności narodowej” dla Polski, tak jakby legalnego rządu RP już nie było!

Sowieckie „wybory” na zaanektowanych obszarach Polski były pogwałceniem prawa międzynarodowego, zwłaszcza konwencji haskiej z roku 1907, która nakazywała władzy okupacyjnej – z chwilą przejęcia administracji na okupowanym terenie – przestrzeganie, z wyjątkiem „bezwzględnych przeszkód”, praw obowiązujących w okupowanym kraju. Na tę konwencje powołał się Prezydent RP Władysław Raczkiewicz w dekrecie z dnia 30 listopada 1939 o nieważności aktów prawnych władz okupacyjnych.

Atakujące Polskę oddziały sowieckie powoływały na zajętych ziemiach polskich „tymczasowe zarządy obwodowe”, w granicach naszych polskich województw. Skład tych „zarządów” wynikał z sowieckiego dogmatu propagandowego o „wyzwoleniu” spod władzy „obszarników” i o przekazaniu władzy w ręce „ludu”. Tym „ludem” byli najczęściej zindoktrynowani sowieccy wojskowi, enkawudziści lub ich współpracownicy, „lewicowa” inteligencja i autentyczni robotnicy jako widomy znak „rewolucji społecznej”. Proces kształtowania się sowieckiej władzy na okupowanych obszarach Polski północno-wschodniej przedstawia obszerna monografia Krzysztofa Jasiewicza Pierwsi po diable. Elity sowieckie w okupowanej Polsce 1939–1941 (Białostocczyzna, Nowogródczyzna, Polesie, Wileńszczyzna), Warszawa 2001.

„Tymczasowe zarządy” powoływały formacje milicyjne i paramilitarne w rodzaju „gwardii robotniczej”, które stały się narzędziem bezprawia i przemocy stosowanej wobec ludności okupowanych obszarów, zwłaszcza wobec dyskryminowanych od początku obywateli polskich. Powoływane przez te „zarządy” tzw. komitety włościańskie zajmowały się rabunkiem „ziemi obszarniczej”, którą czasowo, zanim trafi do kołchozów (od wiosny 1940), przekazywano tryumfalnie „chłopom małorolnym i bezrolnym”.

Powstająca administracja sowiecka oparta była na komitetach partyjnych WKP(b), czyli Wszechrosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików) poszczególnych szczebli. Władzę polityczną od zarządów wojskowych przejmowało NKWD, tropiące i aresztujące od początku „wrogów władzy sowieckiej”, ukrywających się oficerów wojska polskiego i podejrzanych dla władzy sowieckiej bieżeńców, czyli Polaków, którzy trafili na Kresy w ucieczce przed Niemcami – na swoje nieszczęście.

Jeden z wielu dramatycznych epizodów z tego czasu przypomniał prof. Adam Linsenbarth z Warszawy: W Brześciu rozstaliśmy się z ojcem, który, jak się później dowiedzieliśmy, 17 września przekroczył ze sztabem polsko-rumuńską granicę w Zaleszczykach (...). Po rozstaniu pojechaliśmy do Nowogródka, gdzie przez kilka dni chodziłem do szkoły. 16 września spotkaliśmy szwagra mojej matki, Czesława Waligórę, dzierżawcę majątku Małżewko koło Tczewa, który zabrał nas do majątku Krupskich w Zasulu pod Stołpcami, 4 km od granicy z Sowietami. Przebywało tam kilka rodzin ziemian z Pomorza. W nocy z 16 na 17 września do Zasula wkroczyli sowieci. Postawili nas wszystkich pod ścianą i przeprowadzili szczegółową rewizję, zabierając broń. Zabrano wszystkich mężczyzn z ich samochodami, niby w celu wożenia rannych. Dotarły do nas wiadomości, że byli najpierw przetrzymywani w więzieniu w Stołpcach. Dalsze ich losy są nieznane. Na miejscu pozostały tylko żony i dzieci... Po paru tygodniach miejscowa ludność ostrzegła nas o przygotowywanej wywózce na Sybir. Różnymi środkami lokomocji udało nam się przedostać pod Brześć, gdzie którejś nocy przerzucono nas pod obstrzałem na drugi brzeg Bugu. Powróciliśmy do Warszawy.

Po zawarciu 28 września 1939 traktatu z Niemcami, nastąpił pierwszy akt sowieckiej maskarady „wyborczej”. Biuro Polityczne KC WKP(b) zwołało „zgromadzenia ludowe” – ukraińskie we Lwowie i białoruskie w Białymstoku, które „uchwaliły prośbę” do władz sowieckich o wcielenie okupowanych ziem polskich w obszar Związku Sowieckiego. Prawdopodobnie taką „prośbę” sformułowałoby także „polskie zgromadzenie ludowe”, ale po wrześniowej korekcie paktu Ribbentrop–Mołotow i przekazaniu Niemcom Lubelszczyzny oraz wschodniego Mazowsza (według tajnego protokołu z 23 sierpnia 1939 miały znaleźć się w sowieckiej zonie okupacyjnej), sowieci uznali, że cały anektowany przez nich obszar RP to albo Ukraina, albo Białoruś, łącznie z Białostocczyzną.

W tym samym czasie na obszarze okupacji niemieckiej Hitler „wcielał” Pomorze, Wielkopolskę, Śląsk, część Mazowsza i część ziemi łódzkiej do Rzeszy przy pomocy jednego dekretu, bez komedii „wyborczej”. System stworzony przez sowiecką odmianę komunizmu różnił się tym od bliźniaczego systemu, zbudowanego przez niemiecki socjalizm narodowy, że z upodobaniem imitował i celebrował zewnętrzne przejawy procedur państwa demokratycznego. Wszystko działo się „z woli ludu”, także nadciągające „wybory”. Te pozorowane działania budziły wśród Polaków lęk i jeszcze większe zdumienie, które przetrwało wojnę i przeniosło się także na okres powojenny, gdy sowieci podobne „wybory” organizowali w PRL…

źródło: http://wolnapolska.pl/index.php/frontpage/kalendarz-polski-codzienny.html